W samym środku zimy

Lubię Izabele Allende i chyba tak już zostanie. Magia "Domu Duchów" zagłębiła się w moim sercu, stąd kolejna pozycja za mną. Odnoszę wrażenie, że "posłowie" znajdujące się na tyłach książki oddaje charakter utworu. Niestety.
Jednak powieść jest ciekawa. Momentami reporterska. Momentami zbyt pobieżna, zbyt..naiwna.
Według mnie nie jest to czytadło. Za co bardzo dziękuję.

Lubię Izabele Allende i chyba tak już zostanie. Magia "Domu Duchów" zagłębiła się w moim sercu, stąd kolejna pozycja za mną. Odnoszę wrażenie, że "posłowie" znajdujące się na tyłach książki oddaje charakter utworu. Niestety.
Jednak powieść jest ciekawa. Momentami reporterska. Momentami zbyt pobieżna, zbyt..naiwna.
Według mnie nie jest to czytadło. Za co bardzo...

Kiedyś już czytałam dzieło tej autorki.
Dobra lektura, bo trochę nudnych fragmentów.

Kiedyś już czytałam dzieło tej autorki.
Dobra lektura, bo trochę nudnych fragmentów.

Ta książka to opowieść o nagłej miłości dwojga dojrzałych ludzi, ale i o bólu, strachu, walce o byt.
O sile wiary i rytuałów.
O poszukiwaniu lepszego jutra.
O bestialstwie wściekłych ludzi i bezwzględności fanatyków.
O tym, że miłość jest odpowiedzią i sensem życia.
Fajna rzecz.

Ta książka to opowieść o nagłej miłości dwojga dojrzałych ludzi, ale i o bólu, strachu, walce o byt.
O sile wiary i rytuałów.
O poszukiwaniu lepszego jutra.
O bestialstwie wściekłych ludzi i bezwzględności fanatyków.
O tym, że miłość jest odpowiedzią i sensem życia.
Fajna rzecz.

Dostałam kompletnie co innego, niż się spodziewałam, chociażby po opisie. Bardzo dużo retrospekcji i głównych bohaterach i ok, rozumiem, dlaczego tak jest, ale ja chciałam czytać o tym, co się dzieje teraz, bo to było ciekawsze. W większości ta książka była po prostu nudna. Mam nadzieję, że inne książki autorki będą lepsze.

Dostałam kompletnie co innego, niż się spodziewałam, chociażby po opisie. Bardzo dużo retrospekcji i głównych bohaterach i ok, rozumiem, dlaczego tak jest, ale ja chciałam czytać o tym, co się dzieje teraz, bo to było ciekawsze. W większości ta książka była po prostu nudna. Mam nadzieję, że inne książki autorki będą lepsze.

Bardzo ciekawa powieść obyczajowa z mocno zakręconym wątkiem około-kryminalnym. Napisana w lekkim, bezpretensjonalnym stylu, ale podejmująca trudne tematy. Wstrząsająca opisami nędzy, okrucieństwa, podłości, a jednocześnie pełna humoru i uroku. Momentami brutalna, momentami nostalgiczna, a niekiedy komiczna. Nazwę ją powieścią drogi bo długa i z wielu względów bardzo ryzykowna podróż w którą rusza trójka bohaterów jest fundamentem i kanwą całej fabuły. To ona staje się kamieniem milowym na drodze ich życia, zmienia je diametralnie. Niezależnie od jej finału żadne z nich nie pozostanie takie samo jak było. Podczas tej mozolnej wędrówki przez zasypany śniegiem świat powoli poznajemy owych niecodziennych podróżników, ich przeszłość i teraźniejszość, bolesne doświadczenia, lęki i nadzieje. Każde z nich dźwiga ciężki bagaż niezawinionych i zawinionych traum. Każde potrzebuje osobistego wyzwolenia, a przede wszystkim miłości, tej esencji życia każdego z nas. I każde w tej podróży tę miłość znajduje. W powieści Isabel Allende jest wiele ciepła, nostalgii, ale nie ma ckliwego sentymentalizmu. Czyta się szybko i z dużą przyjemnością. Wciąga po same uszy. Jedyne czego nie byłam w stanie zrozumieć to dlaczego Lucia, kobieta, której oboje rodzice wyemigrowali do Chile z ówczesnej Jugosławii z miejsca i na pierwszy rzut oka rozpoznawana jest przez wszystkich jako Latynoska????

Bardzo ciekawa powieść obyczajowa z mocno zakręconym wątkiem około-kryminalnym. Napisana w lekkim, bezpretensjonalnym stylu, ale podejmująca trudne tematy. Wstrząsająca opisami nędzy, okrucieństwa, podłości, a jednocześnie pełna humoru i uroku. Momentami brutalna, momentami nostalgiczna, a niekiedy komiczna. Nazwę ją powieścią drogi bo długa i z wielu względów bardzo...

