John Irving

Pamiętam, stałam w księgarni z książką w ręku, i się zaczytałam. To była czerwona okładka z pancernikiem, z dość tandetną ilustracją, ale nie szkodzi, znałam autora. To było dawno temu. Do książki wracałam, bo to chyba jest jedna z książek mojej młodości. Stoi teraz u mnie na półce. Kocham ten świat i tych bohaterów. Powiem tylko, co za historia! Ale najważniejsze, to to, że jest to opowieść o wielkiej przyjaźni, tęsknocie i kawałku Ameryki. Owen jest taki, że strasznie irytuje, ale chce się go przytulić. Książka wciąga i inspiruje. Podobno jest hołdem złożonym Blaszanemu Bębenkowi Grassa. Hołd hołdem, ale książki zupełnie różne. I bardzo dobrze. Czasami w życiu próbuję, kiedy coś przegapiłam, podobnie jak Owen z Johnem, cofnąć się we wspomnieniach jak na filmie, cofnąć obrazy jak filmowe klatki i zobaczyć to, czego szukam, jak na zdjęciu. Nadal jestem w trakcie procesu.