Książkę wartko się czytało, choć miałam wrażenie, że wszystko kręci się wokół spraw alkowy

Książkę wartko się czytało, choć miałam wrażenie, że wszystko kręci się wokół spraw alkowy

Wspaniali bohaterowie, doskonałe wątki, cudowny język (brawa dla tłumaczki). To chyba najlepsza powieść napisana w tym stuleciu. Już tom pierwszy był extra, ale to w jaki sposób została napisana ta książka, przeszła moje oczekiwania.
Ostatnio tak zachwyciła mnie Donna Tartt, a przedtem Marquez.

Wspaniali bohaterowie, doskonałe wątki, cudowny język (brawa dla tłumaczki). To chyba najlepsza powieść napisana w tym stuleciu. Już tom pierwszy był extra, ale to w jaki sposób została napisana ta książka, przeszła moje oczekiwania.
Ostatnio tak zachwyciła mnie Donna Tartt, a przedtem Marquez.

74/180/2022
Skończyłam pierwszy tom, wzięłam drugi i hop! Przeskoczyłam ze czterdzieści lat. Jesteśmy na początku XVIII wieku, Szwedzi napadają, Moskale napadają, a potem napada jeszcze nieurodzaj i dżuma. A propos dżumy, pięknie opisane jest, kto się od kogo i w jaki sposób w Wilnie zaraził (gdzieś ok. 230-240 strony). Ale skoro wojny, głód i epidemia, to wiadomo, wesoło nie jest. Możecie zapomnieć o tych ucztach z pierwszej części, z uciech zostaje tylko łoże. Dość często się pojawiające, ale da się wytrzymać. Pierwsze rozdziały powieści opowiadają o synowej Kazimierza, czyli żonie bratanka Urszuli. Na szczęście Urszula, chociaż ledwo już zipie, wkracza do akcji i wiele spraw udaje się jej naprostować. Naprostować według ówczesnych standardów oczywiście.
Warto zapamiętać dawnych bohaterów, bo wyskakują zupełnie nieoczekiwanie, jak diabły z pudełka.
Pierwszy tom uważam za sielankowy. Drugi to rozliczanie się z przeszłością, często gorzkie. A oba razem budzą we mnie melancholię, że ten czas tak pędzi, i życie mija, i nic nie zostaje. Ale tak to już jest, jak się czyta sagi, których akcja pędzi przez dziesięciolecia: trudno tego przemijania nie zauważyć.
W przyszłym tygodniu kolejny tom. Mam szczerą nadzieję, że czwarty już się tłumaczy…

74/180/2022
Skończyłam pierwszy tom, wzięłam drugi i hop! Przeskoczyłam ze czterdzieści lat. Jesteśmy na początku XVIII wieku, Szwedzi napadają, Moskale napadają, a potem napada jeszcze nieurodzaj i dżuma. A propos dżumy, pięknie opisane jest, kto się od kogo i w jaki sposób w Wilnie zaraził (gdzieś ok. 230-240 strony). Ale skoro wojny, głód i epidemia, to wiadomo, wesoło...

Wspaniały język. Świetna znajomość czasów opisanych w książce. Pięknie opisane postacie i ich charakterystyki. Wszystko to zawdzięczamy oczywiście autorce, ale również znakomitemu przekładowi pani Izabeli Korybut-Daszkiewicz.

Wspaniały język. Świetna znajomość czasów opisanych w książce. Pięknie opisane postacie i ich charakterystyki. Wszystko to zawdzięczamy oczywiście autorce, ale również znakomitemu przekładowi pani Izabeli Korybut-Daszkiewicz.

Zauważyłem, że wielu czytelników uważa, że Silva II jest lepsza od części pierwszej. Nie wiem. Po prostu część pierwsza była genialna i chyba ciężko napisać coś lepszego. Nie wiem, czy nie ciężej utrzymać poziom wcześniejszego tomu, a to się autorce udało. Genialna książka, genialny język, genialna opowieść, klimat, narracja. Dzieje Narwojszów osadzone w historycznych czasach, które autorka ma znakomicie opanowane, dzięki czemu z każdą kolejną stroną, coraz mocniej zapuszczamy się na XVII wieczne ziemie litewskie, zakamarki Wilna i szlacheckie majątki. Różnica pomiędzy tomami wynika tylko z opisywanych czasów. Te z części drugiej są mroczniejsze (epidemia),bohaterowie bardziej poturbowani przez życie, dlatego tom II wydaje mi się trochę cięższy niż tom I. Nie zmienia to jednak faktu, że książka jest doskonała i trudno się od niej oderwać. Dlatego trzeba przeczytać.

Zauważyłem, że wielu czytelników uważa, że Silva II jest lepsza od części pierwszej. Nie wiem. Po prostu część pierwsza była genialna i chyba ciężko napisać coś lepszego. Nie wiem, czy nie ciężej utrzymać poziom wcześniejszego tomu, a to się autorce udało. Genialna książka, genialny język, genialna opowieść, klimat, narracja. Dzieje Narwojszów osadzone w historycznych...

