Silva Rerum II

Ta część jest równie dobra jak pierwsza, a historia w niej opisana równie niezwykła. Ten piękny język (to zapewne wielka zasługa tłumacza) pozwala słowom płynąć, sprawia, że zatracam się w tej historii, uczestniczę w niej, ale i cieszę się, że jedynie ją obserwuję. Pełen dosadnych porównań i jaskrawych opisów, sprawia, że lepiej rozumiem jak żyło się w tamtych czasach.

Ta część jest równie dobra jak pierwsza, a historia w niej opisana równie niezwykła. Ten piękny język (to zapewne wielka zasługa tłumacza) pozwala słowom płynąć, sprawia, że zatracam się w tej historii, uczestniczę w niej, ale i cieszę się, że jedynie ją obserwuję. Pełen dosadnych porównań i jaskrawych opisów, sprawia, że lepiej rozumiem jak żyło się w tamtych czasach.

Pokaż mimo to

Jeszcze lepsza niż pierwsza część i doskonale wpisuje się tematycznie z teraźniejszą pandemią!

Jeszcze lepsza niż pierwsza część i doskonale wpisuje się tematycznie z teraźniejszą pandemią!

Pokaż mimo to

Druga część litewskiej trylogii opowiada o kolejnym pokoleniu rodziny Narwojszów. Nowych bohaterów poznajemy w trudnej sytuacji najazdów szwedzkich podczas wojny północnej i ogromnego głodu na Litwie. Jan Izydor, syn Kazimierza, bohatera pierwszej części, dołącza do wojska księcia Radziwiłła, a jego nieszczęśliwa i zdradzana żona Anna Katarzyna razem z kilkuletnią córką szuka schronienia w dworze w Milkontach. Jednak tam również docierają Szwedzi, którzy zmuszają kobietę, by użyczyła im mieszkania. Anna Katarzyna z przerażeniem odkrywa, że ich przywódca budzi w niej jednocześnie wrogość i nieznaną dotąd namiętność. Tymczasem Urszula, ciotka Jana Izydora, świadoma upływu czasu i własnego przemijania, postanawia za wszelką cenę ocalić ród swojego brata i pogodzić rozdzielonych małżonków.

,,Silva Rerum 2" rozgrywa się niejako na dwóch torach. Pierwszy to współczesne losy Jana Izydora i Anny Katarzyny oraz Urszuli, która wspomina własną młodość, a dzięki swoistym retrospekcjom poznajemy wydarzenia, jakie miały miejsce bezpośrednio po pierwszym tomie. Dowiadujemy się, jak potoczyły się dalsze koleje związku kobiety z Janem Kirdejem oraz jak wyglądało życie Kazimierza. Mimo że te wątki przeplatają się ze sobą na przestrzeni tych samych rozdziałów, bez żadnych przejść, wszystko wydaje się zupełnie naturalne i zachwyca stylem i budową. Podobnie jak w pierwszej części, nie ma tu typowych dialogów, jedynie od czasu do czasu wypowiedzi bohaterów ujęte w narracje, jednak Sabaliauskaite rozpisuje to w sposób, który sprawia, że nadal czyta się płynnie i potoczyście, zachwycając się pięknym, bogatym stylem, który przenosi nas w czasy baroku.

Podobnie jak w pierwszym tomie autorka zgrabnie ukazuje realia historyczne ze wspólnych dziejów Litwy i Polski, dzięki czemu powieść może być nam bliska, a jednocześnie ukazać nieco inny punkt widzenia, bardziej wschodni, choćby przez pojawiające się epizodyczne wątki związane z planami odłączenia Litwy od Rzeczpospolitej. Sabaliauskaite nie zawodzi też przy przedstawianiu ludzkich losów i mentalności. Jej bohaterowie nie są na siłę współcześni, mają wiele z sarmackiego myślenia, a jednocześnie są świadomi, że ich pragnienia i instynkty wychodzą poza wzorce narzucone przez konwenanse. Widać to w Urszuli i jej burzliwym związku z Janem Kirdejem, widać we wspomnieniach o Kazimierzu, który żył w umówionym związku z rozsądku, jednocześnie wdając się w romanse z mężczyznami, widać w losie Jana Żołnierza, który buntuje się przeciw losowi chłopa zmuszonego do służenia szlachcie, a jednocześnie świadomego, że nigdy nie uda mu się wyjść poza granice swojego urodzenia. I widać w małżeństwie Jana Izydora i Anny Katarzyny, którzy trwają ze sobą tylko pozornie. Bohaterowie Sabaliauskaite są ludźmi pełnymi sprzeczności, namiętności i wahań, których wielu decyzji i zachowań możemy nie pochwalać, ale którzy są bardzo ludzcy i naturalni.

