Powrót. Ojcowie, synowie i kraj pomiędzy nimi

To coś więcej niż reportaż. Książka o uczuciach.

To coś więcej niż reportaż. Książka o uczuciach.

Pokaż mimo to

Autobiograficzne rozliczenie się z brutalną przeszłością, powrotem do odradzającej się Libii i próbą odnalezienia pojmanego przez reżim ojca. Autor oddaje hołd nie tylko jemu, ale również bogatej kulturze, którą pielęgnował w nim ojciec. Swoboda wywodu bliższa jest formie pamiętnika, niż dziennikarskiego reportażu (co niekoniecznie musi przypaść do gustu), nie można jednak autorowi odmówić tego, że posługuje się pięknym językiem, który nadaje autentyczności jego rozważaniom.

Autobiograficzne rozliczenie się z brutalną przeszłością, powrotem do odradzającej się Libii i próbą odnalezienia pojmanego przez reżim ojca. Autor oddaje hołd nie tylko jemu, ale również bogatej kulturze, którą pielęgnował w nim ojciec. Swoboda wywodu bliższa jest formie pamiętnika, niż dziennikarskiego reportażu (co niekoniecznie musi przypaść do gustu), nie można jednak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

8,5

8,5

Pokaż mimo to

Osinskipoludzku.blogspot.com

Hisham Matar został za swoją książkę uhonorowany nagrodą Pulitzera i już sam ten fakt jest tu wystarczającą rekomendacją. "Powrót" to rozliczenie z kolejnym ze światowych upadłych reżimów, tym bardziej wartościowy iż został dokonany przez pryzmat osobistych doświadczeń.



Matar był zmuszony do ucieczki z Libii z uwagi na działalność opozycyjną swojego ojca i obawę przed zemstą szaleńca jakim był libijski przywódca Kaddafi. Kiedy opuszczał swoją ojczyznę miał zaledwie kilka lat. Zapewne po latach stracił nadzieję i chęć powrotu. Okazja taka nadarza się po upadku Kaddafiego wskutek rewolucji. Hisham Matar wraca do kraju ojczystego aby zbadać okoliczności zaginięcia jego ojca, który został uprowadzony przez libijskie służby w 1990 roku i trafił do okrytego złą sprawą więzienia Abu Salim w Trypoolisie. Dżaballah Matar został zdradzony przez kraj, który udzielił mu schronienia i to właśnie egipskie służby specjalne we współpracy z ludźmi działającymi na zlecenie Kaddafiego porwały ojca Hishama. Od tego czasu słuch o nim zaginął.



Autor w swej książce opisuje okoliczności powrotu do Libii po trzydziestu latach i prowadząc swoją krucjatę o prawdę na temat losów swojego ojca po haniebnym jego uprowadzeniu przygląda się przy tej okazji zmianom jakie zaszły na rodzimej ziemi przez ponad ćwierć wieku. Kiedy wraz z nim poznajemy historię Libii możemy odnieść wrażenie, iż jest to jeden z tych krajów zapomnianych przez Boga, gdzie na porządku dziennym są boję o niepodległość na przemian z bratobójczymi walkami na tle ideologicznym. Jest to jeden z tych krajów, który nie umie zaznać spokoju. Jest to wreszcie kraj z piękną historią, którą nakreśla nam w swej opowieści autor. Przyznam szczerze, iż ten historyczny aspekt był dla mnie równie ważny jak opis osobistej tragedii Hishama Matara z uwagi na fakt, iż choć słowo Libia przewija się często jeśli słyszymy o wydarzeniach na świecie, a jakoś tak nigdy wcześniej nie było mi dane poznać szerszy kontekst tego co działo się w tym kraju choćby na przestrzeni tych kilkudziesięciu lat od odzyskania niepodległości.



Aspekt relacji ojca z synem, jak zresztą wskazuje na to sam tytuł jest w książce Matara główną osią snutej opowieści. Jak to jest kiedy wyrwane zostaną korzenie? Kiedy jedyne co pozostaje to pamięć, a w pewnym momencie wszystko nagle się urywa i nie ma najważniejszego chyba dla dorastającego mężczyzny punktu odniesienia. Co stało się z tym ojcem? Czy można go pożegnać, przeżyć żałobę, czy może nadal żyć nadzieją ? Co w takim wypadku z własnym życiem? Jak można się na nim skupić i w pełni zaangażować osobiście, zawodowo itd.? Jak można pogodzić dumę i uznanie z tego jak walczył dla swoich poglądów, ideałów ojciec z żalem do niego, że nie wybrał syna tylko poświęcił go na ołtarzu ojczyzny? Pojawiają się też pytania o własną autonomię, o synowskie dziedzictwo czy też o zwykłą bliskość, która została bezpowrotnie odebrana na rzecz nieustannego napięcia i strachu. Hisham Matar próbuje sobie to wszystko poukładać, a przy tej okazji każdy z nas będzie miał okazję poddać pod analizę własne relacje na linii ojciec-syn. Tak to przynajmniej wyglądało u mnie i muszę przyznać, że odczuwałem podczas lektury coś w rodzaju autoterapii. Ciekaw jestem czy choć podobne refleksje przy tej książce będą mieli inni.



