Tysiąc wspaniałych słońc

Wojna jest straszną rzeczą. Wojna domowa jest upiorną rzeczą. Obca interwencja i agresja jest potworną rzeczą. Przemoc jest paskudną rzeczą. Banał? Śmierć, krew, cierpienie. „Tysiąc wspaniałych słońc” Hosseiniego jest przepełnione tym wszystkim, do przesady. Autor dociska emocje na maksa. Łzy gwarantowane.
Jednak dla mnie, przede wszystkim, jest to książka o przemocy domowej. Czy przemoc domowa ma związek z religią, narodowością? W więzieniach na całym świecie odbywają karę kobiety, które zabiły swoich mężów czy partnerów w obronie własnej, bo były bite, poniżane, gwałcone. Te historie dzieją się w rodzinach muzułmańskich, katolickich, ateistycznych, w Afganistanie, Polsce, Szwecji, Stanach Zjednoczonych. Czarny bohater, Raszid, nie jest talibem ani fanatycznym wyznawcą islamu, jest patologicznym przemocowcem, byłby taki w każdym innym społeczeństwie, na każdym innym kontynencie.
Oczywiście reżim religijny nie pomaga. Uprzedmiotawia kobietę, która staje się własnością mężczyzny. Jednak „Tysiąc wspaniałych słońc” mimo nagromadzonego w niej okrucieństwa jest książką ckliwą i przewidywalną, zbyt łatwo chwytającą za gardło i serce. Operuje kliszami. Wszyscy bohaterowie są ofiarami tego, co dzieje się na przestrzeni lat w Afganistanie.
To było straszne. Dalej jest straszne, bo sprawy wciąż balansują od jednej skrajności (obca interwencja, radziecko, amerykańska) do drugiej (rządy religijno-patologiczne).
Tyle sama wiem, od literatury oczekuję czegoś więcej. Niestety Hosseini jest autorem łapiących za serce obyczajowych opowieści, a nie ważnym afgańskim pisarzem, który bierze się za bary z historią swojego kraju, nie daje żadnych głębszych analiz, tylko (i aż) ładne opowieści dobrze sprzedające się na Zachodzie.

Wojna jest straszną rzeczą. Wojna domowa jest upiorną rzeczą. Obca interwencja i agresja jest potworną rzeczą. Przemoc jest paskudną rzeczą. Banał? Śmierć, krew, cierpienie. „Tysiąc wspaniałych słońc” Hosseiniego jest przepełnione tym wszystkim, do przesady. Autor dociska emocje na maksa. Łzy gwarantowane.
Jednak dla mnie, przede wszystkim, jest to książka o przemocy...

Po licznych recenzjach liczyłam na coś więcej. Książka oczywiście warta przeczytania, są momenty, w których porusza czytelnika, ale nie było to to, czego oczekiwałam.

Po licznych recenzjach liczyłam na coś więcej. Książka oczywiście warta przeczytania, są momenty, w których porusza czytelnika, ale nie było to to, czego oczekiwałam.

Mimo wielu okrucieństw, których doznali bohaterowie książki w nękanym nieustającą wojną Afganistanie, mnie ta powieść najbardziej zapadnie w pamięć jako przepiękna historia o przyjaźni dwóch kobiet w świecie, w którym kobiety nic nie znaczą...

Mimo wielu okrucieństw, których doznali bohaterowie książki w nękanym nieustającą wojną Afganistanie, mnie ta powieść najbardziej zapadnie w pamięć jako przepiękna historia o przyjaźni dwóch kobiet w świecie, w którym kobiety nic nie znaczą...

Ta powieść pozostawiła we mnie smutek i poczucie bezsilności. Czytana, gdy na Ukrainie toczy się wojna...
Pozytywne zakończenie, jak wiemy zmieniło się w ostatnim czasie i kobiety w Afganistanie są zmuszane do totalnej podległości.

Ta powieść pozostawiła we mnie smutek i poczucie bezsilności. Czytana, gdy na Ukrainie toczy się wojna...
Pozytywne zakończenie, jak wiemy zmieniło się w ostatnim czasie i kobiety w Afganistanie są zmuszane do totalnej podległości.

Opowieść o tragicznych losach dwóch kobiet, na tle historii Afganistanu. Książka dająca do myślenia, niejednokrotnie brutalna i tragiczna ale też pokazująca siłę kobiet. Polecam!

Opowieść o tragicznych losach dwóch kobiet, na tle historii Afganistanu. Książka dająca do myślenia, niejednokrotnie brutalna i tragiczna ale też pokazująca siłę kobiet. Polecam!

