Piękna proza.
Historia dająca do myślenia i skłaniającą do refleksji nad życiem i światem.

„Nic nie trwa wiecznie. To nie są ćwiczenia”.
„Na miłość zawsze jest miejsce”.

Polecam! 🍀

Piękna proza.
Historia dająca do myślenia i skłaniającą do refleksji nad życiem i światem.

„Nic nie trwa wiecznie. To nie są ćwiczenia”.
„Na miłość zawsze jest miejsce”.

Polecam! 🍀

Sięgając po „Inne życie” spodziewałam się historii skomplikowanej miłości Anny i Nicka przeplatanej opowieściami o wychowaniu w społeczności świadków Jehowy. W jednej z recenzji przeczytałam, że to „złożony, piękny, wielowarstwowy debiut o miłości, stracie i poświęceniu, który złamie ci serce.”

Po przeczytaniu „Innego życia” uważam, że wątek romantyczny jest tutaj najsłabszy, kwestia religii ledwie nadgryziona, a historia, która może nie łamie serca, ale ryje beret wcale nie kryje się w relacji miłosnej, a wspomnieniach z dzieciństwa głównego bohatera. Co prawda lato miłości jest gorące, elektryzujące i nasycone wzajemną fascynacją, ale dalszy rozwój losów Nicka i Anny wypada bardzo stereotypowo i mało przekonywająco. Zdarzało mi się przewracać oczami i mruczeć pod nosem „no serio..?”

Ale! Od fragmentów opisujących dorastania Nicka, opowieści o skomplikowanej relacji jego rodziców i charyzmatycznym, targanym emocjami młodszym bracie Nicka, Salu, nie-mo-gła-m się oderwać! Żałuję, że te wątki nie zostały bardziej rozbudowane.

Sięgając po „Inne życie” spodziewałam się historii skomplikowanej miłości Anny i Nicka przeplatanej opowieściami o wychowaniu w społeczności świadków Jehowy. W jednej z recenzji przeczytałam, że to „złożony, piękny, wielowarstwowy debiut o miłości, stracie i poświęceniu, który złamie ci serce.”

Po przeczytaniu „Innego życia” uważam, że wątek romantyczny jest tutaj...

„Czy to nie zabawne? Że kiedy na co dzień mamy do czynienia z życiem i pięknem, nie zwracamy już na nie uwagi. Nie, „zabawne” to niewłaściwe słowo. Tragiczne”.

Czytając debiut Jodie Chapman pt. „Inne życie” przekonacie się, że życie to mieszanka smutku i piękna (jakbyście jeszcze o tym nie wiedzieli ;)). I taka też jest ta powieść o miłości rozwijającej się i gasnącej na przestrzeni lat, której głównymi bohaterami są Anna i Nick. Postać Anny jest częściowo inspirowana własnymi doświadczeniami autorki. I być może to właśnie stanowi powód, dzięki któremu autorce udało wykreować się tak bardzo prawdziwych bohaterów.
Dwa różne światy, inne poglądy, idee i wartości. Odmienne oczekiwania wobec siebie, inne pomysły na związek i przyszłość. Brak umiejętności rozmawiania o uczuciach. Przyciąganie. Odpychanie. Radość. Ból. Stracone lata. Mierzenie się z rzeczywistością i starania, by połączyć dwie samotności w jedną miłość.
Czy to możliwe? Jak myślisz?
Przeczytaj! I powiedz komuś, że go kochasz. Zrób to. Zrób to teraz!

„Podtrzymuje nas nadzieja”.

„Czy to nie zabawne? Że kiedy na co dzień mamy do czynienia z życiem i pięknem, nie zwracamy już na nie uwagi. Nie, „zabawne” to niewłaściwe słowo. Tragiczne”.

Czytając debiut Jodie Chapman pt. „Inne życie” przekonacie się, że życie to mieszanka smutku i piękna (jakbyście jeszcze o tym nie wiedzieli ;)). I taka też jest ta powieść o miłości rozwijającej się i gasnącej na...

Książka dotyka trudnych tematów, ale nie jest przeładowana emocjami głównego bohatera. Wręcz można odczuć, jakby nie zależało mu na niczym innym niż rozpamiętywaniu tylko jednej sekcji jego przeszłości.
Podobał mi się styl wypowiedzi i opisy dotyczące charakteru Anny. Ciekawe wątki dotyczące aspektu religii. Powieść na pewno skłania do myślenia, powracania do własnej przeszłości.
Niestety dość trudna pozycja, dłużyła mi się, nie byłam w stanie przeczytać jej jednym tchem. Jak dla mnie też za dużo skoków w czasie, mogłoby to być bardziej uporządkowane.