Mocno polecam "Powrót", gdyż jest to jedna z najbardziej wielowymiarowych pozycji z jaką miałem do czynienia w ostatnim czasie. Czyta się to z udziałem trudnych, nieprzyjemnych emocji, ale na końcu jest coś na kształt swoistego katharsis.

Osinskipoludzku.blogspot.com

Hisham Matar został za swoją książkę uhonorowany nagrodą Pulitzera i już sam ten fakt jest tu wystarczającą rekomendacją. "Powrót" to rozliczenie z kolejnym ze światowych upadłych reżimów, tym bardziej wartościowy iż został dokonany przez pryzmat osobistych doświadczeń.



Matar był zmuszony do ucieczki z Libii z uwagi na działalność opozycyjną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeśli macie ochotę na dobry reportaż to koniecznie sięgnijcie po „Powrót. Ojcowie, synowie i kraj pomiędzy nimi” Hishama Matara, który za tę pozycję otrzymał Nagrodę Pulitzera 2017. Autor po latach wraca do swojego rodzinnego kraju, do Libii. Reżim Kaddafiego 30 lat temu porwał jego ojca i do tej pory nie wiadomo co się z nim stało. Hisham opisuje swoje dzieciństwo, historię swojej rodziny oraz heroiczną wolę poznania prawdy o losach ojca. Książka wyjątkowa, napisana przepięknym językiem i ukazująca to jak chorym tworem jest polityka. Wyborna uczta słowa i refleksji.
„(...) wciąż po dwudziestu pięciu latach przeżywam to, że ojciec ’bez widu, słuchu przepadł’. Zazdroszczę innym nieodwracalności pogrzebów. Pragnę takiej pewności. Jak to jest, gdy bierzesz kości w ręce, wybierasz dla nich miejsce, możesz przyklepać ten kawałek ziemi i odmówić modlitwę?”

Jeśli macie ochotę na dobry reportaż to koniecznie sięgnijcie po „Powrót. Ojcowie, synowie i kraj pomiędzy nimi” Hishama Matara, który za tę pozycję otrzymał Nagrodę Pulitzera 2017. Autor po latach wraca do swojego rodzinnego kraju, do Libii. Reżim Kaddafiego 30 lat temu porwał jego ojca i do tej pory nie wiadomo co się z nim stało. Hisham opisuje swoje dzieciństwo,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Poruszający obraz Libii pod rządami Kaddafiego, ciekawie przedstawiona historia współczesna tego kraju przy równolegle pięknym hołdzie złożonym przez autora ojcu, który stał się ofiarą okrutnego reżimu.

Poruszający obraz Libii pod rządami Kaddafiego, ciekawie przedstawiona historia współczesna tego kraju przy równolegle pięknym hołdzie złożonym przez autora ojcu, który stał się ofiarą okrutnego reżimu.

Pokaż mimo to

[...]
Wspomnienia Matara charakteryzuje ta irytująco-fascynująca egzaltacja, którą tak przesiąknięta jest literatura wschodu. Te wszystkie uściski, pocałunki, łzy, recytacje wierszy, wspólne śpiewanie pieśni zawsze wydawało mi się jakąś fikcją na potrzeby różnych powieści. A jednak Matar opisuje taki świat. Jego ojciec, zamożny kupiec, opozycjonista, angażujący się w wiele akcji charytatywnych, człowiek bywały w świecie uwielbia na spotkaniach z rodziną i bliskimi recytować wiersze.
[...]
całość:
http://www.speculatio.pl/powrot-ojcowie-synowie-i-kraj-pomiedzy-nimi/

