Mottem tej książki powinno być - "dopóki trwa życie, dopóty trwa nadzieja", choć owa nadzieja w tym przypadku była raczej siłą destrukcyjną.

Mottem tej książki powinno być - "dopóki trwa życie, dopóty trwa nadzieja", choć owa nadzieja w tym przypadku była raczej siłą destrukcyjną.

.’Shuggie, if you tell her she will take more and more drink, and she won’t ever be able to stop. She will drink so much she will wash all the goodness out of her heart.’
.
‘Whatever it takes Agnes, keep going, even if it’s not for you, even if it’s just for them. Keep going. That’s what mammies do.’
.
Jak czytam o ojcach, którzy nie sprostali wyzwaniu rodzicielstwa, związku, czy trzeźwości, to oczywiście dostrzegam dramatyzm i powagę sytuacji, ale nie postrzegam jej jako końca świata. Ale jak czytam o matce, która się stoczyła, to czuję coś na kształt paniki. Najgorszy możliwy scenariusz na dzieciństwo.
I teraz nie wiem czy bardziej mnie martwi mój szowinizm w kwestii uzależnień czy drażni fakt, że to mężczyzę nazywa się głową rodziny 🙃

.’Shuggie, if you tell her she will take more and more drink, and she won’t ever be able to stop. She will drink so much she will wash all the goodness out of her heart.’
.
‘Whatever it takes Agnes, keep going, even if it’s not for you, even if it’s just for them. Keep going. That’s what mammies do.’
.
Jak czytam o ojcach, którzy nie sprostali wyzwaniu rodzicielstwa,...

„Shuggie Bain” Douglasa Stuarta była dla mnie powieścią wstrząsającą pod każdym względem, zwłaszcza tym, jak wiele musi znieść dziecko, którego najważniejsza osoba w życiu, matka, która ma być dla niego wzorem i oparciem, wpada w szpony nałogu.
Ten nałóg niszczy nie tylko ją samą, ale uderza najmocniej właśnie w jej najbliższych.
Ta książka stanowi też doskonały przykład dorastania w dysfunkcyjnej rodzinie, w biedzie i w ciągłej walce o przetrwanie, w której Shuggie musi radzić sobie sam, mierząc się nie tylko z codziennością, ale również ze swoimi kompleksami.
Jest to gorzka historia o samotności, beznadziei, o szarych brudnych dzielnicach, o próbie wyrwania się z tego błędnego koła, w którym znaleźli się bohaterowie tej historii.
Jest to jednocześnie książka o wielkiej sile miłości, która nigdy nie maleje pomimo tak wielu przeciwności losu.
„Shuggie Bain” to powieść, która zmusza do refleksji, i nie pozostawia czytelnika obojętnym.
Bardzo polecam!

„Shuggie Bain” Douglasa Stuarta była dla mnie powieścią wstrząsającą pod każdym względem, zwłaszcza tym, jak wiele musi znieść dziecko, którego najważniejsza osoba w życiu, matka, która ma być dla niego wzorem i oparciem, wpada w szpony nałogu.
Ten nałóg niszczy nie tylko ją samą, ale uderza najmocniej właśnie w jej najbliższych.
Ta książka stanowi też doskonały przykład...

Bardzo dobrze napisana. Po opiniach obawialam się, że może będzie to za trudna lektura. Ale w sumie nie jest jakoś szczególnie mocna. Po prostu historia niedojrzalości i uzależnienia wplywającego na całą rodzinę. Warto przeczytać ale historia niestety nie szczególnie odkrywcza. Niemniej, dobrze że są takie powieści. Na marginesie, w kontrze do niektórych opinii oburzonych na zastosowany przez tłumacza dialekt śląski, uważam, że to bardzo dobre tlumaczenie i świetnie oddaje charakter miejsca i klimat społeczności.

