Silva Rerum

Wspaniały język. Świetna znajomość czasów opisanych w książce. Pięknie opisane postacie i ich charakterystyki. Wszystko to zawdzięczamy oczywiście autorce, ale również znakomitemu przekładowi pani Izabeli Korybut-Daszkiewicz.

Wspaniały język. Świetna znajomość czasów opisanych w książce. Pięknie opisane postacie i ich charakterystyki. Wszystko to zawdzięczamy oczywiście autorce, ale również znakomitemu przekładowi pani Izabeli Korybut-Daszkiewicz.

1. To było moje 3 podejście do tej książki. Ale żem zacisnęła zęby i przeczytała. Trzeba mieć w końcu jakieś zasady i honor! ;)
2. Zastanawiałam się średnio co 2 kartki, dlaczego autorka nie zawarła całej powieści w jednym, nieco złożonym zdaniu. Albo chociaż każdego rozdziału z osobna. Była blisko, ale pewnie zabrakło odwagi.
3. Pomieszanie tamtych czasów (specjaliści uważają, że starannie się przygotowała - ok, wierzę w to) ze współczesnym językiem i mentalnością było o kant tyłka. Ja tego nie kupuję i nie kapuję.
4. Lecę dziś do biblioteki i oddaję!

1. To było moje 3 podejście do tej książki. Ale żem zacisnęła zęby i przeczytała. Trzeba mieć w końcu jakieś zasady i honor! ;)
2. Zastanawiałam się średnio co 2 kartki, dlaczego autorka nie zawarła całej powieści w jednym, nieco złożonym zdaniu. Albo chociaż każdego rozdziału z osobna. Była blisko, ale pewnie zabrakło odwagi.
3. Pomieszanie tamtych czasów (specjaliści...

Odpowiednik "Lalki" czy "Nad Niemnem". Książka o trwaniu i przemijaniu.
Nie zauważyłem kontrowersji, o których pisali czytelnicy.

Odpowiednik "Lalki" czy "Nad Niemnem". Książka o trwaniu i przemijaniu.
Nie zauważyłem kontrowersji, o których pisali czytelnicy.

Swietna lektura dla wszystkich, ktorzy nie trawia Sienkiewicza.

Swietna lektura dla wszystkich, ktorzy nie trawia Sienkiewicza.

Ciekawa powieść historyczna ze znikomą ilością dialogów. Język przyjazny dla współczesnego czytelnika. I tylko Sienkiewicz się w grobie przewraca słysząc o księciu Januszu Radziwille.

Ciekawa powieść historyczna ze znikomą ilością dialogów. Język przyjazny dla współczesnego czytelnika. I tylko Sienkiewicz się w grobie przewraca słysząc o księciu Januszu Radziwille.

Niezwykła powieść, której akcja osadzona jest w XVII wiecznym Wilnie i jego okolicach. Autorka bardzo plastycznie przedstawia to wielokulturowe miasto w epoce baroku - czasu olbrzymich kontrastów: wielkiego przepychu i sąsiadującej z nim nędzy, postępowych idei i zacofania, surowych reguł oraz rozwiązłości. Czytając książkę wystarczy zamknąć na chwilę oczy by przenieść się ponad 350 lat wstecz i znaleźć się na wileńskich ulicach, domach, kościołach, czy klasztorach, odbudowujących się po moskiewskim najeździe. W tym znakomicie odwzorowanyym klimacie ówczesnych czasów toczy się ciekawa akcja, dzięki której powieść czyta się szybko i przyjemnie. Polecam.

Niezwykła powieść, której akcja osadzona jest w XVII wiecznym Wilnie i jego okolicach. Autorka bardzo plastycznie przedstawia to wielokulturowe miasto w epoce baroku - czasu olbrzymich kontrastów: wielkiego przepychu i sąsiadującej z nim nędzy, postępowych idei i zacofania, surowych reguł oraz rozwiązłości. Czytając książkę wystarczy zamknąć na chwilę oczy by przenieść się...

Mam wielki problem z oceną tej książki. Pierwszą połowę zmęczyłam, ale później podobała mi się bardziej i czytanie szło szybciej. Czy sięgnę po kolejne tomy? Jeszcze nie wiem....

Mam wielki problem z oceną tej książki. Pierwszą połowę zmęczyłam, ale później podobała mi się bardziej i czytanie szło szybciej. Czy sięgnę po kolejne tomy? Jeszcze nie wiem....