Książka dotyka trudnych tematów, ale nie jest przeładowana emocjami głównego bohatera. Wręcz można odczuć, jakby nie zależało mu na niczym innym niż rozpamiętywaniu tylko jednej sekcji jego przeszłości.
Podobał mi się styl wypowiedzi i opisy dotyczące charakteru Anny. Ciekawe wątki dotyczące aspektu religii. Powieść na pewno skłania do myślenia, powracania do własnej...

Początkowo bardzo podobała mi się ta książka, ale wraz z rozwojem traciłam do niej zapał. Główny bohater budził moją niechęć, mimo swojej smutnej historii, za to polubiłam Annę, której postać zawiera wątki autobiograficzne.

Początkowo bardzo podobała mi się ta książka, ale wraz z rozwojem traciłam do niej zapał. Główny bohater budził moją niechęć, mimo swojej smutnej historii, za to polubiłam Annę, której postać zawiera wątki autobiograficzne.

Mimo, że bohaterem i narratorem książki jest mężczyzna, czytając ją nie ma się wątpliwości, że jest ona napisana przez kobietę. Jest bowiem nasycona uczuciami, które stanowią reakcje jej głównych bohaterów na wydarzenia, które spotykają ich w życiu. Jest to proza bardzo sensualna, stworzona przez osobę o bardzo dobrym warsztacie. Mimo, że narracja książki jest nielinearna i zawiera liczne retrospekcje, nie czuć w niej chaosu. Opowieść o różnych rodzajach miłości i jej braku, wpływie wzoru rodziców na życie i wybory ich dzieci i o śmierci. Dobrze wykreowane główne postaci Nicka, jako współczesnego, zagubionego mężczyzny, mającego trudności z podejmowaniem wyborów i Anny, jako kobiety odważnej i bezkompromisowej w poszukiwaniu szczęścia. Myślę, że przy tworzeniu postaci Anny autorka wykorzystała swoje wspomnienia i doświadczenia związane z wychowywaniem w rodzinie Świadków Jehowy, co czyni obraz tej postaci i dylematy z jakimi się zmagała w książce bardziej wiarygodnymi w oczach czytelników.

Mimo, że bohaterem i narratorem książki jest mężczyzna, czytając ją nie ma się wątpliwości, że jest ona napisana przez kobietę. Jest bowiem nasycona uczuciami, które stanowią reakcje jej głównych bohaterów na wydarzenia, które spotykają ich w życiu. Jest to proza bardzo sensualna, stworzona przez osobę o bardzo dobrym warsztacie. Mimo, że narracja książki jest nielinearna i...

Książkę czyta się znakomicie, styl piękny, epicki. Narracja pierwszoosobowa. Rzeczywistość jest pokazana oczami Nicka Mendozy. Bardzo spodobał mi się zabieg częstej zmiany czasu i ukazanie poszczególnych lat i przeszłości bohatera we fragmentach, odpryskach, kilku zdaniach. To jak puzle,z których czytelnik sam musi ułożyć obrazek. Osobiście, nie powodowało,to we mnie zagubienia i dezinformacji, czy pomyłek,kto kiedy i gdzie. Myślę,że te retrospekcje, fragmentarycznie ukazywane, mają pomóc czytelnikowi zrozumieć zachowanie głównego bohatera.
Czytając pierwsze 200 stron byłam zachwycona,książka mnie pochłonęła. Ale wraz z kolejnymi stronami i mijaniem czasu, dorastaniem Nicka, zaczęły się we mnie budzić ambiwalentne uczucia. Ja uważam,że to na plus dla tej książki.
Romantyczne,zakazane uczucie 22-letniego Nicka z 19-letnią Anną,która należy do wspólnoty Jehowych, więc absolutnie nie powinna spotykać się w ten sposób z chłopakiem z innego świata,jak Jehowi mówią na tych,co do nich nie należą,to bardzo uroczy i ujmujący fragment powieści. Pierwsza miłość, a jeszcze zakazany owoc, to brzmi bardzo dobrze. Od początku wiemy,że happy endu z tego nie będzie. Z drugiej strony wiemy też,że to prawdziwe uczucie. Takie,które zdarza się raz na milion lat. I bardzo im kibicujemy i serce nas boli,gdy to uczucie zostaje zdeptane, niespełnione.
atena1wspak
@wydawnictwoczarnaowca

Książkę czyta się znakomicie, styl piękny, epicki. Narracja pierwszoosobowa. Rzeczywistość jest pokazana oczami Nicka Mendozy. Bardzo spodobał mi się zabieg częstej zmiany czasu i ukazanie poszczególnych lat i przeszłości bohatera we fragmentach, odpryskach, kilku zdaniach. To jak puzle,z których czytelnik sam musi ułożyć obrazek. Osobiście, nie powodowało,to we mnie...

