Gorzka piguła. Bohater o zdeformowanym charakterze pełznie przez życie wraz z przerysowanymi, ale prawdopodobnymi osobnikami w pewnym zeszpeconym kraju. Trzeba przetrzeć się przez pierwsze strony, a potem z górki. Bogaty język autora osładza lekturę.

Gorzka piguła. Bohater o zdeformowanym charakterze pełznie przez życie wraz z przerysowanymi, ale prawdopodobnymi osobnikami w pewnym zeszpeconym kraju. Trzeba przetrzeć się przez pierwsze strony, a potem z górki. Bogaty język autora osładza lekturę.

Książka zupełnie nie dla mnie.

Książka zupełnie nie dla mnie.

Świetna książka, myślałam że dam jej 10/10, ale wywody głównego bohatera na temat wiary mnie zniesmaczyły i obniżyły moją ocenę. Rozumiem zamysł autora, naszą polską rzeczywistość pokazał w krzywym zwierciadle , z przesadą, uwypuklając nasze narodowe przywary, absurdy, nawyki i mentalność, ale niezależnie od tego czy jest się wierzącym czy ateistą nie należy drwić z Boga i obrzędów religijnych.😠 ,, Trociny " to książka trochę depresyjna, Piotr pięćdziesięcioletni komiwojażer wciąż coś lub kogoś krytykuje , ma się wrażenie że ,,wylało '' się z niego i ten potok żalu, rozczarowania, złości i rozgoryczenia płynie i płynie. Z drugiej strony, każdy kto ma plus minus tyle lat co główny bohater musi przyznać, że to o czym napisał Krzysztof Varga jest takie prawdziwe, niuanse życia w małych spolecznościach przedstawione są bardzo realistycznie. Finał książki bardzo mnie zaskoczył, tego się nie spodziewałam. Książka godna jest polecenia.

Świetna książka, myślałam że dam jej 10/10, ale wywody głównego bohatera na temat wiary mnie zniesmaczyły i obniżyły moją ocenę. Rozumiem zamysł autora, naszą polską rzeczywistość pokazał w krzywym zwierciadle , z przesadą, uwypuklając nasze narodowe przywary, absurdy, nawyki i mentalność, ale niezależnie od tego czy jest się wierzącym czy ateistą nie należy drwić z Boga i...

