Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Realia opisywane przez Grudzińskiego to istny koszmar, z czym nikt nie powinien się kłócić. Uważam, że w przypadku tej książki warto zwrócić uwagę na jej znaczący aspekt - istnienie człowieczeństwa. Doceniam wysiłek autora, by w potwornych czasach skupić się na ludziach, którzy pragnęli uciec od stania się człowiekiem zlagrowanym. Co warto zaznaczyć, autor nie ocenia działań współwięźniów, ponieważ każdy z nich oceniany jest tylko przez swoje własne sumienie. Istnienie innego świata zmusza bowiem jednostkę do codziennej walki i poświęcenia, która nasila się szczególnie po powrocie do dawnego porządku. Mimo powtarzalności zła w świecie, istotne jest zachowanianie postawy czynnej i szukanie w sobie odrobiny prawdziwych uczuć, poetyki, a przede wszystkim - człowieczeństwa.

Realia opisywane przez Grudzińskiego to istny koszmar, z czym nikt nie powinien się kłócić. Uważam, że w przypadku tej książki warto zwrócić uwagę na jej znaczący aspekt - istnienie człowieczeństwa. Doceniam wysiłek autora, by w potwornych czasach skupić się na ludziach, którzy pragnęli uciec od stania się człowiekiem zlagrowanym. Co warto zaznaczyć, autor nie ocenia...

Druga wojna światowa najczęściej kojarzy się z europejską zagładą. Większość biografii dotyczy obozów koncentracyjnych, które wydawały się największym piekłem na ziemi. "Droga do zapomnienia" pozwala spojrzeć na wojnę z nieco innej, nieznanej strony. Niewiele mówi się o walkach w Azji, pomija się także bestialstwo "ludzi", którzy prowadzili obozy jenieckie. Ta książka pomaga odkryć prawdę w niezwykle poruszający sposób. Szokuje, kiedy autor opowiada o swoich przeżyciach, oraz wzrusza jego przemianą. Pokazuje, jak bardzo nienawiść niszczy życie, w takim stopniu, że długo po zakończeniu działań zbrojnych wydarzenia zostają w psychice ludzi, którzy na własnej skórze odczuli to bestialstwo.

Druga wojna światowa najczęściej kojarzy się z europejską zagładą. Większość biografii dotyczy obozów koncentracyjnych, które wydawały się największym piekłem na ziemi. "Droga do zapomnienia" pozwala spojrzeć na wojnę z nieco innej, nieznanej strony. Niewiele mówi się o walkach w Azji, pomija się także bestialstwo "ludzi", którzy prowadzili obozy jenieckie. Ta książka...

Temat Holokaustu powinien być ukazywany w każdej formie, aby dotrzeć do wszystkich i pozwolić im wyciągnąć wnioski. Mimo że komiks na ogół kojarzy się z beztroskimi latami dzieciństwa, wcale nie umiejsza tragizmu drugiej wojny światowej. Wciąż jest poruszający i szokujący. Zdecydowanie polecam, głównie przez świetną grafikę, fabułę i symbole (bohaterowie).

Temat Holokaustu powinien być ukazywany w każdej formie, aby dotrzeć do wszystkich i pozwolić im wyciągnąć wnioski. Mimo że komiks na ogół kojarzy się z beztroskimi latami dzieciństwa, wcale nie umiejsza tragizmu drugiej wojny światowej. Wciąż jest poruszający i szokujący. Zdecydowanie polecam, głównie przez świetną grafikę, fabułę i symbole (bohaterowie).

Trzeba przyznać, że Władysław Bartoszewski opanował sztukę wykorzystywania swojego bogactwa językowego, co moim zdaniem odróżnia jego książkę od wielu biografii. Potrafił wszystko obrać słowa tak, by relacja ta była jak najbardziej realistyczna. Myślę, że treść można pozostawić bez komentarza, gdyż każdy głos w sprawie piekła obozów jest głosem rozpaczliwym i ważnym.

Trzeba przyznać, że Władysław Bartoszewski opanował sztukę wykorzystywania swojego bogactwa językowego, co moim zdaniem odróżnia jego książkę od wielu biografii. Potrafił wszystko obrać słowa tak, by relacja ta była jak najbardziej realistyczna. Myślę, że treść można pozostawić bez komentarza, gdyż każdy głos w sprawie piekła obozów jest głosem rozpaczliwym i ważnym.

Pamiętnik Anne Frank to jedna z ważniejszych książek, jakie przeczytałam w życiu. I wcale (o dziwo!) nie ze względu na opisanie Holokaustu - nie waham się twierdzić, że pozycja ta w małym stopniu traktuje o Zagładzie. Najbardziej poruszyła mnie to, jak prawdziwa była każda strona, jak Anne była podobna do mnie kilka lat temu. Wiele fragmentów z mojego pamiętnika było zgodne z tym, co czytałam w książce. Jest to oczywiście bardzo osobiste wyznanie, ale jestem przekonana, że wiele osób ma takie same odczucia. A co w związku z tym? Łatwiej jest wyobrazić sobie siebie w tak trudnej sytuacji. Wielokrotnie wzruszałam się, widząc, jak z dziecka Anne stawała się dojrzałą kobietą, która bezbłędnie oceniała rzeczywistość. Aż nie chciało się uwierzyć, że koniec dziennika oznacza koniec życia. Niezwykle przejmująca lektura, która po raz kolejny boleśnie uświadomiła mi, jak bardzo życie jest nieprzewidywalne i kruche. Zwłaszcza, że to wszystko spowodował człowiek.

Pamiętnik Anne Frank to jedna z ważniejszych książek, jakie przeczytałam w życiu. I wcale (o dziwo!) nie ze względu na opisanie Holokaustu - nie waham się twierdzić, że pozycja ta w małym stopniu traktuje o Zagładzie. Najbardziej poruszyła mnie to, jak prawdziwa była każda strona, jak Anne była podobna do mnie kilka lat temu. Wiele fragmentów z mojego pamiętnika było zgodne...

Zawsze przy tego typu dziełach trudno jest mi wystawić jakąkolwiek ocenę, dlatego i tu się powstrzymam. Przy opowiadaniu "Proszę państwa do gazu" po raz pierwszy mam styczność zarówno z twórczością Tadeusza Borowskiego, jak i literaturą obozową. Niezwykle wstrząsająca i realistyczna (niestety) relacja, która sprawiła, że jestem wdzięczna losowi, że nie musiałam tego doświadczyć. Nie mniej jednak uważam, że naszym obowiązkiem jest przekazywanie tych informacji dalej, chociażby po to, by taka tragedia nigdy więcej się nie zdarzyła. Warto zobaczyć, jak bardzo człowiek zmienia się w nieludzkich warunkach. Dla mnie najbardziej przerażające jest to, że więźniów już nic nie było w stanie zaskoczyć. Każdy z nich podrzucił dawne wartości, skłonność do sentymentalmości, a to wszystko po to, by przeżyć. I właśnie o tej zmianie opowiada Tadeusz Borowski. Uważam, że sięgając po to opowiadanie, człowiek uczy się doceniania każdej chwili życia.

Zawsze przy tego typu dziełach trudno jest mi wystawić jakąkolwiek ocenę, dlatego i tu się powstrzymam. Przy opowiadaniu "Proszę państwa do gazu" po raz pierwszy mam styczność zarówno z twórczością Tadeusza Borowskiego, jak i literaturą obozową. Niezwykle wstrząsająca i realistyczna (niestety) relacja, która sprawiła, że jestem wdzięczna losowi, że nie musiałam tego...