Bardzo polecam ten cykl. To prawdziwa uczta literacka.


,,(…) wiara głęboko przemyślana, wiara, która nie rodzi się z cierpienia i poczucia krzywdy, wiara nieszukająca pociechy i umocnienia, lecz ta, która wypływa z wolnej woli człowieka, z jego świadomej wdzięczności za dar istnienia, jakie by ono nie było, jest dla chrześcijanina najtrudniejsza, a Bogu – najmilsza."

Druga część litewskiej trylogii opowiada o kolejnym pokoleniu rodziny Narwojszów. Nowych bohaterów poznajemy w trudnej sytuacji najazdów szwedzkich podczas wojny północnej i ogromnego głodu na Litwie. Jan Izydor, syn Kazimierza, bohatera pierwszej części, dołącza do wojska księcia Radziwiłła, a jego nieszczęśliwa i zdradzana żona Anna Katarzyna razem z kilkuletnią córką...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To drugi tom litewskiej sagi, wydany w Polsce po trzech latach od tomu I-go. Można go czytać jednak niezależnie. W tej powieści nie ma dialogów, co może utrudniać czytanie, ale do zdań wielokrotnie złożonych przyzwyczaiłam się szybko. Rozczytałam się w tej historii XVIII wiecznej Litwy opowiedzianej z punktu widzenia wielu bohaterów powieści. I właściwie nie mogłam się od niej oderwać, bo dużo się dzieje. Dodatkowo liczne opisy detali miejsc akcji oraz postaci wywierają ogromny wpływ na wyobraźnię. Powieść niezwykła, ciekawa, choć na początku wymaga cierpliwości. Z wielkim zaciekawieniem sięgnę do tomu III-go.

To drugi tom litewskiej sagi, wydany w Polsce po trzech latach od tomu I-go. Można go czytać jednak niezależnie. W tej powieści nie ma dialogów, co może utrudniać czytanie, ale do zdań wielokrotnie złożonych przyzwyczaiłam się szybko. Rozczytałam się w tej historii XVIII wiecznej Litwy opowiedzianej z punktu widzenia wielu bohaterów powieści. I właściwie nie mogłam się od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uczta, po prostu uczta.

Autorka w tomie pierwszym ustawiła sobie poprzeczkę niezwykle wysoko - a w tomie drugim poziom utrzymała, a może nawet wzniosła się jeszcze wyżej? Doskonały styl, mistrzowsko dopracowany, dopieszczony, konsekwentny. Znakomita powieść historyczna, wymagająca od autorki ogromnej wiedzy. Epoka wojen i dżumy odmalowana z całym jej naturalizmem, okrucieństwem i bólem. Ciekawie skonstruowane, złożone postacie, fascynujące w swojej niejednoznaczności (co do niektórych do końca wahałam się, czy ich lubię, czy nie...). Jakby tego było mało - wielkie namiętności i parę niespodzianek na zakończenie.

Wielkie ukłony dla autorki!

Uczta, po prostu uczta.

Autorka w tomie pierwszym ustawiła sobie poprzeczkę niezwykle wysoko - a w tomie drugim poziom utrzymała, a może nawet wzniosła się jeszcze wyżej? Doskonały styl, mistrzowsko dopracowany, dopieszczony, konsekwentny. Znakomita powieść historyczna, wymagająca od autorki ogromnej wiedzy. Epoka wojen i dżumy odmalowana z całym jej naturalizmem,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

,,....zaiste dziwna jest natura ludzka: zawsze czegoś pragnąć, ale nigdy tego, co się właśnie posiada, i nawet w objęciach jednej kobiety już skrycie marzyć o innej."