To zemsta na Polsce. Kiedyś Stanisław Barańczak napisał recenzję „Balu w Operze” Tuwima, dając jej tytuł „Zemsta na słowie”. Literatura jako narzędzie zemsty sprawdza się nienajgorzej. Krzysztof Varga w „Trocinach” we wspaniały wręcz sposób leje frustrację na Rzeczpospolitą Polską, zahaczając bryzgiem i na PRL. Jest to książka nieomal bezdialogowa, będąca strumieniem myśli bohatera, płynąca narracją jak Czarny Dunajec – z kamienia na kamień, ze skojarzenia w skojarzenie, od brzegu do brzegu i po wszystkim jak leci. Krzysztof Varga ma rewelacyjny flow, swoją słynną frazę w szyku przestawnym. „Trociny” to jakby niekończący się felieton, superwszechstronny dotykający co sekunda jakichś jątrzących się polskich ran, polskich traum, a przynajmniej polskich nagniotków. Polskiej codzienności, która każdego z nas w jakiś sposób drażni, wkurza, zasmuca, albo przeraża. Jest tam wszystko, jak w „Weselu” Smarzowskiego – całe nasza małość i bylejakość. Jak powiedział to jeden mój kolega: każdy to kiedyś widział, tylko nigdy w takim natężeniu. Strumień świadomości płynie wartko i z potworną ironią, bohater wspomina i jednocześnie wypomina światu wszystko – swoje dzieciństwo na niechcianej działce rodziców, rodzinne kłótnie, okropieństwa i ohydztwo polskiej wsi, straszliwe pejzaże miejskie, fatalną i kiczowatą architekturę, nudną pracę, zmarnowane życie oraz PKP. Wydawałoby się, że taki oto Najczarniejszy Dunajec będzie dla czytelnika nie do zniesienia. Jest wręcz przeciwnie. Traumatyczne zwierzenia z osaczającej codzienności mienią się wprost od bon-motów, zjadliwej złośliwości prawie co akapit:
„Dzięki tym niekończącym się remontom magistrali kolejowych, powodującym nieustanne wydłużanie się czasu podróży, Polska wydaje się coraz większa, a przejechanie z jednego jej krańca na drugi zajmuje już tyle czasu, ile przejechanie z Florydy do Kaliforni, za chwilę Polska będzie wielka jak Ameryka, a może nawet jak Rosja, wielka i potężna, potężna i nieśmiertelna, nieśmiertelna, a więc niezwyciężona, niezwyciężona, a zatem wieczna. I to wszystko dzięki Polskim Kolejom Państwowym”
Natłok wkurwu i frustracji, zdolny, zdawałoby się, zamęczyć czytelnika niespodziewanie wciąga (mnie wciągnął). Człowiek staje się coraz bardziej ciekawy na cóż to jeszcze zdolny jest narzekać bohater Vargi (a może to alter ego autora?) – bo czyta i aż nie wierzy w to co czyta. On narzeka właściwie w każdym zdaniu. Czytelnik śledzi z coraz większym zainteresowaniem meandry wściekle ironicznych myśli, skatologicznych porównań i maksymalnego turpizmu, nie oszczędzającego żadnych obrazów – od czerwi toczących martwe ciała (w wyobraźni bohatera – ciała osób, którym jest niechętny),poprzez zagrodowe szlachtowanie świń po toaletowe wyziewy z wagonów osobowych na trasie Warszawa-Kutno. Skondensowana, wielostronicowa niechęć do świata i losu pędzi niczym pociąg pospieszny - bohater jest z zawodu korporacyjnym komiwojażerem, traktuje krótki fragment swojego życiorysu jako okazję do komentowania co mu się tylko na oczy nawinie.
Niestety, oprócz absurdalnego natężenia frustracji, jest też w tym wszystkim sporo prawdy. Przyzna to każdy, kto czyta „Trociny”. I każdy, kto trochę zna nasz kraj. Obserwacje celne. Jest w tym jakiś polski uniwersalizm. Poniekąd każdy z nas, od czasu do czasu, pragnąłby wyrazić rozpaczliwym bluzgiem swoją niechęć do rzeczywistości – pod tym względem bohater Vargi jest w stanie spełnić każde oczekiwania. Folguje sobie aż do absurdu.
Varga w „Dzienniku Hipopotama” obrażał się, bo recenzenci piszą, że w jego powieściach „fabuła jest pretekstowa”, czym przyczyniają się do dołowania jego książek na rynku. Napiszę zatem, że fabuła „Trocin”, choć prosta, jest w sporym stopniu zaskakująca. A spośród morza sfrustrowanych superpolskich obserwacji każdy znajdzie w tej książce coś własnego.
Polecam, choć nie jest to lektura podnosząca na duchu.

To zemsta na Polsce. Kiedyś Stanisław Barańczak napisał recenzję „Balu w Operze” Tuwima, dając jej tytuł „Zemsta na słowie”. Literatura jako narzędzie zemsty sprawdza się nienajgorzej. Krzysztof Varga w „Trocinach” we wspaniały wręcz sposób leje frustrację na Rzeczpospolitą Polską, zahaczając bryzgiem i na PRL. Jest to książka nieomal bezdialogowa, będąca strumieniem myśli...

Wspaniale napisana, w "brudnym" stylu refleksje na temat rzeczywistości, przystępne i niepretensjonalne.

Wspaniale napisana, w "brudnym" stylu refleksje na temat rzeczywistości, przystępne i niepretensjonalne.

