Silva Rerum II

Gdy przeczytałam recenzję ,w której była mowa , że w tym cyklu nie ma dialogów pomyślałam : no ale jak to , tego w takim razie chyba nie da się czytać! Było już jednak za późno bo trzy tomy , prosto z księgarni, leżały już na moim stole.
Zaczęłam czytać i przepadłam.
Czytanie już nigdy nie będzie takie same! Czytasz więc, drogi czytelniku, na własną odpowiedzialność , potem już wszystko będziesz porównywał do tego cyklu, do tego klimatu, do tego języka.
na marginesie dodam tylko, że wg mnie jest to literatura piękna a nie powieść historyczna, ewentualnie z elementami powieści historycznej. Nie zmienia to fakty, że ten tytuł zmienił moje wyobrażenie dobrej literatury, pięknej literatury!

Gdy przeczytałam recenzję ,w której była mowa , że w tym cyklu nie ma dialogów pomyślałam : no ale jak to , tego w takim razie chyba nie da się czytać! Było już jednak za późno bo trzy tomy , prosto z księgarni, leżały już na moim stole.
Zaczęłam czytać i przepadłam.
Czytanie już nigdy nie będzie takie same! Czytasz więc, drogi czytelniku, na własną odpowiedzialność ,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Polecam tę powieść. Czyta się ją z przyjemnością od początku do końca. Bardzo wciągająca książka.
Serdecznie polecam!

Polecam tę powieść. Czyta się ją z przyjemnością od początku do końca. Bardzo wciągająca książka.
Serdecznie polecam!

Pokaż mimo to

„…i przede wszystkim uczeni profesorowie na uniwersytetach, którzy nijak nie mogli ustalić, czy to co się na świecie dzieje, naprawdę odbywa się zgodnie z doskonałym, przewidzianym zawczasu Bożym planem, czy jest to tylko ciąg głupich przypadkowych zdarzeń;”

„Silva rerum II” to piękna powieść o dramatycznych losach kolejnych pokoleń szlacheckiej, polsko-litewskiej rodziny Narwojszów. W pierwszym tomie śledziliśmy życie Jana Narwojsza i jego małżonki Elżbiety, oraz ich dzieci Jana Kazimierza i Urszuli. W drugiej poznajemy dalsze losy Urszuli i Jana Kazimierza oraz życie Jana Izydora Narwojsza (syna Jana Kazimierza) i jego małżonki Anny Katarzyny, na tle tragicznych, historycznych zdarzeń Wilna i ziem litewskich. Jeszcze Litwini nie zapomnieli o najazdach kozackich, a już musieli się mierzyć z wojną ze Szwedami i wyniszczającą Wilno dżumą. Przekonali się, do czego są zdolni ludzie w obliczu śmierci i przemożnej chęci przetrwania.
Losy rodziny są bardzo burzliwe i naznaczone nieszczęściami. Autorka bardzo sugestywnie opisuje życie w tamtych czasach, zwyczaje, mentalność grup społecznych, trudy życia. Język jakim posługuje się Kristina Sabaliauskaite, spowodował, że razem z bohaterami byłam w miejscach zdarzeń, razem z nimi cierpiałam, razem z nimi pokonywałam ich zmory i udręki.

Początkowo męczyła mnie forma w jakiej powieść została napisana, tj. brak dialogów oraz bardzo długie, wielokrotnie złożone zdania. Tak było tylko do momentu, kiedy pochłonęła mnie historia. Piękna, przerażająca i wzruszająca. Czekam na kontynuację, która ma się ukazać w Polsce za kilka dni.

„…i przede wszystkim uczeni profesorowie na uniwersytetach, którzy nijak nie mogli ustalić, czy to co się na świecie dzieje, naprawdę odbywa się zgodnie z doskonałym, przewidzianym zawczasu Bożym planem, czy jest to tylko ciąg głupich przypadkowych zdarzeń;”

„Silva rerum II” to piękna powieść o dramatycznych losach kolejnych pokoleń szlacheckiej, polsko-litewskiej rodziny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mamy rok 1707, ziemie litewskie są splądrowane przez Szwedów. Jakby tego było mało, pojawia się czarna śmierć, która zbiera żniwo. W historii świata dzieje się wiele, a jak sytuacja ma się z rodziną Narwojszów?

Tym razem mamy 2 bohaterki: Annę Katarzynę i Urszulę. Ta pierwsza niespecjalnie przypadła mi do gustu. Zdecydowanie bardziej wolę Urszulę. W porównaniu do niej Anna Katarzyna wypada, moim zdaniem, strasznie słabo. O ile na początku nawet ją lubiłam i było mi jej żal, gdy widziałam, jak wygląda jej życie, ale potem jakoś przestałam jej kibicować. Zaczęła mi grać na nerwach. Urszulę znałam dłużej i interesowało mnie to, co będzie się z nią działo.