[...]
Wspomnienia Matara charakteryzuje ta irytująco-fascynująca egzaltacja, którą tak przesiąknięta jest literatura wschodu. Te wszystkie uściski, pocałunki, łzy, recytacje wierszy, wspólne śpiewanie pieśni zawsze wydawało mi się jakąś fikcją na potrzeby różnych powieści. A jednak Matar opisuje taki świat. Jego ojciec, zamożny kupiec, opozycjonista, angażujący się w wiele...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mawia się, że człowiek żyje dopóty, dopóki trwa pamięć o nim. Ta właśnie maksyma zdawała się przyświecać libijskiemu z pochodzenia pisarzowi, Hishamowi Matarowi podczas prac nad powieścią Powrót. Ojcowie, synowie i kraj pomiędzy nimi. Uhonorowana w 2017 roku Nagrodą Pulitzera książka, choć jest opowieścią o powrocie Autora po latach emigracji w ojczyste strony, do rodzimej Libii, przede wszystkim jednak przywołuje szokującą historię jego ojca, Dżaballaha Matara.
Dżaballah Matar

Czołowy aktywista opozycji w Libii latami dążył do obalenia reżimu Muammara al-Kaddafiego. Niewygodna dla libijskiego rządu działalność dysydenta spowodowała, iż ten, wraz ze swoją najbliższą rodziną, zmuszony został do życia na emigracji. Przeniósł się do Kairu, swoich synów odesłał do szkół z internatem w Szwajcarii oraz Wielkiej Brytanii. Ostrożność ta nie uchroniła jednak rodziny przed tragedią. W 1990 roku Matar został porwany i wydany władzom libijskim, które to zdecydowały osadzić mężczyznę więzieniu politycznym Abu Salim w Trypolisie, gdzie prawdopodobnie przebywał kilka lat, aż do głośnego buntu więźniów w 1996 roku. Zaraz po aresztowaniu słuch po nim zaginął, jedynie przemycony list pozwolił rodzinie ustalić miejsce jego pobytu. Z racji faktu, iż więzienie to owiane było wątpliwą sławą (znane było ze skrajnie trudnych warunków bytowych oraz okrucieństwa), korespondencja szybko ustała. Synowie i matka skazani zostali na życie w niepewności i niewiedzy, co do jego dalszych losów Dżaballaha.
Powrót

Po trzydziestu latach od masakry, jaka miała miejsce w więzieniu, (w której to zginęło ponad 1200 więźniów), Hisham Matar podejmuje się karkołomnego zadania – decyduje się na powrót do wyzwolonej Libii, gdzie stara się dotrzeć do faktów, które umożliwiłyby prześledzenie rozwoju wypadków i losów ojca oraz ewentualne odnalezienie go żywego, na co wbrew logice i zdrowemu rozsądkowi cały czas żywi nikłe, ale jednak nadzieje.

Fabuła powieści w znacznej mierze opiera się zatem na autentycznych wydarzeniach, jakie dotknęły Hishama Matara. Pisarz w sposób obrazowy ukazuje cienie bycia synem opozycjonisty. Nie skupia się li jedynie na tej tematyce, a sama publikacja nie jest jego autobiografią sensu stricte. Książka jest wielowymiarowym reportażem, w którym pisarz kreśli obraz intymnej i trudnej podróży do Libii w celu odkrycia prawdy o losach swojego ojca. To próba usystematyzowania nie tylko wiedzy o nim, ale i pragnienie uporządkowania emocji towarzyszących zarówno okolicznościom jego aresztowania i przetrzymywania, jak i samemu powrotowi w ojczyste strony.
Tło społeczno-polityczne

Autor odkrywa zarówno przed sobą, jak i przed czytelnikiem rodzimy kraj w czasach jego politycznego przełomu. Migawki z życia codziennego, pochylenie się nad kulturą, sztuką i historią kraju w sposób naturalny zazębiają się ze snutą (nota bene druzgoczącą i przejmującą) historią, stając się jej subtelnym dopełnieniem. Ale to nie ta warstwa czyni z omawianej powieści rzecz wyjątkową. Główny ton książce nadają relacje międzyludzkie. Rodzina jawi się tutaj jako komórka kluczowa. To właśnie dzięki szczerej miłości, oddaniu, zażyłości i solidarności poszczególnych jej członków jak i dzięki pomocy osób postronnych, autorowi udaje się ze szczątkowych informacji odtworzyć całą historię, która latami nie dawała mu spokoju ni ukojenia.

