Agnieszka Jelonek

„Metafory to jest niebezpieczna gra, ale powiedzmy, że ludzie dojrzewają jak, za przeproszeniem, owoce na, za bardzo przeproszeniem, drzewie. Tam sobie leżą, aż zgniją na cukrzycę, raka albo nadciśnienie. Można złapać jakąś perspektywę. Czy się było, czym się jest. Bez niej jest się tylko niezrealizowanym potencjałem i niedokończonym snem” “Miłość dwudziestolatków jest zero-jedynkowa, działa albo nie, jak światło w łazience” “Najgorsze, że od żebrania o miłość miłość gnije” “Byłam bezradna wobec totalnego uwielbienia, które było również miłością, ale było też milionem innych rzeczy: bezmiłością, zazdrością, niepewnością i brakiem podłogi” “Ale nie ma czasu na rozpacz ten, kto ledwo żyje, komu tylko hałas pomaga nie słyszeć, jak głośno napierdala jego żywe serce” ”Jacy my wszyscy byliśmy odporni na śmierć. To na pewno przez młodość. Nikt do końca nie wierzył, że da się umrzeć na zawsze.” „Życie ciągle przegania śmierć. Życie jest zawsze na wierzchu, trzeba je odgarniać, zajrzeć pod spód, żeby zobaczyć, co odeszło” West Farragut Avenue. Agnieszka Jelonek @wydawnictwo_cyranka Prosta proza o wielkiej młodzieńczej miłości i chłopcu który kiedyś nagle odszedł, pozostawiając ogromny ból, rozpacz i niespełnione marzenia. Mądra pełna emocji opowieść o pierwszej miłości, o spełnianiu marzeń, wkraczaniu w dorosłość, o młodości, amerykańskim śnie i o błędach, które popełniane mają swoje odbicie w dorosłym życiu. To taka proza, która pozostawiła mnie z wieloma przemyśleniami, pytaniami i emocjami. Poruszająca, wrażliwa i czuła napisana w prosty sposób pięknym językiem.