Plus za to, w jaki sposób opisana została czarna śmierć. Opisy były na tyle plastyczne, że niemal widziałam przed oczami tę sceny. Trochę mnie to wszystko przerażało, ale z drugiej strony, teraz jesteśmy w podobnej sytuacji, tylko zamiast ptasich masek mamy lekarzy w kombinezonach.

Autorka opisuje również hipokryzję katolików. Swoją drogą, niewiele na przestrzeni lat się w tej kwestii zmieniło. Powiem więcej - mam wrażenie, że pod tym kątem jest coraz gorzej. W każdym razie trzepało mnie ze złości, gdy czytałam o śmierci małej dziewczynki. Kto czytał, będzie wiedział, o co mi chodzi. Za sprawą tej książki można przekonać się, jak wyglądała mentalność ludzi z tamtego okresu. Poniekąd tłumaczy to zachowanie Anny Katarzyny, ale nie zmienia faktu, że nie pałam do niej miłością.

Czy trzeba znać poprzednią część, żeby sięgnąć po tę? Niby nie, ale uważam, że to na tyle dobra saga, że warto znać ją w całości. Lepiej zrozumiecie wtedy Urszulę i będziecie wiedzieli, kim byli jej przodkowie.

Mamy rok 1707, ziemie litewskie są splądrowane przez Szwedów. Jakby tego było mało, pojawia się czarna śmierć, która zbiera żniwo. W historii świata dzieje się wiele, a jak sytuacja ma się z rodziną Narwojszów?

Tym razem mamy 2 bohaterki: Annę Katarzynę i Urszulę. Ta pierwsza niespecjalnie przypadła mi do gustu. Zdecydowanie bardziej wolę Urszulę. W porównaniu do niej Anna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeśli tak jak ja, naiwnie sądziliście, że życie XVII wiecznej Litwy było ciężkie, to ta pozycja skutecznie wyprowadzi Was z błędu. Wiek XVIII, odcisnął się piętnem za całej Europie. Wojna ze Szwedami, "pomoc" Moskali, długa zima i potworny głód, który skłaniał ludzi do zjadania własnych dzieci. A kiedy wszystko wydawało się zmierzać ku lepszemu, na kontynencie wybuchła epidemia dżumy.

Żyć? Nie, umierać.

Jako, że druga część tej Litewskiej sagi, rozgrywa się blisko 40 lat od zakończania poprzedniego tomu, początkowo pojawiła się u mnie nutka rozczarowania. Byłam szalenie ciekawa dalszych losów znanych mi bohaterów, jednak tutaj no pierwszy plan wysunęło się kolejne pokolenie. Moja ciekawość została jednak w pełni zaspokojona, bowiem część dobrze znanych z pierwszego tomu postaci, nadal żyła. Dzięki ich wspomnieniom możemy łatwo wypełnić tę chronologiczna lukę. A działo się sporo!

Nowe pokolenie godnie zastąpiło nestorów rodu. Początkowo wydają się nudni i bezbarwni, bardziej bogobojni niż rodzice. Jednak z czasem pokazują swój prawdziwy charakter.

Na szczególną uwagę zasługuje postać żydowskiego lekarza Aarona Gordona, który zaznajamia nas nie tylko z ówczesnymi praktykami medycznymi ale także prowadzi przez Wileńskie ulice zajęte Dżumą, tłumacząc dlaczego XVIII w Europie ta choroba zebrała tak ogromne żniwo. Nie wiem czy te fragmenty są odtwarzane z jakiegoś pamiętnika lekarza, ale pokazane są nam tak obrazowo, że mamy wrażenie jakbyśmy widzieli to na własne oczy.

Autorka ma ogromną wiedzę, podchodzi do tematu z dużą starannością i ogromnym szacunkiem. Czekam niecierpliwie na część 3, a Wam serdecznie polecam!

