Ciężko się czyta tego rodzaju książki, ale warto pamiętać o tym, co było, by już więcej się to nie powtórzyło. Opowiadanie "Proszę Państwa do gazu" ma chyba najbardziej makabryczny wydźwięk ze wszystkich. Jedyne co chwilami irytowało mnie w tym zbiorze opowiadań to niektóre dialogi, które często były wyrwane z kontekstu i czytelnik nie do końca wie o co w nich chodzi. Niektóre sytuacje oraz motywacje poszczególnych postaci pozostały dla przez to niezrozumiałe. "Bitwa pod Grunwaldem" jest tutaj idealnym przykładem, gdzie spora część dialogów jest niejasna. Ale poza tym jest to pozycja warta uwagi dla miłośników tego rodzaju historycznych zapisów.

Ciężko się czyta tego rodzaju książki, ale warto pamiętać o tym, co było, by już więcej się to nie powtórzyło. Opowiadanie "Proszę Państwa do gazu" ma chyba najbardziej makabryczny wydźwięk ze wszystkich. Jedyne co chwilami irytowało mnie w tym zbiorze opowiadań to niektóre dialogi, które często były wyrwane z kontekstu i czytelnik nie do końca wie o co w nich chodzi....

"Pożegnanie z Marią" Tadeusza Borowskiego to opowiadanie o młodej dziewczynie, która zostaje zmuszona do prostytucji, aby przeżyć w okupowanej Warszawie. Historia jest opowiedziana z perspektywy narratora, który jest świadkiem tragedii Marii. Borowski w brutalny i realistyczny sposób opisuje okrucieństwa wojny i ich wpływ na ludzi. Pokazuje, jak ludzie są zmuszani do podejmowania nieludzkich wyborów, aby przetrwać. "Pożegnanie z Marią" to nie tylko poruszająca historia, ale również stadium psychologiczne. Borowski analizuje psychikę człowieka, który jest zmuszony do życia w świecie bez wartości.
Opowiadanie jest krótkie, ale bardzo treściwe. Autor zwięzłym i precyzyjnym językiem opisuje skomplikowane emocje i dylematy moralne. "Pożegnanie z Marią" to lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy chcą zrozumieć okrucieństwa wojny i ich wpływ na ludzi.

"Pożegnanie z Marią" Tadeusza Borowskiego to opowiadanie o młodej dziewczynie, która zostaje zmuszona do prostytucji, aby przeżyć w okupowanej Warszawie. Historia jest opowiedziana z perspektywy narratora, który jest świadkiem tragedii Marii. Borowski w brutalny i realistyczny sposób opisuje okrucieństwa wojny i ich wpływ na ludzi. Pokazuje, jak ludzie są zmuszani do...

Takie meh, ani dobre ani złe

Takie meh, ani dobre ani złe

Zbiór opowiadań, który czytałem jest nieco chaotyczny, nie wiem czy celowo czy przez przypadek. Niemniej nie zmienia to znacznie mojego odbioru tej specyficznej literatury: wspomnień z obozów koncentracyjnych. Jakże różne są te "dodatkowe" części od "Pożegnania z Marią", który najlepiej możnaby opisać frazą: warszawskie cwaniactwo. I to cwaniactwo zostaje wokół Borowskiego, bo, bądź co bądź, tacy mają szansę na przeżycie w nieludzkich warunkach zgotowanych przez Niemców narodom Europy podczas II wojny światowej.
Momentami czytając Borowskiego masz wrażenie, że jest nieetyczny, przekombinowuje, ale później zadajesz sobie pytanie: czy nie postępowałbyś tak samo w jego sytuacji? Żeby przeżyć, trzeba żyć, trzeba przyswoić sobie zasady, których celem nadrzędnym jest przechytrzenie oprawcy. To, że w tle pojawia się coś co moglibyśmy nazwać pogardą wobec współwięźniów jest w pełni uzasadnioną prawdą czasu. Nie możesz uratować wszystkich, więc uratuj chociaż siebie - tak chyba można opisać pamiętniki z KL Borowskiego. Poruszające do głębi, owiane dozą cynizmu, zarówno wobec wojennej rzeczywistości, jak i tej powojennej, prześmiewczego "Grunwaldu", który po wyzwoleniu trwa w obozie, mimo tego, że więźniowie dalej tkwią w tych samych warunkach, z tym samym brakiem nadziei i perspektyw, choć chyba z mniejszą szansą na śmierć. Kawał klasyki polskiej literatury wspomnieniowej, który każdy powinien przeczytać, zwłaszcza, że z każdym rokiem coraz bardziej ten czas się od nas oddala.