Literackie delicje. Ta saga to perełka na ksiegarskich półkach. Czysta przyjemność czytania. Takich książek sobie życzę, takich opowieści pragnę i takich historii szukam. Pięknie napisana, barwnie, klimatycznie i spokojnie. Ukłony dla tłumacza.
Polecam

,,....zaiste dziwna jest natura ludzka: zawsze czegoś pragnąć, ale nigdy tego, co się właśnie posiada, i nawet w objęciach jednej kobiety już skrycie marzyć o innej."

Literackie delicje. Ta saga to perełka na ksiegarskich półkach. Czysta przyjemność czytania. Takich książek sobie życzę, takich opowieści pragnę i takich historii szukam. Pięknie napisana, barwnie,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę się czyta jednym tchem nie tylko z powodu długich zdań. Opis drogi przekazywania zarazków dżumy dla mnie jest mistrzowski. Przy stoku autorki wyobraźnia pęka w szwach.

Książkę się czyta jednym tchem nie tylko z powodu długich zdań. Opis drogi przekazywania zarazków dżumy dla mnie jest mistrzowski. Przy stoku autorki wyobraźnia pęka w szwach.

Pokaż mimo to

Ogromnie polecam tę powieść. Czyta się ją z przyjemnością od początku do końca. Kristina przywiązuje wielką uwagę do szczegółów historii nie tracąc przy tym na wartkości i tempie historii.
Serdecznie polecam!

Ogromnie polecam tę powieść. Czyta się ją z przyjemnością od początku do końca. Kristina przywiązuje wielką uwagę do szczegółów historii nie tracąc przy tym na wartkości i tempie historii.
Serdecznie polecam!

Pokaż mimo to

Drugi tom "Silva rerum" wciąga tak samo jak pierwszy. Jedyne, co może nieco irytować, to fakt, że wiele sytuacji staje się przewidywalnych, kiedy znamy już bohaterów. Sabaliauskaite zabiera nas teraz do Litwy z początków XVIII wieku, kilkadziesiąt lat po wydarzeniach z pierwszego tomu. Część znanych nam postaci już nie żyje, inni zestarzeli się i z mniejszym lub większym sentymentem wspominają swoją młodość. Na pierwszy plan wychodzą zaś ich dzieci i wnukowie - w końcu jednym z celów Urszuli jest zachowanie ciągłości rodu. Nie jest to najłatwiejsze zadanie w ogarniętym wojną kraju, gdzie rodzina często musi się rozdzielić nawet na lata. O ile w pierwszym tomie to Wilno tętniło życiem, tak w drugim to życie z Wilna ucieka, wraz z ogarniającą je dżumą. Akcja więc przenosi się z powrotem do dworku w Milkontach - zamiast zabaw oraz studenckich przygód mamy tu teraz wojnę i głód. Takie tło wydarzeń może sprawić, że mniej przygodowa książka wyda się mniej ciekawsza, ale mi to nieszczególnie przeszkadzało. Postacie są tak ciekawie nakreślone, a do tego wojna i dżuma zmuszają je do podejmowania trudnych decyzji, że z lekturą nie da się nudzić. Do tego całość kończy się w taki sposób, że już nie mogę się doczekać, aż przetłumaczony tom trzeci trafi w moje ręce... :)

Drugi tom "Silva rerum" wciąga tak samo jak pierwszy. Jedyne, co może nieco irytować, to fakt, że wiele sytuacji staje się przewidywalnych, kiedy znamy już bohaterów. Sabaliauskaite zabiera nas teraz do Litwy z początków XVIII wieku, kilkadziesiąt lat po wydarzeniach z pierwszego tomu. Część znanych nam postaci już nie żyje, inni zestarzeli się i z mniejszym lub większym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kupiona, leżała przy łóżku,a ja odwlekałam moment, kiedy po nią sięgnę. Bo wiedziałam, że jak zacznę, to popłynę. No i popłynęłam. To jak czarna dziura - wciąga, wciąga, wciąga.

Kupiona, leżała przy łóżku,a ja odwlekałam moment, kiedy po nią sięgnę. Bo wiedziałam, że jak zacznę, to popłynę. No i popłynęłam. To jak czarna dziura - wciąga, wciąga, wciąga.

Pokaż mimo to