Jeszcze lepsze niz czesc pierwsza. Pisane ku zlamaniu serc.

Jeszcze lepsze niz czesc pierwsza. Pisane ku zlamaniu serc.

To jest Twoja recenzja, możesz ją
"Silva Rerum II" Kristina Sabaliauskaitė

XVIII wiek nie zapowiada się dla Rzeczpospolitej Obojga Narodów optymistycznie. Nękane najazdami Szwedów ziemie litewskie wkrótce nawiedza zbierająca ogromne żniwo dżuma. Przez wojnę rozdzieleni zostają małżonkowie Anna Katarzyna i Jan Izydor Narwojszowie, natomiast podeszła wiekiem Urszula dokłada wszelkich starań, by znamienity ród Narwojszów nie wygasł...
"Silva Rerum II", jak tytuł wskazuje, jest kontynuacją powieści "Silva Rerum" autorstwa cenionej litewskiej powieściopisarki. Od razu zaznaczę, że drugą część kroniki rodzinnej rodu Narwojszów można z powodzeniem przeczytać bez znajomości tej pierwszej.
Tym razem Kristina Sabaliauskaitė snuje fascynującą, pełną inspiracji opowieść o namiętnościach, najskrytszych ludzkich pragnieniach i potrzebach, wspomnieniach, które potrafią osiągnąć niszczycielską wręcz siłę, okrucieństwie wojny i ludzi, którzy by osiągnąć swój cel, nie cofną się przed niczym, są gotowi do największych poświęceń. Na kartach powieści nie brakuje również tajemnic i pieczołowicie skrywanych brudnych sekretów, które nigdy nie miały ujrzeć światła dziennego. Tłem wszystkich tych wydarzeń, jakie spotykają członków rodu Narwojszów jest osiemnastowieczna Europa, a dokładniej rzecz ujmując Rzeczpospolita Obojga Narodów, trwająca nieprzerywanie przez ponad 200 lat, a której kres położyły postanowienia dotyczące rozbiorów Polski pomiędzy trzech zaborców z roku 1795.
Świat przedstawiony przez autorkę w "Silva Rerum II" nie jest sielanką. Nie da się tego ukryć. Ówcześni mieszkańcy Wilna i okolicznych miejscowości zmuszeni są do zmagania się z klęskami głodu, nieurodzaju, śmiercionośnych chorób i wojen, sukcesywnie nawiedzającymi kraj. Sabaliauskaitė po mistrzowsku odmalowała obraz osiemnastowiecznego miasta, w którym tak naprawdę nic nie grało tak, jak powinno, a życie w nim nie należało do przyjemnych. Tutaj śmierć i życie, grzech i świętość dzieli tylko jeden krok. Te stany niejednokrotnie równoważą swoje siły, tworząc mieszankę wybuchową, powodując nieszczęście i ból oraz cierpienie, często niewinnych.
Oprócz wspaniałego oddania realiów historycznych, wartym pochylenia się elementem jest kunszt pisarski autorki. Zachwyca, przykuwa uwagę czytelnika od początku, oddaje wszystko z najdrobniejszymi szczegółami, dzięki czemu powoduje, że "Silva Rerum II" odbieramy wszystkimi zmysłami. Styl, w jakim poprowadzona jest historia, sprawia, że jesteśmy zaintrygowani rozgrywającą się akcją, z zachłannością pokonujemy kolejne rozdziały, a gdy docieramy do końca, odczuwamy radość z lektury, satysfakcję. Język jest bogaty w opisy, jednak nie odczuwamy ich nadmiaru, ponieważ są one zastosowane tak, by stworzyć wrażenie wsłuchiwania się w czyjąś opowieść.
Jest to historia wyjątkowa, pełna zawirowań historycznych i rodzinnych, tajemnic sprzed lat, wystawności oraz niesłychanego przepychu. Co tu dużo mówić - "Silva Rerum II" stanowi kwintesencję literatury historycznej, to marka sama w sobie. Polecam.
⭐7,5/10

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu

To jest Twoja recenzja, możesz ją
"Silva Rerum II" Kristina Sabaliauskaitė

XVIII wiek nie zapowiada się dla Rzeczpospolitej Obojga Narodów optymistycznie. Nękane najazdami Szwedów ziemie litewskie wkrótce nawiedza zbierająca ogromne żniwo dżuma. Przez wojnę rozdzieleni zostają małżonkowie Anna Katarzyna i Jan Izydor Narwojszowie, natomiast podeszła wiekiem Urszula dokłada...

Napisany ze sporym polotem i mistrzowskim operowaniem słowem dalszy ciąg historii rodu Narwojszów czyta się niepostrzeżenie szybko. Rozbudowane zdania są siłą tej opowieści - nie pozwalają się oderwać; są przemyślane i zgrabne. Kristina Sabaliuskaite to moje odkrycie dokonane dzięki starej radiowej Trójce - jakże cenne i wielkie. Jakże smaczne. Trudno wyobrazić sobie, by współczesna literatura istniała i miała się dobrze bez tej litewskiej pisarki.