Zbiór opowiadań, który czytałem jest nieco chaotyczny, nie wiem czy celowo czy przez przypadek. Niemniej nie zmienia to znacznie mojego odbioru tej specyficznej literatury: wspomnień z obozów koncentracyjnych. Jakże różne są te "dodatkowe" części od "Pożegnania z Marią", który najlepiej możnaby opisać frazą: warszawskie cwaniactwo. I to cwaniactwo zostaje wokół Borowskiego,...

Przeczytałam okrojoną wersję, bo samo opowiadanie "Pożegnanie z Marią". Ocena tylko dobra, bo nie porywa tak mocno, miałam problem ze skupieniem się na fabule. Tematyka ciężka, ale świadomość problemów i kombinowania w czasach II WŚ jest ważna. Możliwe, że przez przelewanie na papier autor radził sobie z traumą.
Jak neguję lektury szkolne, tak cieszy mnie ta pozycja jako lektura. Krótka, przybliżająca karty historii.

Przeczytałam okrojoną wersję, bo samo opowiadanie "Pożegnanie z Marią". Ocena tylko dobra, bo nie porywa tak mocno, miałam problem ze skupieniem się na fabule. Tematyka ciężka, ale świadomość problemów i kombinowania w czasach II WŚ jest ważna. Możliwe, że przez przelewanie na papier autor radził sobie z traumą.
Jak neguję lektury szkolne, tak cieszy mnie ta pozycja jako...

Tytułowe opowiadanie nie jest najciekawsze. Opowiada o pracy w firmie budowlanej niejako przy okazji opisując rzeczywistość w czasie okupacji. Zapewne po części oparte jest na prawdziwych wydarzeniach, bo Borowski faktycznie pracował w tamtym miejscu. Jedynie zakończenie jest wymysłem autora. Kolejne opowiadania dotyczą już bezpośrednio tematyki obozowej. Nie wiem czy podoba mi się sposób w jakim Borowski o tym pisze. Trochę tak jakby opisywał kulisy pracy w jakiejś dużej firmie, dajmy na to Amazonie. Z drugiej jednak strony wolę to od przesadnego cierpiętnictwa.

"Proszę państwa do gazu" to zdecydowanie najmocniejsza rzecz w tym zbiorze. Jeśli ktoś miałby przeczytać tylko jedno opowiadanie Borowskiego to powinno być to te. W absolutnie mistrzowski sposób Borowski oddał to jak działała niemiecka machina ludobójstwa. Ciężka praca komanda sprawia, iż zaczynają czuć nienawiść nie do oprawców, a do ofiar.

Gdybym miał ocenić pozostałe cztery opowiadania: "Pożegnanie z Marią", "Dzień na Harmenzach", "Śmierć powstańca" oraz "Bitwa pod Grunwaldem" dałbym najwyżej 6/10, bo większość musiałem przemęczyć. Jednak "Proszę państwa do gazu" podbija ocenę o dwa oczka.

Tytułowe opowiadanie nie jest najciekawsze. Opowiada o pracy w firmie budowlanej niejako przy okazji opisując rzeczywistość w czasie okupacji. Zapewne po części oparte jest na prawdziwych wydarzeniach, bo Borowski faktycznie pracował w tamtym miejscu. Jedynie zakończenie jest wymysłem autora. Kolejne opowiadania dotyczą już bezpośrednio tematyki obozowej. Nie wiem czy...