Nie przeczytałem tej xiążki. Ja ją połknąłem na bezdechu.
Przez prawie całą xiążkę, towarzyszyła mi masa extatycznych uczuć. Że oto nie jestem sam, bo i Varga widzi świat i ludzi tak samo jak ja. Że Trociny otwierają nowy rodzaj literatury, który czasami także, na pewno zbyt rzadko, uprawia Żulczyk, a który winien nosić nazwę "strumienia świadomości" albo tak bardziej po polsku "rzygu mizogina". Że to nie beletrystyka lecz dziennik bezstronnego obserwatora zapyziałej i zaplutej gęstą flegmą rzeczywistości. Że to esej wart więcej niż nikomu nieznane papieskie encykliki, bo dotykający wstrętnej otaczającej nas paździerzowej rzeczywistości zaludnionej przez hordy istot potrzebnych jak ropne zapalenie oka.
No, a potem przeczytałem zakończenie i okazało się, że to jednak ja jestem psychopatą...
Trzeba pilnować samego siebie, by nie przekroczyć granicy, którą przekroczył Piotr Paweł Augustyn.

Nie przeczytałem tej xiążki. Ja ją połknąłem na bezdechu.
Przez prawie całą xiążkę, towarzyszyła mi masa extatycznych uczuć. Że oto nie jestem sam, bo i Varga widzi świat i ludzi tak samo jak ja. Że Trociny otwierają nowy rodzaj literatury, który czasami także, na pewno zbyt rzadko, uprawia Żulczyk, a który winien nosić nazwę "strumienia świadomości" albo tak bardziej po...

Brutalnie szczerze i przenikliwie o Polsce. Cynicznie z czarnym humorem. Wielu pewnie odrzuci ten brud i uzna, ze to jest za bardzo przesadzone, ale autor ma prawo do swojego postrzegania świata. Poza tym dla mnie to nie było szokowanie dla samego szokowania tylko coś o wiele głębszego i dlatego mi się bardzo spodobało.

Brutalnie szczerze i przenikliwie o Polsce. Cynicznie z czarnym humorem. Wielu pewnie odrzuci ten brud i uzna, ze to jest za bardzo przesadzone, ale autor ma prawo do swojego postrzegania świata. Poza tym dla mnie to nie było szokowanie dla samego szokowania tylko coś o wiele głębszego i dlatego mi się bardzo spodobało.

Książka, która włączyła mi się automatycznie w podróży, po przesłuchaniu jakiejś poprzedniej, a ja nic nie miałem przeciwko. Miałem ją “w planach”, skoro wgrałem do pena.
Pamiętam czasy, gdy dla felietonu Vargi kupowałem Wyborczą w dniu ukazywania się “Dużego Formatu” i od niego zaczynałem lekturę Gazety. Doskonałe ma pióro, wspaniałą zdolność obserwacji i komentowania rzeczywistości. I tylko… miłe to to nie jest. Mamy bowiem punktowane cios za ciosem nasze wady narodowe, przywary osobiste i społeczne. Brzydki, choć prawdziwy, portret i zbiorowy, i indywidualny. Bohater powieści zaś jest owym malkontenckim komentatorem, typem tyleż antypatycznym, co… nie dającym się nie polubić. Któż z nas nie lubi Boczka, Ferdka czy Paździocha, nawet jeśli mówią nam o nas samych coś, co nie zawsze mamy ochotę sobie uświadamiać? Tu też mamy kolejne wcielenie jakiegoś archetypicznego Adasia Miauczyńskiego, znanego nam skądinąd; jego malkontenctwo podniesione do rangi arcymistrzowskiej. Powala mnie ta anty-bohaterska kreacja na kolana.
Pociąg staje w polu na nie wiadomo jak długo, a nasz bohater zwierza nam się właściwie z życia. Z nieudanego życia własnego i z nieudanych żyć wszystkich wokół siebie ( z rodziną na czele).
A to tylko do czasu, gdy już niemal w finale zorientujemy się, dokąd akcja (jakaś tak jednak szczątkowa tu jest) zmierza. Mamy więc finał jak z “Poszerzenia pola walki” Houellebecq’a i rzec by można, że jaki kraj, taki Houellebacq, gdyby… nie było to o kilka klas bardziej przemawiające i prawdziwe niż dzieło francuskiego niby-proroka współczesności. Dla mnie przynajmniej o niebo lepsze!
Ma Varga wspaniały styl pisarski. Doskonale wypowiada, co jest do wypowiedzenia, doskonale kontroluje przebieg narracji. Wychodzą mu tu na jaw wieloletnie doświadczenia eseistyczne.
Arek Jakubik to lektor doskonały dla tej literatury, zresztą z Vargą łączy go jakaś symbioza; ten czyta jego książki, tamten pisze teksty na nową płytę “Dr.Misia”. A jeszcze cytuje niemal 1:1 teksty Pidżamy Porno i wkłada je w usta głównego bohatera. Cholerna lektura od której nie można się oderwać!
Po raz pewnie stosiedemdzesiątyósmy upewniam się, że mam (od lat) Vargę w gronie “ulubionych” pisarzy, a jakby kategoria była, to miałbym i w gronie “ukochanych”, czy “uwielbianych”... I jeszcze mam co czytać Mistrza!..