Na szczególną uwagę zasługuje forma powieści. Napisana została w sposób nieoczywisty, narracja prowadzona została w sposób nielinearny, wymusza tym samym na czytelniku lekturę w skupieniu. Nie jest to jednak forma męcząca, pisarz wyśmienicie dozuje napięcie. Kształt ten, wraz z pięknym, dojrzałym, niemal poetyckim stylem wespół z solidnym tłem społeczno-politycznym określić można mianem wyjątkowo atrakcyjnego.
Non omnis moriar

Powrót. Ojcowie, synowie i kraj pomiędzy nimi, pod względem podjętego tematu jest opowieścią zatrważającą i przygnębiającą. Sumarycznie jawi się jednak, jako powieść kojąca i emocjonalnie wyważona. Swoją książką syn oddaje ojcu zamierzony i winny mu hołd, nie pozwalając tym samym, by pamięć o nim została zatarta w bezduszny sposób. Człowiek żyje dopóty, dopóki trwa pamięć o nim. Właśnie tą książką Matar to udowadnia.

www.Bookiecik.pl

Mawia się, że człowiek żyje dopóty, dopóki trwa pamięć o nim. Ta właśnie maksyma zdawała się przyświecać libijskiemu z pochodzenia pisarzowi, Hishamowi Matarowi podczas prac nad powieścią Powrót. Ojcowie, synowie i kraj pomiędzy nimi. Uhonorowana w 2017 roku Nagrodą Pulitzera książka, choć jest opowieścią o powrocie Autora po latach emigracji w ojczyste strony, do rodzimej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam trochę problem wystawiając w miarę niską ocenę, bo czy opis wysiłków syna szukającego informacji o swoim ojcu, który prawdopodobnie zginął w libijskim więzieniu z rąk zwolenników Kaddafiego, nie powinien z automatu zasługiwać na więcej?
Nie chcąc się jednak poddawać takiemu emocjonalnemu szantażowi, powiem, że nie tyle nie trafiają do mnie książki, w których wielkie i przełomowe wydarzenia w danym kraju przedstawiane są w kontekście prywatnych historii, co nie lubię, gdy te historie wysuwają się natarczywie na pierwszy plan i "atakują" czytelnika nazwiskami kuzynów, wujków i opisami rodzinnych wydarzeń.
Czytając tę książkę miałem wrażenie, że autor na przemian chwali się swoją działalnością opozycyjną i szuka usprawiedliwienia, że nie był w stanie uratować ojca z rąk oprawców. Jednocześnie ojca przedstawia, jako czołowego libijskiego opozycjonistę, nieomal człowieka świętego.
Dla mnie zdecydowanie za mało było (co nie oznacza, że w ogóle nie było) opisów związanych z sytuacją Libii pod rządami Kaddafiego, od przeprowadzonego przez niego zamachu stanu w 1969 do Arabskiej Wiosny w 2011. Ale to co przeczytałem poszerzyło moją wiedzę na temat tego regionu i za to 5 gwiazdek.

Mam trochę problem wystawiając w miarę niską ocenę, bo czy opis wysiłków syna szukającego informacji o swoim ojcu, który prawdopodobnie zginął w libijskim więzieniu z rąk zwolenników Kaddafiego, nie powinien z automatu zasługiwać na więcej?
Nie chcąc się jednak poddawać takiemu emocjonalnemu szantażowi, powiem, że nie tyle nie trafiają do mnie książki, w których wielkie i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Intymna podróż syna śladami zaginionego ojca.

To trochę książka drogi, osobista wędrówka śladami tak ważnego dla każdego syna człowieka. To opowieść o relacjach o poszukiwaniu swojej męskości we wspomnieniach i swoistego żegnania się z ojcem. To obraz męskich relacji, jedynych w swoim rodzaju. Ojciec- Dżaball był libijskim opozycjonistą, który poświęcił wszystko sprawie wolności swojego kraju. Człowiek który jednocześnie zrobił wszystko, by należycie wyposażyć swoich synów w odpowiednie narzędzia. Nie zostawił im pieniędzy – te poświęcił sprawie Libii. Zostawił im odpowiednie wykształcenie i wrażliwość na świat.
To dla mnie ciekawe i wzruszająca lektura, takie pozycje dziś nie powstają. To także możliwość by wejrzeć w głąb świata Libii Kadaffiego i jego brutalnego reżimu.
To wreszcie kawał pięknej literatury i pięknego języka, warto od czasu do czasu obcować z takim językiem.

Intymna podróż syna śladami zaginionego ojca.

To trochę książka drogi, osobista wędrówka śladami tak ważnego dla każdego syna człowieka. To opowieść o relacjach o poszukiwaniu swojej męskości we wspomnieniach i swoistego żegnania się z ojcem. To obraz męskich relacji, jedynych w swoim rodzaju. Ojciec- Dżaball był libijskim opozycjonistą, który poświęcił wszystko sprawie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to