Zaczęło się dobrze i liczyłam na dużo więcej, niestety autorka napiętrzyła zbyt wiele życiowych dramatów, których nie potrafiła do końca ograć na przestrzeni całej historii. Wszystko było potraktowane za bardzo powierzchownie, abym w to uwierzyła i przejęła się losami bohaterów. Książkę lekko się czyta i ma kilka przebłysków, jednak nie poruszyła mnie jakoś szczególnie.

Zaczęło się dobrze i liczyłam na dużo więcej, niestety autorka napiętrzyła zbyt wiele życiowych dramatów, których nie potrafiła do końca ograć na przestrzeni całej historii. Wszystko było potraktowane za bardzo powierzchownie, abym w to uwierzyła i przejęła się losami bohaterów. Książkę lekko się czyta i ma kilka przebłysków, jednak nie poruszyła mnie jakoś szczególnie.

"Powinienem był walczyć. Powinienem był z nią porozmawiać, zbadać sprawę głębiej, wykorzystać informacje do tego, by się lepiej przygotować.
Ale w rzeczywistości nie chciałem zanieczyszczać czasu, który spędzaliśmy razem, tym jej innym życiem."

"Inne życie" Jodie Chapman można najprościej określi jako historię niełatwej miłości pary bohaterów, którymi są Nick i Anna. Jednak ta książka zasługuje na to, aby powiedzieć o niej coś więcej.
Nick i Anna spotkali się w pewne wakacje pracując w lokalnym kinie. To lato jest dla nich wyjątkowe, zachłyśnięci uczuciami spędzają ze sobą każdą chwilę i uczą się siebie nawzajem. Nick wydaje się być luzakiem choć dręczy go rodzinna tragedia i skomplikowana relacja ojca z jego bratem. Natomiast Anna pochodzi z bardzo religijnego środowiska, surowo wychowana nie jest w stanie odciąć się od bliskich.

Gdy lato dobiega końca, młodzi muszą wrócić do swojego życia. Anna odchodzi a Nick jej nie zatrzymuje.
Po latach jednak znowu na siebie trafią. Ale wtedy każdy z nich dźwiga już ciężki bagaż doświadczeń.

Być może Anna i Nick to tylko dwoje zagubionych ludzi, którzy próbują znaleźć swoje miejsce w świecie. Spotykają się i odchodzą. Nie potrafią tego przyznać ale tęsknią za sobą, marzą, cierpią.
Na tle ich historii można snuć refleksje na temat życia, bólu, śmierci, żałoby, religii czy tego, czym jest rodzina i jak wpływają na nas relacje z rodzicami. Może to też być historia o zmarnowanych szansach, niewykorzystanych możliwościach, o odpuszczaniu, rezygnacji.

(Najbardziej tragiczna była dla mnie historia Sala - brata Nicka ale prawdą jest, że w każdym członku jego rodziny znajdziemy coś tragicznego).

"Inne życie" to tak dobra książka! Z realnymi problemami i zachowaniami. Niedoskonałymi postaciami zmagającymi się z codzienną egzystencją. Ponadto podobały mi się rozmowy na różne tematy między Anną i Nickiem i to jak w wielu kwestiach mieli różne punkty widzenia.

To trudna i smutna lektura ale ostatecznie dająca nadzieję, że miłość może pozwolić nam na rozpoczęcie wszystkiego od nowa i dać szansę na pogodzenie się z przeszłością.

"Powinienem był walczyć. Powinienem był z nią porozmawiać, zbadać sprawę głębiej, wykorzystać informacje do tego, by się lepiej przygotować.
Ale w rzeczywistości nie chciałem zanieczyszczać czasu, który spędzaliśmy razem, tym jej innym życiem."

"Inne życie" Jodie Chapman można najprościej określi jako historię niełatwej miłości pary bohaterów, którymi są Nick i Anna....

Wymęczyła mnie ta książka. Tak nieprzyjemnie mi się ją czytało, pewnie dlatego że jest upstrzona dużą ilością smutnych wydarzeń z życia bohaterów. A bohaterów też nie polubiłam zwłaszcza Nicka znam ten typ i uważam, że lepiej się od takich trzymać z daleka. Najgorsze były fragmenty "twórczości" bohaterki. To był literacki koszmar jak dla mnie.
Sama historia i koncept z pomysłem i inny. Cieszę się, że dzięki tej książę wiem odrobię więcej o świadkach Jehowy. Nie chcę też podważać przeżyć autorki, ale sama książka jest jak dla mnie słaba. I w ciagu czytani jest coraz gorsza.

Wymęczyła mnie ta książka. Tak nieprzyjemnie mi się ją czytało, pewnie dlatego że jest upstrzona dużą ilością smutnych wydarzeń z życia bohaterów. A bohaterów też nie polubiłam zwłaszcza Nicka znam ten typ i uważam, że lepiej się od takich trzymać z daleka. Najgorsze były fragmenty "twórczości" bohaterki. To był literacki koszmar jak dla mnie.
Sama historia i koncept z...