Napisany ze sporym polotem i mistrzowskim operowaniem słowem dalszy ciąg historii rodu Narwojszów czyta się niepostrzeżenie szybko. Rozbudowane zdania są siłą tej opowieści - nie pozwalają się oderwać; są przemyślane i zgrabne. Kristina Sabaliuskaite to moje odkrycie dokonane dzięki starej radiowej Trójce - jakże cenne i wielkie. Jakże smaczne. Trudno wyobrazić sobie, by...

Drugi tom tetralogii najpopularniejszej litewskiej pisarki. Tym razem, po prawie czterdziestu latach, towarzyszymy kolejnym pokoleniom Narwojszów i Birontów oraz tym, z którymi los ich zetknął. Głównie w Wilnie, Milkontach i Birżach. Bohaterami kolejnych rozdziałów są zatem Anna Katarzyna z Kotowiczów Narwojsz, jej mąż Jan Izydor, ciotka Urszula z Narwojszów Biront oraz wileński żydowski lekarz – Aron Gordon. Powraca też trzecioplanowa postać z pierwszego tomu, by odegrać ważną rolę.
To co było najlepsze części pierwszej w drugiej się nawet poprawia - czyli język. Pozbawiona dialogów gawęda swobodnie łącząca teraźniejszość z przeszłością z mnóstwem wtrąceń i dygresji. Tym razem, z racji permanentnej okupacji Wielkiego Księstwa przez obce mocarstwa i epidemii dżumy opisy miasta, dworów, ludzi, ich zachowań są dużo bardziej naturalistyczne i wręcz dosadne.
Wbrew pozorom autorka nie koncentruje się na początku XVIII wieku. W retrospekcjach pojawiają się wyjaśnienia wielu zachowań i zdarzeń, relacjonowanych w poprzednich rozdziałach jako współczesne. Wydarzeń historycznych jest mniej, ale dużo więcej przemocy (szczególnie trupów - co zapowiada okładka) i erotyki.
Postacie z pierwszej części są prowadzone konsekwentnie, zaś nowe – mimo innych charakterów – nie są płaskie i zachowują się zgodnie z duchem epoki, która nie była wcale tak kołtuńska, jak się niektórym wydaje. Do tego drobny rys walk magnackich na Litwie (Sapiehowie kontra Pacowie i reszta) oraz porównanie stylu szwedzkiej i rosyjskiej okupacji.
Fabuła jest przy tym misternie barokowa, jak mechaniczne zabawki czy zegary z tych czasów czy też historie o konstrukcji szkatułkowej. Z każdym rozdziałem czytelnikowi wydaje się, że wie coraz więcej, by w finale przekonać się, że wręcz przeciwnie. I pod tym względem druga część przewyższa pierwszą. Natomiast ustępuje jej niestety dosadnością niektórych opisów lub zbyt łopatologicznego wyjaśnienia tego, czego i tak domyślał się każdy czytelnik części pierwszej.
Znakomita, uczciwa i nowoczesna powieść historyczna, napisana językiem odpowiednim do czasów i z wiarygodnymi historycznie postaciami. Ačiū, ponia Kristina.

Drugi tom tetralogii najpopularniejszej litewskiej pisarki. Tym razem, po prawie czterdziestu latach, towarzyszymy kolejnym pokoleniom Narwojszów i Birontów oraz tym, z którymi los ich zetknął. Głównie w Wilnie, Milkontach i Birżach. Bohaterami kolejnych rozdziałów są zatem Anna Katarzyna z Kotowiczów Narwojsz, jej mąż Jan Izydor, ciotka Urszula z Narwojszów Biront oraz...

Jestem zachwycona! Wprost trudno się oderwać od tej powieści. Język, styl, przygody, osadzenie akcji w historii- majstersztyk! Niesamowicie długie i kwieciste zdania, są tak gładkie i zgrabne, że naprawdę nie zauważyłam braku dialogów! Historia i dzieje rodzin Narojszów i Birontów przedstawione tak barwnie i wciągająco, jakby się oglądało najciekawszy kostiumowy film akcji. Wszystko to na tle szalejącej w Wilnie dżumy. Dawno nie czytałam czegoś równie dobrego i jeśli o mnie chodzi achom i echom nie ma końca! Powieść wybitna.

Jestem zachwycona! Wprost trudno się oderwać od tej powieści. Język, styl, przygody, osadzenie akcji w historii- majstersztyk! Niesamowicie długie i kwieciste zdania, są tak gładkie i zgrabne, że naprawdę nie zauważyłam braku dialogów! Historia i dzieje rodzin Narojszów i Birontów przedstawione tak barwnie i wciągająco, jakby się oglądało najciekawszy kostiumowy film akcji....