Fajna książka. Pozytywna opowieść o tym, że życie się nie kończy, że pomimo starszego wieku czy dramatycznych przeżyć może spotkać nas jeszcze szczęście, miłość, spokój. Niepozorna opowieść, która ma wielką moc.

Fajna książka. Pozytywna opowieść o tym, że życie się nie kończy, że pomimo starszego wieku czy dramatycznych przeżyć może spotkać nas jeszcze szczęście, miłość, spokój. Niepozorna opowieść, która ma wielką moc.

W tej książce fabuła jest drugim planem. Sednem są bohaterowie, ich przeszłość, która kształtuje teraźniejszość… ta powieść jest swego rodzaju zwierzeniem rozpoczynającym terapię psychologiczną…

W tej książce fabuła jest drugim planem. Sednem są bohaterowie, ich przeszłość, która kształtuje teraźniejszość… ta powieść jest swego rodzaju zwierzeniem rozpoczynającym terapię psychologiczną…

Nawet fajnie sie czytało, taki anty-houellebecq, trzeba rożne rzeczy czytac.
Tutaj wszystko zmierza do miłosci, tolerancji, lewackosci, feminizmowi, new age.
Pani pisarka na koniec odkryła wszystkie swoje karty, karete queen i as w rękawie.
Morał z tej opowiecie to lepszy stary dziad niz trup w samochodzie, lepiej byc niz sie zadreczac.

Nawet fajnie sie czytało, taki anty-houellebecq, trzeba rożne rzeczy czytac.
Tutaj wszystko zmierza do miłosci, tolerancji, lewackosci, feminizmowi, new age.
Pani pisarka na koniec odkryła wszystkie swoje karty, karete queen i as w rękawie.
Morał z tej opowiecie to lepszy stary dziad niz trup w samochodzie, lepiej byc niz sie zadreczac.

Lubię Allende, ale to jedna z jej słabszych powieści.

Lubię Allende, ale to jedna z jej słabszych powieści.

Czy dajecie książkom więcej niż jedną szansę? Do książki “W samym środku zimy” Isabel Allande podchodziłam dwa razy. Jakoś ciężko było mi się zanurzyć w tej historii, z czym nie miałam problemu czytając “Długi płatek morza”, aż w końcu udało mi się ją przeczytać do końca. Czy warto?

“Dopiero w samym środku zimy odkryłem w sobie nieżwyciężone lato.”
Powrót do Tipasy, Albert Camus

Głównym wątkiem fabuły jest niewinna stłuczka w samym środku największej w historii śnieżycy, jaka ni stąd, ni zowąd nawiedziła Brooklyn, trzy tygodnie po upalnym Bożym Narodzeniu 2015 roku, związująca ze sobą troje praktycznie różniących się wszystkim ludzi: parę znających się seniorów Lucíę Maraz i Richarda Bowmastera oraz młodą dziewczynę, nielegalną emigrantkę Evelyn Ortegę. Skutki wypadku staną się sposobnością do poznania ich życiowej drogi oraz kawałka historii Ameryki Południowej. To właśnie retrospekcje ich dramatycznych przeżyć, które pozostawiły po sobie emocjonalne blizny i zamroziły ich serca, a także przegląd historyczno - społeczno - kulturowych zagadnień są w tej powieści najbardziej pociągające: ubóstwo, korupcja, przemoc, rasizm, nierówność, migracja, czy rodzina będąca motywatorem do zmiany życia. Allende dowodzi, iż życie po traumie to trudna walka z demonami przeszłości i bólem, a mierzenie się z trudnościami pozwala gromadzić cenne doświadczenia, ponadto stres kojarzący się przede wszystkim z niepokojem i dyskomfortem, może mieć też pozytywne oblicze. Jej bohaterów przenika mnóstwo emocji m.in. nienawiść, zdrada, ból po stracie, aż po miłość, którą mimo wszystko można znaleźć nawet w środku najmroźniejszej zimy. Ta książka uczy dzielenia się cierpieniem z innymi, dostrzegać że ludzkie losy są do siebie podobne mimo dzielących nas różnic, a uczucia identyczne. Mimo przeciętnego atku kryminalnego i banalnego zakończenia, którego można się domyślić, opowiada o szukaniu swojego miejsca na ziemi, o tym, co to znaczy szanować kogoś, chronić i kochać. Odpowieadając na pytanie czy warto? - odpowiadam warto, choć podobała mi się mniej niż wspomniana przeze mnie książka “Długi płatek morza”.

Czy dajecie książkom więcej niż jedną szansę? Do książki “W samym środku zimy” Isabel Allande podchodziłam dwa razy. Jakoś ciężko było mi się zanurzyć w tej historii, z czym nie miałam problemu czytając “Długi płatek morza”, aż w końcu udało mi się ją przeczytać do końca. Czy warto?

“Dopiero w samym środku zimy odkryłem w sobie nieżwyciężone lato.”
Powrót do Tipasy,...