Niebywała pozycja. Chyba każdy z nas wie jak skonstruowany jest Maus, że jest komiksem w którym naród żydowski przedstawiony został jako myszy. Ja przynajmniej tyle wiedziałam przed rozpoczęciem lektury. Nie przypuszczałam, że tak bardzo mną ona wstrząśnie i ile bólu przekaże. Jestem pod ogromnym wrażeniem.

Niebywała pozycja. Chyba każdy z nas wie jak skonstruowany jest Maus, że jest komiksem w którym naród żydowski przedstawiony został jako myszy. Ja przynajmniej tyle wiedziałam przed rozpoczęciem lektury. Nie przypuszczałam, że tak bardzo mną ona wstrząśnie i ile bólu przekaże. Jestem pod ogromnym wrażeniem.

Popkultura powinna być wrogiem tematu Holocaustu - tak miałem, tak miałem nawet z "Listą Schindlera". Ale w "Mausie" jest inaczej. Komiksowy charakter opowieści jeszcze bardziej potęgował we mnie grozę Zagłady. Ta zwyczajność, "dziecinna forma", czyniły historię Władka Spiegelmana jeszcze bardziej porażającą i paraliżującą, że musiałem co jakiś czas odkładać ten pięknie wydany tom. Miałem dość. Niby myszki, kotki, świnki, pieski, ale te alegorie mówiły, że nawet zwierzęta nie zasłużyły sobie na taki świat. I oczywiście postać Władka z jego pięknie wystylizowanym w tłumaczeniu językiem - to ona sprowadza nas z bajki na Ziemię, że to wszystko wydarzyło się naprawdę.

Popkultura powinna być wrogiem tematu Holocaustu - tak miałem, tak miałem nawet z "Listą Schindlera". Ale w "Mausie" jest inaczej. Komiksowy charakter opowieści jeszcze bardziej potęgował we mnie grozę Zagłady. Ta zwyczajność, "dziecinna forma", czyniły historię Władka Spiegelmana jeszcze bardziej porażającą i paraliżującą, że musiałem co jakiś czas odkładać ten pięknie...

Wprawdzie druga część zdaje się przy pierwszej nie tyle pędzić, co być niczym jakiś bryk, pospiesznym streszczeniem wydarzeń. Wciąż jednak to mocna opowieść. Zwłaszcza w kontekście zakończenia, urwanego nagle, pozostawiającego niepewność co do ostatnich chwil Władka. Niby wiem, że niedługo umrze, było to w końcu wcześniej zakomunikowane, ale chciałbym jeszcze zobaczyć kilka kadrów z jego życia, pokazujących te chwile pomiędzy zakończeniem komiksu, a jego własnym końcem. Choćby to miało być rutynowe liczenie pigułek, czy wykłócanie się o zwrot napoczętego opakowania płatków. Szpigelmanowska kompulsywność, bytowa nerwica natręctw jest przy tym co go spotkało już tylko rytuałem. Konsekwencją traumy, zobojętnienia na normalność i dobrobyt. Dla każdego świadka cudacznych zachowań Władka wręcz przekleństwem w rzeczywistości Pax Americana. No chyba, że świadek ten pozna, czy bardziej zazna mausowej opowieści.

Wprawdzie druga część zdaje się przy pierwszej nie tyle pędzić, co być niczym jakiś bryk, pospiesznym streszczeniem wydarzeń. Wciąż jednak to mocna opowieść. Zwłaszcza w kontekście zakończenia, urwanego nagle, pozostawiającego niepewność co do ostatnich chwil Władka. Niby wiem, że niedługo umrze, było to w końcu wcześniej zakomunikowane, ale chciałbym jeszcze zobaczyć kilka...

Wiecie po czym poznać, że ktoś nawet nie czytał tego komiksu(albo że ma obsesje na punkcie własnej narodowości)? Po bzdurnych, urażonych komentarzach, gdzie ludzie wylewają gorzkie żale, jako to strasznie przedstawiono Polaków i jakie te opowieści o Holocauście wtórne. Po pierwsze Polacy nie są tu wcale przedstawieni jakoś szczególnie negatywnie. Jest coś takiego jak odcienie szarości, ale zacietrzewieni nie umieją tego dostrzec, widzą tylko "antypolskość" w jakiejkolwiek krytyce. Wystarczy im narysować świnkę i po temacie. To jest obsesja. Przede wszystkim ten komiks nie jest o Polakach, także nie ma o co chrumkać. Nie jest nawet do końca o Holocauście. Opowieść wojenna jest istotnym, ale tłem do prezentacji bardzo osobistej historii ojca i syna, ich relacji i długim cieniu, jaki kładzie na niej II Wojna Światowa. To jest dramat obyczajowy o ludziach, którzy są rodziną, ale nie umieją znaleźć wspólnego języka i porozumienia. Świadectwo wojenne ojca wcale nie jest ckliwe, komiks nie użala się nad ofiarami wojny, ojciec nie jest tu żadnym "bohaterem", jego doświadczenia wcale go nie uszlachetniły. Czasem warto sobie zadać trud i przeczytać dany utwór, zanim wyleje się na niego kubeł świńskiego łajna.

Wiecie po czym poznać, że ktoś nawet nie czytał tego komiksu(albo że ma obsesje na punkcie własnej narodowości)? Po bzdurnych, urażonych komentarzach, gdzie ludzie wylewają gorzkie żale, jako to strasznie przedstawiono Polaków i jakie te opowieści o Holocauście wtórne. Po pierwsze Polacy nie są tu wcale przedstawieni jakoś szczególnie negatywnie. Jest coś takiego jak...

Odrobinkę lepsza niż tom 1.
Mimo, że obrazki są całkiem niezłe to nadal trzymam się tego, że komiks to nie mój gatunek. Przeczytane tylko pod wyzwanie 😄

Odrobinkę lepsza niż tom 1.
Mimo, że obrazki są całkiem niezłe to nadal trzymam się tego, że komiks to nie mój gatunek. Przeczytane tylko pod wyzwanie 😄

Druga część, a moje odczucia są takie same. Bardziej poruszają mną powieści o tematyce holokaustu, a nie komiksy.

Druga część, a moje odczucia są takie same. Bardziej poruszają mną powieści o tematyce holokaustu, a nie komiksy.

Zdecydowanie mocniejsza i boleśniejsza opowieść niż w 1 części, jest tu też mniej dystansu i oschłości. Łagodniej i z większym zaangażowaniem jest przedstawiona historia obozowa rodziców, może dlatego ze tragiczniejsza niż czas przedwojenny.
Życie ojca na zawsze zostało naznaczone czasem wojny.
Życie syna, autora komiksu, również, tyle że pośrednio, bo traumą ojca.
Świetne rysunki!

Zdecydowanie mocniejsza i boleśniejsza opowieść niż w 1 części, jest tu też mniej dystansu i oschłości. Łagodniej i z większym zaangażowaniem jest przedstawiona historia obozowa rodziców, może dlatego ze tragiczniejsza niż czas przedwojenny.
Życie ojca na zawsze zostało naznaczone czasem wojny.
Życie syna, autora komiksu, również, tyle że pośrednio, bo traumą ojca....

Nie mam słów.

Nie mam słów.

Powiedziałem, to już w przypadku tomu pierwszego, ale się powtórzę. To nie jest zwykły komiks, to dzieło sztuki.

Powiedziałem, to już w przypadku tomu pierwszego, ale się powtórzę. To nie jest zwykły komiks, to dzieło sztuki.

Tak jak tom I - dalej dotkliwe, dalej znakomite.

Tak jak tom I - dalej dotkliwe, dalej znakomite.