Nieustannie wstrząsające. I liczne zdania tak mocne, że zostają w głowie na zawsze: "wykombinowali my nowy sposób palenia w kominie [....] bierzemy cztery dzieciaki z włosami, przytykamy głowy do kupy i podpalamy włosy".

Nieustannie wstrząsające. I liczne zdania tak mocne, że zostają w głowie na zawsze: "wykombinowali my nowy sposób palenia w kominie [....] bierzemy cztery dzieciaki z włosami, przytykamy głowy do kupy i podpalamy włosy".

Naprawdę ciekawe przedstawienie życia obozowego, bez popadania w sentymentalizm (jak często niepotrzebnie ma to miejsce),a jednocześnie z ujęciem tego z należytą powagą i niedeprecjonowaniem tematu. Język jest dość prosty, jakby reporterski, często ma się wrażenie jakby faktycznie się tam było i przysłuchiwało obozowym rozmowom. Sam oczywiście nigdy nie znalazłem się w takich okolicznościach, ale mimo wszystko czuć tutaj przygnębiają atmosferę nazisotwskiego systemu więziennego, wydaje się to bardzo realne. Te opowiadania nie mają porywających fabuł czy świetnie napisanych postaci, tu chodzi o coś zdecydowanie innego. Są to tylko krótkie sytuacje oparte na faktach, przedstawienia pewnych wydarzeń i reguł kierujących obozami koncentracyjnymi — i jako takiej formie nic nie można tym opowiadaniom zarzucić. Zdaje się, że panuje wokół nich jakaś kontrowersja, ale ja jej zupełnie nie dostrzegam.

Naprawdę ciekawe przedstawienie życia obozowego, bez popadania w sentymentalizm (jak często niepotrzebnie ma to miejsce),a jednocześnie z ujęciem tego z należytą powagą i niedeprecjonowaniem tematu. Język jest dość prosty, jakby reporterski, często ma się wrażenie jakby faktycznie się tam było i przysłuchiwało obozowym rozmowom. Sam oczywiście nigdy nie znalazłem się w...

Słuchałam audiobooka i być może to była przyczyną tego, że książka wydała mi się bardzo chaotyczna. Nie uderza mnie fakt "odczłowieczenia" więźniów, którzy np. czekali na transporty do gazu, żeby się najeść i znaleźć coś dla siebie. Myślę, że wielu takie myśli przychodziły do głowy, bo po prostu każdy chciał przeżyć. Zaskakujące było jednak ukazanie, wręcz obsesyjne, potrzeb seksualnych.

Słuchałam audiobooka i być może to była przyczyną tego, że książka wydała mi się bardzo chaotyczna. Nie uderza mnie fakt "odczłowieczenia" więźniów, którzy np. czekali na transporty do gazu, żeby się najeść i znaleźć coś dla siebie. Myślę, że wielu takie myśli przychodziły do głowy, bo po prostu każdy chciał przeżyć. Zaskakujące było jednak ukazanie, wręcz obsesyjne,...

Niezwykła, bardzo poruszająca książka. Szczera, bardzo wprost napisana relacja człowieka, który latami przenoszony był z jednego obozu koncentracyjnego do innego, który widział dowody całkowitego odczłowieczenia, najgorsze okrucieństwa, najbardziej przejmującą obojętność.
Borowski miał pecha trafić na potworne czasy, które zdominowały jego twórczość, a był genialnym pisarzem. Widać to w przepięknych opisach, porównaniach, prostej dosadności niektórych zdań, które zapadły mi w pamięć i długo w niej pozostaną.

Niezwykła, bardzo poruszająca książka. Szczera, bardzo wprost napisana relacja człowieka, który latami przenoszony był z jednego obozu koncentracyjnego do innego, który widział dowody całkowitego odczłowieczenia, najgorsze okrucieństwa, najbardziej przejmującą obojętność.
Borowski miał pecha trafić na potworne czasy, które zdominowały jego twórczość, a był genialnym...