Jeśli tak jak ja, naiwnie sądziliście, że życie XVII wiecznej Litwy było ciężkie, to ta pozycja skutecznie wyprowadzi Was z błędu. Wiek XVIII, odcisnął się piętnem za całej Europie. Wojna ze Szwedami, "pomoc" Moskali, długa zima i potworny głód, który skłaniał ludzi do zjadania własnych dzieci. A kiedy wszystko wydawało się zmierzać ku lepszemu, na kontynencie wybuchła...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Silva rerum/Sylwa: “w Polsce stosowana gł. do dawnych szlacheckich ksiąg domowych, w których obok wydarzeń codziennych wpisywano także anegdoty, sentencje, utwory lit., tworząc niekiedy swoiste antologie; przechowywane najczęściej w postaci rękopiśmiennej, zbiory te stały się z czasem źródłem informacji hist. i odkryć tekstologicznych”. (Encyklopedia PWN)
Taką księgę miałam okazję przeczytać ostatnio. To “Silva Rerum” litewskiej pisarki Kristiny Sabaliauskaitė. Przedstawia historię rodziny Narwojszów w XVII i początkach XVIII wieku.
W drugiej części przenosimy się do początków XVIII wieku, kiedy kraj toczy epidemia dżumy. Szczerze, to czytając tę część czułam się jakbym czytała opis obecnej sytuacji w Polsce, tylko kilka wieków wcześniej. Jednak zachowanie wielu osób niewiele różni się od współczesności. Nie tylko dżuma sprawia, że Litwa jest w ogromnie ciężkiej sytuacji, ale również najazdy szwedzkiej armii. Kraj splądrowany, brakuje żywności, ludzie umierają. Ci którym udało się przeżyć muszą chwytać się różnych sposobów, aby przetwać. W tym wszystkim musi się odnaleźć rodzina Narwojszów i Birontów. Potomek Kazimierza wysyła swoją żonę do dworu w Milkontach, gdzie Anna Katarzyna musi stawić czoła samotności i nieprzewidzianym sytuacjom. Z kolei Urszula Birontowa chce jeszcze przed odejściem z tego świata dopilnować aby ród Narwojszów przetrwał.
Po przeczytaniu obu części jestem niesamowicie szczęśliwa, że mogłam poznać historię Litwy, która jest bardzo związana z Polską, a tak niewiele o niej wiedziałam. Zachwyty Mickiewicza są zupełnie uzasadnione. Autorka stworzyła piękną powieść obyczajową z historią w tle. Udało jej się ukazać przekrój całego społeczeństwa od pospólstwa po szlachtę. Niesamowite jest to, że pomimo braku dialogów i często bardzo długich zdań wielokrotnie złożonych, książki czyta się z ogromnym zaciekawieniem i oczekiwaniem na to co będzie dalej. Podobał mi się również dowcip, a nawet ironię i sarkazm jakie udało się przemycić autorce na kartach powieści. To książki ponadczasowe, bo tematy i zachowanie ludzkie przez wieki się nie zmienia. Dla mnie czytelniczo ten rok zaczął się doskonale. 24 lutego ukazuje się trzecia część “Silva Rerum” i czekam na nią z niecierpliwością.

Silva rerum/Sylwa: “w Polsce stosowana gł. do dawnych szlacheckich ksiąg domowych, w których obok wydarzeń codziennych wpisywano także anegdoty, sentencje, utwory lit., tworząc niekiedy swoiste antologie; przechowywane najczęściej w postaci rękopiśmiennej, zbiory te stały się z czasem źródłem informacji hist. i odkryć tekstologicznych”. (Encyklopedia PWN)
Taką księgę miałam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta część jest równie dobra jak pierwsza, a historia w niej opisana równie niezwykła. Ten piękny język (to zapewne wielka zasługa tłumacza) pozwala słowom płynąć, sprawia, że zatracam się w tej historii, uczestniczę w niej, ale i cieszę się, że jedynie ją obserwuję. Pełen dosadnych porównań i jaskrawych opisów, sprawia, że lepiej rozumiem jak żyło się w tamtych czasach.

Ta część jest równie dobra jak pierwsza, a historia w niej opisana równie niezwykła. Ten piękny język (to zapewne wielka zasługa tłumacza) pozwala słowom płynąć, sprawia, że zatracam się w tej historii, uczestniczę w niej, ale i cieszę się, że jedynie ją obserwuję. Pełen dosadnych porównań i jaskrawych opisów, sprawia, że lepiej rozumiem jak żyło się w tamtych czasach.

Pokaż mimo to

Jeszcze lepsza niż pierwsza część i doskonale wpisuje się tematycznie z teraźniejszą pandemią!

Jeszcze lepsza niż pierwsza część i doskonale wpisuje się tematycznie z teraźniejszą pandemią!

Pokaż mimo to

Druga część litewskiej trylogii opowiada o kolejnym pokoleniu rodziny Narwojszów. Nowych bohaterów poznajemy w trudnej sytuacji najazdów szwedzkich podczas wojny północnej i ogromnego głodu na Litwie. Jan Izydor, syn Kazimierza, bohatera pierwszej części, dołącza do wojska księcia Radziwiłła, a jego nieszczęśliwa i zdradzana żona Anna Katarzyna razem z kilkuletnią córką szuka schronienia w dworze w Milkontach. Jednak tam również docierają Szwedzi, którzy zmuszają kobietę, by użyczyła im mieszkania. Anna Katarzyna z przerażeniem odkrywa, że ich przywódca budzi w niej jednocześnie wrogość i nieznaną dotąd namiętność. Tymczasem Urszula, ciotka Jana Izydora, świadoma upływu czasu i własnego przemijania, postanawia za wszelką cenę ocalić ród swojego brata i pogodzić rozdzielonych małżonków.

