Pożegnanie z Marią

Jak po gruzie. Takie krótkie, a takie nudne.

Jak po gruzie. Takie krótkie, a takie nudne.

Pokaż mimo to

Niestety to nie mój gust

Niestety to nie mój gust

Pokaż mimo to

Opowiadania dobre, skłaniają do refleksji. Ukazują codzienność tamtych czasów. Lecz sama książka do czytania jest bardzo ciężka.

Opowiadania dobre, skłaniają do refleksji. Ukazują codzienność tamtych czasów. Lecz sama książka do czytania jest bardzo ciężka.

Pokaż mimo to

Bardzo ciężka książka.

Opowiadania są nietypowe. Jeszcze nigdy nie czytałam niczego o tematyce obozowej ujętego w ten sposób - niezwykle trudny i momentami niezrozumiały sposób. W niektórych fragmentach poraziła mnie pewnego rodzaju... beztroska?

Pojęcie człowieka zlagrowanego występuje tutaj na każdej stronie. Dlatego tak ciężko się to czyta; dla nas, jako obserwatorów tego świata, emocje (lub ich brak) są niezrozumiałe.

Ciężka książka. Bardzo ciężka

Bardzo ciężka książka.

Opowiadania są nietypowe. Jeszcze nigdy nie czytałam niczego o tematyce obozowej ujętego w ten sposób - niezwykle trudny i momentami niezrozumiały sposób. W niektórych fragmentach poraziła mnie pewnego rodzaju... beztroska?

Pojęcie człowieka zlagrowanego występuje tutaj na każdej stronie. Dlatego tak ciężko się to czyta; dla nas, jako obserwatorów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbiór opowiadań prezentujących codzienne życie w okupowanej Polsce i w niemieckim obozie zagłady. Zacząć trzeba od tego, że chociaż utwory te są oparte na faktach i przeżyciach autora, to jednak stanowią fikcję literacką. Wydarzenia TAKIE jak opisywane przez Borowskiego niewątpliwie miały miejsce, niekoniecznie jednak były to dokładnie TE wydarzenia. Wspominam o tym, bo patrząc na opinie Czytelników wydaje mi się, że niektórzy potraktowali "Pożegnanie z Marią" jak autobiografię autora.

Co do samego zbioru, to podoba mi się styl Borowskiego, ale "Pożegnanie z Marią" trudno mi ocenić od strony literackiej. Dla mnie te opowiadania były przede wszystkim wstrząsające i ich oddziaływanie szokowe zupełnie przesłoniło walory czysto literackie. Przy czym lektura wstrząsa na dwóch poziomach. Poziom pierwszy to oczywiście same wydarzenia, zbrodnie, które miały miejsce w okupowanej Polsce. Poziom drugi, który na mnie wywarł jeszcze większe wrażenie, to sposób opisu tych wydarzeń i postawa postaci. "Pożegnanie z Marią" jest bowiem całkowicie wyprane z emocji. Narrator podaje suche fakty. Bohaterowie przechodzą nad niewyobrażalnymi zbrodniami do porządku dziennego, jest to dla niech codzienna, zwykła rzeczywistość, do której próbują się dostosować i przeżyć. Nigdy wcześniej nie spotkałem się z takim sposobem opisu rzeczywistości wojennej i Zagłady. Wydaje mi się, że narracja Borowskiego zostanie mi w głowie już na zawsze.

Podsumowując tę nieskładną opinię, uważam "Pożegnanie z Marią" za lekturę obowiązkową. Borowski z jednej strony ukazuje grozę wojny, do której zdaje się niektórym ludziom dzisiaj tęskno. Z drugiej strony odkłamuje z gruntu fałszywą narrację heroiczną narosłą wokół II wojny światowej. Jak by nie patrzeć, warto przeczytać i przemyśleć.