Można się było spodziewać, że pisarka z Litwy, osadzając akcję swojej powieści w drugiej połowie XVII wieku w Wilnie i na Wileńszczyźnie, przedstawi obraz Rzeczpospolitej Obojga Narodów z czasów szwedzkiego Potopu z punktu widzenia sygnatariuszy układu w Kiejdanach. I rzeczywiście, czarna legenda księcia Janusza Radziwiłła, przywódcy części arystokracji uznającej zwierzchność Karola X Gustawa, spopularyzowana przez Henryka Sienkiewicza, została w niej podważona. Ten ambitny możnowładca w "Silva rerum" jest przede wszystkim gorliwym chrześcijaninem (kalwinistą), który w pozbawieniu tronu króla Jana Kazimierza, nadmiernie ulegającemu jezuitom, i oddaniu korony protestanckiemu Karolowi X Gustawowi widział szansę na przezwyciężenie wciąż dobrze się mającego na Żmudzi pogaństwa, z którym Kościół katolicki według niego wyraźnie sobie nie radził. Taka sobie opowiastka. Nie wymagajmy jednak więcej, bo w ogóle historyczność powieści Kristine Sabaliaukaitė jest mocno naciągana. W gruncie rzeczy mamy w niej do czynienia z historycznym kostiumem dla przedstawienia bliskich autorce spraw. A jest ona przeciwniczką wszelkich zbiorowych tożsamości, uznając je wyłącznie za rodzaj ideologii mających kryć właściwe intencje bohaterów wydarzeń. Jest – chciałoby się powiedzieć – typową dla pierwszych dziesięcioleci XXI wieku liberałką, więc wszystko, co wykracza poza perspektywę jednostki wydaje się jej mało ciekawe. Oto opis matki pary głównych bohaterów, Urszuli i Kazimierza, w momencie, w którym niejako odkryła ona prawdę o sobie: „W tej oto chwili jest kimś, kim chciała być zawsze – Elżbietą bez nazwiska, bez krewnych i bez rodziny, bez innych ludzi i bez obowiązków, jest tylko kobietą siedzącą nad jeziorem, w blasku księżyca, pod niebem pełnym gwiazd”. Myślę, że ktoś taki mógłby liczyć na zainteresowanie w telewizji śniadaniowej w każdej stacji. I cała powieść jest na takim właśnie mniej więcej poziomie. Lekka, łatwa i przyjemna. Nieco freudyzmu i adleryzmu, odpowiednia dawka fizjologizmu, nieskrywany antyklerykalizm, szczypta nihilizmu, a więc wszystko, co potrzeba, aby stworzyć sylwę na miarę naszych czasów. Oczywiście, czytelnicy wychowani na Sienkiewiczu, Kaczkowskim, Kossak-Szczuckiej, Gołubiewie, Malewskiej i Parnickim poczują się jej lekturą rozczarowani.

Można się było spodziewać, że pisarka z Litwy, osadzając akcję swojej powieści w drugiej połowie XVII wieku w Wilnie i na Wileńszczyźnie, przedstawi obraz Rzeczpospolitej Obojga Narodów z czasów szwedzkiego Potopu z punktu widzenia sygnatariuszy układu w Kiejdanach. I rzeczywiście, czarna legenda księcia Janusza Radziwiłła, przywódcy części arystokracji uznającej...

Powieść Pani Kristiny opisuje miejsca i czasy związane pośrednio z moimi przodkami i przez to była dla mnie interesująca. Pisana w lekko specyficzny sposób który nieco mnie nużył jednak nadrabiała treścią , opisami zwyczajów szlacheckich , miast i wsi chylącej się ku upadkowi I Rzeczypospolitej. Ogólnie na plus.

Powieść Pani Kristiny opisuje miejsca i czasy związane pośrednio z moimi przodkami i przez to była dla mnie interesująca. Pisana w lekko specyficzny sposób który nieco mnie nużył jednak nadrabiała treścią , opisami zwyczajów szlacheckich , miast i wsi chylącej się ku upadkowi I Rzeczypospolitej. Ogólnie na plus.

Genialna powieść. Trudno się od niej oderwać! Niesamowity klimat, wnikliwa analiza siedemnastowiecznych obyczajów i konwenansów zawarta w historii rodu Nurwojszów. Wspaniała pod względem języka, stylu i wnikliwej znajomości epoki. Wszystko się tu zgadza, wszystko pasuje, wszystko jest zgrabne, każdy temat wnikliwie zgłębiony, a wszystko okraszone dużą dawką humoru. Prawdziwy majstersztyk! Szczerze polecam i chylę czoła przed talentem autorki.

Genialna powieść. Trudno się od niej oderwać! Niesamowity klimat, wnikliwa analiza siedemnastowiecznych obyczajów i konwenansów zawarta w historii rodu Nurwojszów. Wspaniała pod względem języka, stylu i wnikliwej znajomości epoki. Wszystko się tu zgadza, wszystko pasuje, wszystko jest zgrabne, każdy temat wnikliwie zgłębiony, a wszystko okraszone dużą dawką humoru....