Aktualności
3
Najnowsze artykuły
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC- Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2024
2011
2004
Powiązane treści
Chwile Andrew O'Hagan 
“Każdy ma kogoś takiego jak Tully. Wiemy, że wskaźnik śmiertelności wśród ludzi wynosi sto procent. Wszyscy umieramy. Ale fakty nie mają znaczenia: nie potrafimy znieść utraty osób, które kochamy, i nie dociera do nas, że umierają miliardy innych, ani nawet to, że my sami też nieuchronnie umrzemy. Nie doświadczamy własnej śmierci tak, jak przeżywamy śmierć bliskich.”
Jest w tym jakaś poezja, jest i mnóstwo naturalizmu. Z jednej strony; dylematy, rozliczenia z życiem, przygotowanie do śmierci. Z drugiej - opowieść o bliskiej przyjaźni, pełnej pięknych wspomnień, zaufania i wsparcia.
Historia niby zwyczajna, a jednak o ogromnym kalibrze emocji. Nie obawiam się napisać, że będzie lekturą wyjątkowej wagi dla czytelnika dojrzałego.
O’Hagan podzielił powieść na dwie części.
Pierwsza z nich była sprawdzianem mojej czytelniczej cierpliwości. Nie, nie była zła, raczej specyficzna, bez wątpienia bardzo prawdziwa.
Grupa przyjaciół wybiera się na festiwal muzyczny. Choć mają naście lat, ten weekend odłoży się dobrymi wspomnieniami na resztę ich życia.
“Mówi się, że w wieku osiemnastu lat człowiek nic nie wie. Ale pewne rzeczy wiesz tylko, kiedy masz osiemnaście lat, a później już nigdy.” Pełno tu luzu, beztroski, zamkniętych kadrów młodości. To czas, w którym “była tylko kupa śmiechu i muzyki. Plus kilka filmów”. Trudno zatem przewidzieć, że w dalszej części, w której przyjaciele spotkają się po dwudziestu latach, będzie “tylko cisza i śmierć”.
To właśnie ta część zaważyła na moim odbiorze całości. Czułam, że dając szansę pierwszym stronom, doświadczę magii tej powieści. Doświadczyłam. Jestem totalnie zauroczona.
Autor pięknie pisze o sztuce umierania, o godności umierania. Nieuniknione są pojawiające się pretensje, nie każda ze stron akceptuje podjęte decyzje. Powieść bardzo przejmująca, pełna emocji. Smutna, także filozoficzna. Pozostawiająca czytelnika z wieloma pytaniami, nie na każde z nich znam odpowiedź...
Chwile Andrew O'Hagan
Zmęczyła mnie ta książka niemiłosiernie. Przerwałem czytanie na ponad tydzień, kiedy do końca było zaledwie 60 stron, i przesłuchałem dwóch audiobooków, bo nie dało się przerwać słuchania. Po powrocie do czytania nie było lepiej. Ostatnie rozdziały, na których jest to, do czego zmierza cała akcja, a ja ślizgam się po tekście, bo tylko pojedyncze zdania i nieliczne fragmenty naprawdę mnie interesują. Przy jakiejś niemającej związku z całością kobiecie i rosyjskich bibułkach chciałem już przestać czytać. Z całego tekstu uzbierałyby się może 4 rozdziały, które byłyby w stanie mnie pochłonąć. Może to książka nie dla mnie. Ja oczekuję, że książka mnie wchłonie, a potem będę się zastanawiał, co się tak naprawdę stało. Tutaj było odwrotnie. Pierwsze dwa rozdziały udostępnione na stronie wydawnictwa mnie zachęciły do czytania, ale szybko znalazłem się obok tekstu i zacząłem analizować w trakcie czytania. O co chodzi, co teraz autor robi, pisząc w na ten temat i w taki sposób itd. Tytuł to "Chwile" i są one zauważalne, treściwe, głębokie, piękne, poruszające. Niewiele ich w książce, jak w życiu, lub też trzeba umieć je dostrzec. I tak jest to napisane do samego końca. Ostatnie "chwile" naprawdę można poczuć i zapadają w pamięć, bo poruszony temat jest bardzo ważny i do tego przyjaźń. Ale główna treść jest rozpuszczona w tematyce i zdarzeniach, które mnie nie interesują i nie mogę się w nich odnaleźć. Może książka wciągnie kogoś, kto interesuje się polityką i bardzo dobrze zna muzykę lat 80. Mnie teksty o Margaret Thatcher, rządzie i polityce po prostu mierziły, było ich za dużo. Do tego brexit… Miała to być „Najbardziej poruszająca historia przyjaźni, jaką możesz podarować sobie i swoim bliskim”. Niestety nie była. Wątek przyjaźni i wierności obietnicy jest ważny i ciekawy, ale całość jest napisana tak, że nie polecam dawać tej książki w prezencie. Dałem sobie ten prezent i nie jestem zadowolony. Niestety.