Bardzo dobrze napisana. Po opiniach obawialam się, że może będzie to za trudna lektura. Ale w sumie nie jest jakoś szczególnie mocna. Po prostu historia niedojrzalości i uzależnienia wplywającego na całą rodzinę. Warto przeczytać ale historia niestety nie szczególnie odkrywcza. Niemniej, dobrze że są takie powieści. Na marginesie, w kontrze do niektórych opinii oburzonych...

Przeraźliwie przygnębiająca i pełna SZKRABÓW w tłumaczeniu co było dla mnie nieznośne. W połowie miałem ochotę rzucić tę depresyjną opowieść w kąt, ale dotrwałem i cóż... nie do końca uważam że było warto.

Przeraźliwie przygnębiająca i pełna SZKRABÓW w tłumaczeniu co było dla mnie nieznośne. W połowie miałem ochotę rzucić tę depresyjną opowieść w kąt, ale dotrwałem i cóż... nie do końca uważam że było warto.

Książka znakomita. Choć tłumaczenie Cieślika z namolnym używaniem śląskiego jest kompletnie bez sensu. Krzysztof Cieślik to facet, którego pouczenia jak należy tłumaczyć, co jest dobrze a co niedobrze przetłumaczone, są powszechnie dostępne w sieci. Nie wiem czy jest Ślązakiem (nigdzie nie znalazłem takiej informacji) ale traktowanie tego języka (czy gwary jak kto woli) jako zapchajdziury w wielu dialogach, obok dialogów Glasgowian, w których śladu śląskiego nie ma w tłumaczeniu, okropnie psuje lekturę Ślązakowi. Cóż, może nie wszystkim. Co istotne, nawet tak irytującym przekładem, nie zepsuł opowieści.

Książka znakomita. Choć tłumaczenie Cieślika z namolnym używaniem śląskiego jest kompletnie bez sensu. Krzysztof Cieślik to facet, którego pouczenia jak należy tłumaczyć, co jest dobrze a co niedobrze przetłumaczone, są powszechnie dostępne w sieci. Nie wiem czy jest Ślązakiem (nigdzie nie znalazłem takiej informacji) ale traktowanie tego języka (czy gwary jak kto woli)...

7,5/10

7,5/10

Ta książka rozrywa serce. Jest tak dobra i tak straszna, że nie wiem czy ją polecać czy za wszelką cenę odradzzać. Czytacie na własną odpowiedzialność.

Ta książka rozrywa serce. Jest tak dobra i tak straszna, że nie wiem czy ją polecać czy za wszelką cenę odradzzać. Czytacie na własną odpowiedzialność.

Dawno nie przeczytałam czegoś tak smutnego.

Dawno nie przeczytałam czegoś tak smutnego.

Niestety książka mnie rozczarowała...a szkoda, bo po wszystkich zachwytach i początku, który pokazał potencjał, książka okazała się dość mocno tendencyjna. Poruszać bardzo ciężko temat ale trochę nieudolnie. Książka miała być swego rodzaju świadectwem trudnej relacji dorastającego dziecka z matka alkoholiczką. A jednak z jakiegoś powodu (nawet pomimo, że książka opatrzona jest tytułem jak nazywa się rzekomo główny bohater),mam wrażenie, że jest bardzo drugoplanową postacią. Siostra Catherine i brat Leek mogliby się nie pojawić w książce i nic by się nie zmieniło. No i zakończenie....mocno przyspieszone i niestety, nijakie.

Znów przy książce autora muszę poruszyć temat polskiego tłumaczenia... To aż boli, gdy szkocki slang tłumaczy się w sposób wręcz utrudniający czytanie.

Na plus, że momentami książka naprawdę pozwalała odczuć smutek i bezradność. No i oczywiście Agnes, jej wykreowanie i gra pozorów.

Niestety książka mnie rozczarowała...a szkoda, bo po wszystkich zachwytach i początku, który pokazał potencjał, książka okazała się dość mocno tendencyjna. Poruszać bardzo ciężko temat ale trochę nieudolnie. Książka miała być swego rodzaju świadectwem trudnej relacji dorastającego dziecka z matka alkoholiczką. A jednak z jakiegoś powodu (nawet pomimo, że książka opatrzona...