,,Silva Rerum 2" rozgrywa się niejako na dwóch torach. Pierwszy to współczesne losy Jana Izydora i Anny Katarzyny oraz Urszuli, która wspomina własną młodość, a dzięki swoistym retrospekcjom poznajemy wydarzenia, jakie miały miejsce bezpośrednio po pierwszym tomie. Dowiadujemy się, jak potoczyły się dalsze koleje związku kobiety z Janem Kirdejem oraz jak wyglądało życie Kazimierza. Mimo że te wątki przeplatają się ze sobą na przestrzeni tych samych rozdziałów, bez żadnych przejść, wszystko wydaje się zupełnie naturalne i zachwyca stylem i budową. Podobnie jak w pierwszej części, nie ma tu typowych dialogów, jedynie od czasu do czasu wypowiedzi bohaterów ujęte w narracje, jednak Sabaliauskaite rozpisuje to w sposób, który sprawia, że nadal czyta się płynnie i potoczyście, zachwycając się pięknym, bogatym stylem, który przenosi nas w czasy baroku.

Podobnie jak w pierwszym tomie autorka zgrabnie ukazuje realia historyczne ze wspólnych dziejów Litwy i Polski, dzięki czemu powieść może być nam bliska, a jednocześnie ukazać nieco inny punkt widzenia, bardziej wschodni, choćby przez pojawiające się epizodyczne wątki związane z planami odłączenia Litwy od Rzeczpospolitej. Sabaliauskaite nie zawodzi też przy przedstawianiu ludzkich losów i mentalności. Jej bohaterowie nie są na siłę współcześni, mają wiele z sarmackiego myślenia, a jednocześnie są świadomi, że ich pragnienia i instynkty wychodzą poza wzorce narzucone przez konwenanse. Widać to w Urszuli i jej burzliwym związku z Janem Kirdejem, widać we wspomnieniach o Kazimierzu, który żył w umówionym związku z rozsądku, jednocześnie wdając się w romanse z mężczyznami, widać w losie Jana Żołnierza, który buntuje się przeciw losowi chłopa zmuszonego do służenia szlachcie, a jednocześnie świadomego, że nigdy nie uda mu się wyjść poza granice swojego urodzenia. I widać w małżeństwie Jana Izydora i Anny Katarzyny, którzy trwają ze sobą tylko pozornie. Bohaterowie Sabaliauskaite są ludźmi pełnymi sprzeczności, namiętności i wahań, których wielu decyzji i zachowań możemy nie pochwalać, ale którzy są bardzo ludzcy i naturalni.

Bardzo polecam ten cykl. To prawdziwa uczta literacka.


,,(…) wiara głęboko przemyślana, wiara, która nie rodzi się z cierpienia i poczucia krzywdy, wiara nieszukająca pociechy i umocnienia, lecz ta, która wypływa z wolnej woli człowieka, z jego świadomej wdzięczności za dar istnienia, jakie by ono nie było, jest dla chrześcijanina najtrudniejsza, a Bogu – najmilsza."

Druga część litewskiej trylogii opowiada o kolejnym pokoleniu rodziny Narwojszów. Nowych bohaterów poznajemy w trudnej sytuacji najazdów szwedzkich podczas wojny północnej i ogromnego głodu na Litwie. Jan Izydor, syn Kazimierza, bohatera pierwszej części, dołącza do wojska księcia Radziwiłła, a jego nieszczęśliwa i zdradzana żona Anna Katarzyna razem z kilkuletnią córką...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To drugi tom litewskiej sagi, wydany w Polsce po trzech latach od tomu I-go. Można go czytać jednak niezależnie. W tej powieści nie ma dialogów, co może utrudniać czytanie, ale do zdań wielokrotnie złożonych przyzwyczaiłam się szybko. Rozczytałam się w tej historii XVIII wiecznej Litwy opowiedzianej z punktu widzenia wielu bohaterów powieści. I właściwie nie mogłam się od niej oderwać, bo dużo się dzieje. Dodatkowo liczne opisy detali miejsc akcji oraz postaci wywierają ogromny wpływ na wyobraźnię. Powieść niezwykła, ciekawa, choć na początku wymaga cierpliwości. Z wielkim zaciekawieniem sięgnę do tomu III-go.

To drugi tom litewskiej sagi, wydany w Polsce po trzech latach od tomu I-go. Można go czytać jednak niezależnie. W tej powieści nie ma dialogów, co może utrudniać czytanie, ale do zdań wielokrotnie złożonych przyzwyczaiłam się szybko. Rozczytałam się w tej historii XVIII wiecznej Litwy opowiedzianej z punktu widzenia wielu bohaterów powieści. I właściwie nie mogłam się od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to