Niezwykle wzruszająca historia 😀

Niezwykle wzruszająca historia 😀

Z tą książką mam taki problem, że wiem, że jest ona ważna i istotna, porusza sprawy obok których nie sposób przejść obojętnie i bez dwóch zdań działa na emocje i robi niezły szum w głowie, ale jednocześnie zwyczajnie niemiłosiernie mnie denerwuje i sumienie nie pozwala mi wystawić wyższej oceny, bo nie raz i nie dwa miałam ochotę rzucić ją w kąt. I w sumie to zrobiłam, bo dotarłam do połowy i odłożyłam ją na dwa lata. Szczerze mówiąc po tych dwóch latach nic się nie zmieniło, ani moje nastawienie do niej, ani o dziwo nie miałam problemu, żeby z powrotem się w nią wgryźć.

Mój główny problem z nią polega na tym, że jest to kultura, której nie rozumiem i której zrozumieć nawet nie będę próbować i wkurza mnie, jak bardzo zacofane poglądy mają i jak łatwo dali sobie wmówić, że kobiety to gorszy gatunek i praktycznie z dnia na dzień zamknięto je w domach i odebrano wszystkie prawa.

Mam do niej ogrom szacunku i domyślam się, że niełatwo pisać o sprawach, które dotyczą własnego podwórka, ale nie zmienia to faktu, że mnie to wkurza, a przez to trudniej mi obiektywnie podejść do książki i przedstawianej przez nią historii. A jest to bez wątpienia historia o odwadze, o kobiecie, która mimo wszystko się nie poddała i zawalczyła o lepsze jutro dla siebie i swoich dzieci. To historia, którą bez wątpienia powinien przeczytać każdy, bez względu na swoje przekonania i poglądy i ewentualne uprzedzenia. My czytamy ją z pozycji uprzywilejowanego człowieka, który wszystkie udogodnienia ma na wyciągnięcie ręki, więc tym bardziej takie życie jest dla nas nie do pomyślenia.

Także pozostaję w impasie - jest ogrom szacunku dla historii, wdzięczności za to, co mam, ale miłości między nami nie ma. Musicie się przekonać na własnej skórze, bo w moim przypadku literatura jest wybitnie nie moja.

Z tą książką mam taki problem, że wiem, że jest ona ważna i istotna, porusza sprawy obok których nie sposób przejść obojętnie i bez dwóch zdań działa na emocje i robi niezły szum w głowie, ale jednocześnie zwyczajnie niemiłosiernie mnie denerwuje i sumienie nie pozwala mi wystawić wyższej oceny, bo nie raz i nie dwa miałam ochotę rzucić ją w kąt. I w sumie to zrobiłam, bo...

Książka, która na pewno skłania do głębszej refleksji.
Kobieta dla talibów (celowy zamiar pisania z małej litery) i sympatyzujących z tą bandą to podgatunek........."Tak jak igła kompasu zawsze wskazuje północ, tak oskarżycielski palec mężczyzny zawsze znajdzie kobietę. Zawsze (...)".

Jednak dla mnie to przede wszystkim książka o sile kobiet......"(...) najczęściej Mariam jest w sercu Lajli, gdzie lśni oszałamiającym blaskiem tysiąca słońc".

Warto przeczytać :)

Książka, która na pewno skłania do głębszej refleksji.
Kobieta dla talibów (celowy zamiar pisania z małej litery) i sympatyzujących z tą bandą to podgatunek........."Tak jak igła kompasu zawsze wskazuje północ, tak oskarżycielski palec mężczyzny zawsze znajdzie kobietę. Zawsze (...)".

Jednak dla mnie to przede wszystkim książka o sile kobiet......"(...) najczęściej Mariam...

Wiele słów napisanych na kartach tej powieści szokuje. Bardzo smutny, tragiczny, pozbawiony człowieczeństwa obraz życia, przede wszystkim kobiet, w Afganistanie. Rzeczywiście w samym opisie książki jest wszystko i nie powinno nic zaskoczyć czytelnika, aczkolwiek uświadomienie sobie skali tragizmu zdecydowanie mrozi krew w żyłach. Nie uważam, że książka ta zasługuje na miano arcydzieła, jak niektórzy ją oceniają, ale myślę, że to dobra książka i warta przeczytania.

Wiele słów napisanych na kartach tej powieści szokuje. Bardzo smutny, tragiczny, pozbawiony człowieczeństwa obraz życia, przede wszystkim kobiet, w Afganistanie. Rzeczywiście w samym opisie książki jest wszystko i nie powinno nic zaskoczyć czytelnika, aczkolwiek uświadomienie sobie skali tragizmu zdecydowanie mrozi krew w żyłach. Nie uważam, że książka ta zasługuje na...

Niesamowita, trzymająca w napięciu, bardzo smutna, ale też bardzo prawdziwa opowieść. Jestem pod ogromnym wrażeniem i mocno polecam.

Niesamowita, trzymająca w napięciu, bardzo smutna, ale też bardzo prawdziwa opowieść. Jestem pod ogromnym wrażeniem i mocno polecam.