Jesteśmy społecznością, która kocha książki

garść uwag które wyczytałem w recenzjach baskijskich albo sympatyzujących (po hiszpańsku, bo nie znam baskijskiego): baskijscy terroryści to ograniczone typy, a niekiedy sprawiają wręcz wrażenie opóźnionych umysłowo. Ich motywacje są prymitywne i trywialne. Całkowity brak kontektsu politycznego, który polegał na dekadach frankistowskich represji względem kultury baskijskiej. Rzeczywistość przedstawiona jest w krzywym zwierciadle, bo przemilczany jest hegemoniczny nacjonalizm kastylijski. Protagoniści to postacie stereotypowe i powieść powiela stereotypy, np. o obsesji Basków nt. jedzenia albo o ich naturalnej skłonności do przemocy. Pełna jest też obraźliwych stwierdzeń (że niby po baskijsku nie napisano nic wartego przeczytania). Nie brakuje w niej kłamstw, np. że kultury baskijskiej nigdy nie interesowały ofiary terroru. Przemyślna organizacja narracji pozwala autorowi narzucać swoją fałszywą perspektywę. Zresztą pisarz mało wie o Baskonii, skoro jak miał 26 lat wyjechał i odtąd mieszka w Niemczech. garść moich uwag: zieeew.... nie wartoooo.... dobrze wybrany, chodliwy, nośny politycznie temat, a do tego co się zawsze dobrze sprzedaje: zabijanie, polityka, kryminał. Co z tego, bo z powodu całkowitej indolencji pisarskiej autora rzecz jest jak setka chaotycznie zsypanych na kupkę pocztówek. Nie nadążamy za akcją, bo jej właściwie nie ma, albo zbudowana jest w modnej konwencji „odkrywania przeszłości po kawałku”. Nie poznajmy bohaterów, bo to luźno naszkicowane postacie. Psychologia protagonistów więcej niż żałosna, niektórzy z nich (Miren) to wręcz karykatury samych siebie. Zaangażowanie emocjonalne czytelnika to (w moim przypadku) znudzenie, no może trochę pomieszane z irytacją (bo obiecałem komuś, że przeczytam). Do bólu przegadane, te 650 stron jest niemal nie do zmęczenia. a teraz uwaga, coś na plus: serial, zrobiony na podstawie książki, był podobno tak makabrycznym kiczem, że na jego tle powieść wypadła nieźle. Piszę podobno, bo nie oglądałem.