Drugi tom prezentowanych chronologicznie dzieł Mychajło Kociubynskiego. Zawiera przede wszystkim nowelę (mini powieść) „Cienie zapomnianych przodków”, dla której oba tomy zostały wypożyczone z biblioteki oraz powieść „Fata morgana” i siedem innych opowiadań. Nie da się ukryć, że prezentują się one lepiej niż zawarte w pierwszym tomie. Widać, jak Kociubynski rozwijał się jako pisarz.
„Cienie zapomnianych przodków” to nowela rozgrywająca się na Huculszczyźnie, zekranizowana w latach sześćdziesiątych przez ormiańskiego reżysera Sergieja Paradżanowa. Autor przedstawia nam świat miejscowych mieszkańców wsi – gównie pasterzy. Możemy podziwiać piękno przyrody, ludowych strojów, obyczajów, nawet dziś wydających się dzikimi, jak walka na ciupagi czy zemsta rodowa, opisy wypasu owiec na połoninach. Uwagę przykuwa jednak przede wszystkim jednak system ludowych wierzeń, będących pomieszaniem podstaw chrześcijaństwa ze światem rusałek, diabłów, dziwnych stworów, znachorów. I co ciekawe bohaterowie widzą ten świat na równi z rzeczywistym. W tej na poły realnej, a na poły magicznej scenerii rozgrywa się historia miłosna między młodymi ze zwaśnionych rodów o dość nietypowym przebiegu. I nie da się ukryć, że wyczarowany piórem Kociubynskiego obraz Huculszczyzny silnie oddziaływa na czytelnika. Nawet tam, gdzie widzimy opis ewidentnych zabobonów czy niesamowitych uroczystości pogrzebowych, autor prowadzi czytelnika tak, że aż szkoda, że to już ostatnia scena.
Drugim najbardziej znanym dziełem Kociubynskiego jest powieść „Fata morgana”. Pisana niejako na raty pokazuje sceny z rewolucji 1905 roku na ukraińskiej wsi. I chociaż początek pasuje jak ulał do późniejszych powieści socrealistycznych, ostatnia część mocno przeczy marksistowskiej wizji historii. Za to wykazuje znakomitą znajomość psychologii społeczności wiejskiej – zarówno tłumu jak i typowych jednostek oraz ich postaw. Współgrają z nią tematycznie dwa bardzo dobre opowiadania – „Śmiech” i „Konie nie są winne”, pokazujące podobne wydarzenia, aczkolwiek z zupełnie innej perspektywy. Dwa inne – „Co jest zapisane w księdze żywota” oraz „Podarunek na imieniny” są wstrząsające w swej wymowie, poprzez opis wyjątkowo okrutnych praktyk. Z kolei – co symptomatyczne – najbardziej budujące jest króciutkie opowiadanie o dźwigającej się z ruiny po trzęsieniu ziemi sycylijskiej Messynie - „Chwała życiu”.
Szkoda, że tak ciekawie rozwijający styl Mychajła Kociubynskiego przerwała jego śmierć w wieku 48 lat, kilka miesięcy po napisaniu ostatnich publikowanych tu opowiadań.
Przeczytane w ramach marcowego wyzwania LC – książka zza wschodniej granicy

Drugi tom prezentowanych chronologicznie dzieł Mychajło Kociubynskiego. Zawiera przede wszystkim nowelę (mini powieść) „Cienie zapomnianych przodków”, dla której oba tomy zostały wypożyczone z biblioteki oraz powieść „Fata morgana” i siedem innych opowiadań. Nie da się ukryć, że prezentują się one lepiej niż zawarte w pierwszym tomie. Widać, jak Kociubynski rozwijał się...