Fedorowicza lubię jako satyryka. "Felietony i dialogi" to niestety śmiertelnie poważny zbiór ośmiu felietonów i jednego skeczu z serii o koledze kierowniku, z lat 1984-1987, wydany jakimś podziemnym nakładem oficyny wydawniczej, prawdopodobnie stworzonej tylko do wydrukowania tego czegoś. Bo właściwie książką trudno to nazwać: są to powielone na zielonym, makulaturowym papierze, bardziej przypominającym toaletowy niż drukarski, maszynopisy Fedorowicza, odbite w pomniejszeniu z formatu A4 do A5. Jest więc to drobniutka, często nieczytelna, bo amatorsko powielona czcionka. Czyta się to bardzo nieprzyjemnie z uwagi na samą formę.
A treść? Równie fatalna. Fedorowicz przedstawia świat PRL-u, cenzury i alkoholizmu ze swojego, subiektywnego punktu widzenia, ale jako autorytet narodowy, którym bynajmniej nie jest. Głosi prawdy objawione, które są po prostu jego refleksjami, dywagacjami, dość nudnymi i rozwlekłymi. A przy tym niekoniecznie zawsze zgodnymi z prawdą historyczną. Właściwie Fedorowicz wylał swoją żółć z wątroby, swą frustrację i nienawiść, i - niestety! - postanowił to opublikować w "drugim obiegu", a ktoś - niestety!!! - mu to wydał. Ta licha broszura nie ma nawet numeru ISBN ani nakładu. Makulatura.
Jedna gwiazdka na plus za kilka uwag o Telewizji Polskiej - no jakbym czytał o TVP Kurskiego! W tej kwestii propaganda, cenzura i fasadowość są wciąż aktualne, TVP wróciła do swych "lat świetności" z głębokiego PRL.

Fedorowicza lubię jako satyryka. "Felietony i dialogi" to niestety śmiertelnie poważny zbiór ośmiu felietonów i jednego skeczu z serii o koledze kierowniku, z lat 1984-1987, wydany jakimś podziemnym nakładem oficyny wydawniczej, prawdopodobnie stworzonej tylko do wydrukowania tego czegoś. Bo właściwie książką trudno to nazwać: są to powielone na zielonym, makulaturowym...