Książka, która włączyła mi się automatycznie w podróży, po przesłuchaniu jakiejś poprzedniej, a ja nic nie miałem przeciwko. Miałem ją “w planach”, skoro wgrałem do pena.
Pamiętam czasy, gdy dla felietonu Vargi kupowałem Wyborczą w dniu ukazywania się “Dużego Formatu” i od niego zaczynałem lekturę Gazety. Doskonałe ma pióro, wspaniałą zdolność obserwacji i komentowania...

Pomimo ze sama jestem pragmatykiem i cynikiem to ksiazka mnie nie urzekla. Te obserwacje takie srednio obserwacyjne a bardziej podejrzewajace czyli oparte na autora opini . Nie jest to wystarczajace wg mnie

Pomimo ze sama jestem pragmatykiem i cynikiem to ksiazka mnie nie urzekla. Te obserwacje takie srednio obserwacyjne a bardziej podejrzewajace czyli oparte na autora opini . Nie jest to wystarczajace wg mnie

W Trocinach pada "współczesny teatr i sztuki wizualne mają ujawnić w człowieku głęboko skrywanego faszystę, skonfrontować go z faszystą w nim samym, zdemaskować go, skompromitować i zabić, że ja muszę iść na skretyniałą wystawą i zidiociałe przedstawienie, żeby zmierzyć się ze swoimi uprzedzeniami, zahamowaniami, kompleksami i zakłamaniami, ze swoimi wewnętrznymi osobistymi faszystami...". Książką Vargi nie jest teatrem ani sztuką wizualną, ale poza tym idealnie pasuje do tego opisu. Czytając ją, utożsamiamy się z bohaterem, przytakujemy jego ponuremu spojrzeniu na świat i ludzi, myślimy "dokładnie tak, świetna obserwacja", aż w końcu, być może dopiero przy samym finale, odkrywamy, że to nie ze światem i ludźmi jest co nie tak, ale z bohaterem i z nami przytakującymi mu.

W Trocinach pada "współczesny teatr i sztuki wizualne mają ujawnić w człowieku głęboko skrywanego faszystę, skonfrontować go z faszystą w nim samym, zdemaskować go, skompromitować i zabić, że ja muszę iść na skretyniałą wystawą i zidiociałe przedstawienie, żeby zmierzyć się ze swoimi uprzedzeniami, zahamowaniami, kompleksami i zakłamaniami, ze swoimi wewnętrznymi...