Zbiór opowiadań prezentujących codzienne życie w okupowanej Polsce i w niemieckim obozie zagłady. Zacząć trzeba od tego, że chociaż utwory te są oparte na faktach i przeżyciach autora, to jednak stanowią fikcję literacką. Wydarzenia TAKIE jak opisywane przez Borowskiego niewątpliwie miały miejsce, niekoniecznie jednak były to dokładnie TE wydarzenia. Wspominam o tym, bo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rok 2019 zaczęłam niezbyt pozytywnie, gdyż z opowidaniami Borowskiego. "Pożegnanie z Marią" jest czwartym, którym czytam i mimo świadomości okrucieństwa jakie się w tych opowidaniac dzieje, wstrząsa wciąż tak samo jak to pierwsze.
Jako maturzystka byłam co prawda "zmuszona" do tej lektury, ale uważam, że każdy Polak powinien poznać opowiadania Borowskiego i poznać z bliska naszą okrutną historię.

Rok 2019 zaczęłam niezbyt pozytywnie, gdyż z opowidaniami Borowskiego. "Pożegnanie z Marią" jest czwartym, którym czytam i mimo świadomości okrucieństwa jakie się w tych opowidaniac dzieje, wstrząsa wciąż tak samo jak to pierwsze.
Jako maturzystka byłam co prawda "zmuszona" do tej lektury, ale uważam, że każdy Polak powinien poznać opowiadania Borowskiego i poznać z bliska...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ludzie powiadają, że to najlżejsze opowiadanie Borowskiego pod względem ciężaru, który autor przenosi na czytelnika. Pozwolę się nie zgodzić. Jest straszne. Straszne z tego względu, że autor najpierw opisuje ŻYCIE, a potem jak strzał karabinowy przychodzi ŚMIERĆ. Przychodzi to jednak złe słowo, ona przełamuje syzyfowy trud budowania stabilizacji w czasie niepokoju. Pożegnanie z Marią to historia na wskroś smutna, pełna niewypowiedzianych słów i niedokończonych rozmów brutalnie przerwanych przez HALT i RAUS krzyczane na łapankach. Jedno z najbardziej dosadnych i kontrastowych zakończeń, jakich doświadczyłem. Zwłaszcza że to przecież wszystko oparte na faktach i ciężko się z tą myślą rozstać przez długi czas.

Ludzie powiadają, że to najlżejsze opowiadanie Borowskiego pod względem ciężaru, który autor przenosi na czytelnika. Pozwolę się nie zgodzić. Jest straszne. Straszne z tego względu, że autor najpierw opisuje ŻYCIE, a potem jak strzał karabinowy przychodzi ŚMIERĆ. Przychodzi to jednak złe słowo, ona przełamuje syzyfowy trud budowania stabilizacji w czasie niepokoju....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Napisane bez emocji,z brutalną dokładnością i szczerością opowiadania Borowskiego pokazują okrutny los ludzi,którym przyszło życ w czasie II Wojny Światowej.

Napisane bez emocji,z brutalną dokładnością i szczerością opowiadania Borowskiego pokazują okrutny los ludzi,którym przyszło życ w czasie II Wojny Światowej.

Pokaż mimo to

Opowiadania dobre, skłaniające do refleksji. Ukazują bardzo dokładnie okrucieństwo wojny.

Opowiadania dobre, skłaniające do refleksji. Ukazują bardzo dokładnie okrucieństwo wojny.

Pokaż mimo to

Na pewno ciekawa konwencja pokazania nadziei jako siły niszczącej i odheroizowania ludzkich postaw w obliczu zagłady, ale niespecjalnie przemawia do mnie ten zbiór opowiadań. Od początku czułam niechęć do narratora i mimo, że rozumiem, że nie należy go utożsamiać z autorem, to wydźwięk nie podobał mi się.

Na pewno ciekawa konwencja pokazania nadziei jako siły niszczącej i odheroizowania ludzkich postaw w obliczu zagłady, ale niespecjalnie przemawia do mnie ten zbiór opowiadań. Od początku czułam niechęć do narratora i mimo, że rozumiem, że nie należy go utożsamiać z autorem, to wydźwięk nie podobał mi się.

Pokaż mimo to