Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak zwykle u Cabre - opowiadania są bardzo dobre, subtelnie łączą się ze sobą, a olbrzymią rolę odgrywa muzyka. Ta autor, który ma niepowtarzalny styl.

Jak zwykle u Cabre - opowiadania są bardzo dobre, subtelnie łączą się ze sobą, a olbrzymią rolę odgrywa muzyka. Ta autor, który ma niepowtarzalny styl.

Wspaniale, że powstała taka książka! Opowiadania są bardzo różne, ale każde z nich porusza w jakiś sposób zagadnienie inności. Moje serce skradły szczególnie "O sołtysie Salomonku i tęczy", "Czort i żaba", "Leo", "Zanim rzucisz kamieniem" i "Karolina podróżuje w czasie". Dodatkowym atutem są przepiękne ilustracje i niezwykła okładka. Polecam nie tylko jako lekturę dla najmłodszych.

Wspaniale, że powstała taka książka! Opowiadania są bardzo różne, ale każde z nich porusza w jakiś sposób zagadnienie inności. Moje serce skradły szczególnie "O sołtysie Salomonku i tęczy", "Czort i żaba", "Leo", "Zanim rzucisz kamieniem" i "Karolina podróżuje w czasie". Dodatkowym atutem są przepiękne ilustracje i niezwykła okładka. Polecam nie tylko jako lekturę dla...

Mam mieszane uczucia. Dwa pierwsze opowiadania zrobiły na mnie duże wrażenie. Są mocne i brutalne, pisane wulgarnym językiem, ale też doskonale przemyślane. Trzecie jednak zupełnie zepsuło mi lekturę - moim zdaniem jest za długie, za dużo w nim wątków i za dużo przemocy. Niemniej jednak autor na pewno potrafi pisać i swobodnie posługuje się różnymi stylami.

Mam mieszane uczucia. Dwa pierwsze opowiadania zrobiły na mnie duże wrażenie. Są mocne i brutalne, pisane wulgarnym językiem, ale też doskonale przemyślane. Trzecie jednak zupełnie zepsuło mi lekturę - moim zdaniem jest za długie, za dużo w nim wątków i za dużo przemocy. Niemniej jednak autor na pewno potrafi pisać i swobodnie posługuje się różnymi stylami.

Znakomite opowiadania. Można czytać każde osobno, ale jednocześnie są ze sobą subtelnie powiązane poprzez powracające postaci, wątki, przedmioty. Cabre zadziwia, szokuje, czasami bawi. Uważam, że to jeden z najlepszych współczesnych pisarzy i bardzo chciałabym zobaczyć, jak odbiera literackiego Nobla. Uważam, że w pełni zasługuje.

Znakomite opowiadania. Można czytać każde osobno, ale jednocześnie są ze sobą subtelnie powiązane poprzez powracające postaci, wątki, przedmioty. Cabre zadziwia, szokuje, czasami bawi. Uważam, że to jeden z najlepszych współczesnych pisarzy i bardzo chciałabym zobaczyć, jak odbiera literackiego Nobla. Uważam, że w pełni zasługuje.

Tom opowiadań o Geralcie z Rivii przeczytałam ze sporym opóźnieniem, już po obejrzeniu serialu, ale wcale nie zepsuło mi to przyjemności płynącej z lektury. Wciągające przygody, dowcipny język i przede wszystkim głębokie przesłanie, jakie niesie ten tom, sprawiają, że jest to doskonała literatura. Szkoda, że w serialu umknęła gdzieś nostalgia opowiadań Sapkowskiego, jego pochylenie się nad prześladowanymi mniejszościami reprezentowanymi przez elfy oraz kluczowe pytanie: czy czasami nie jest tak, że największym potworem jest człowiek?

Tom opowiadań o Geralcie z Rivii przeczytałam ze sporym opóźnieniem, już po obejrzeniu serialu, ale wcale nie zepsuło mi to przyjemności płynącej z lektury. Wciągające przygody, dowcipny język i przede wszystkim głębokie przesłanie, jakie niesie ten tom, sprawiają, że jest to doskonała literatura. Szkoda, że w serialu umknęła gdzieś nostalgia opowiadań Sapkowskiego, jego...

Jedna z pierwszych książek Alice Munro, w mojej opinii słabsza niż jej późniejsze dokonania. Wprawdzie w opowieści o dorastaniu na kanadyjskiej prowincji można dostrzec zwiastuny talentu przyszłej Noblistki - zdolność do obserwacji rzeczywistości i nadawania znaczenia szczegółom - brakuje jednak jeszcze lekkości pióra i elementu zaskoczenia. Mimo że dla mnie to jedna ze słabszych pozycji tej autorki, na pewno za jakiś czas z dużym zaciekawieniem sięgnę po jej kolejną książkę. Po prostu lubię wracać do Alice Munro, bo uważam, że ma swój własny, niepowtarzalny styl.

Jedna z pierwszych książek Alice Munro, w mojej opinii słabsza niż jej późniejsze dokonania. Wprawdzie w opowieści o dorastaniu na kanadyjskiej prowincji można dostrzec zwiastuny talentu przyszłej Noblistki - zdolność do obserwacji rzeczywistości i nadawania znaczenia szczegółom - brakuje jednak jeszcze lekkości pióra i elementu zaskoczenia. Mimo że dla mnie to jedna ze...

Jedna z lepszych, choć nie najlepsza, książka Munro, spośród tych, które do tej pory przeczytałam. Lubię co jakiś czas wracać do tej autorki, jej oszczędnego, niespiesznego stylu i refleksji nad życiem kobiecych bohaterek. Myślę, że Alice Munro albo się lubi, albo nie. Trudno tutaj o złoty środek. Tym, których przekonała jej twórczość, mogę polecić "Jawne tajemnice" jako jeden z ciekawszych tomów.

Jedna z lepszych, choć nie najlepsza, książka Munro, spośród tych, które do tej pory przeczytałam. Lubię co jakiś czas wracać do tej autorki, jej oszczędnego, niespiesznego stylu i refleksji nad życiem kobiecych bohaterek. Myślę, że Alice Munro albo się lubi, albo nie. Trudno tutaj o złoty środek. Tym, których przekonała jej twórczość, mogę polecić "Jawne tajemnice"...

Alice Munro jak zwykle znakomita. W subtelny sposób kreśli obraz kobiety, która przez całe życie próbuje dowiedzieć się, kim właściwie jest. Czuje rozdźwięk między własnymi pragnieniami, a tym, co wpojono jej w rodzinnym domu. Dzieciństwo determinuje niemal całe jej życie, a jedną z najważniejszych osób okaże się macocha Flo, z którą połączą Rose niełatwe, ale silne relacje. Bardzo podoba mi się konstrukcja tej opowieści. Składa się z opowiadań o życiu tej samej osoby, które są świetne zarówno osobno, jak i jako całość. Munro rozkłada akcenty zupełnie inaczej niż większość pisarzy. O wydarzeniach takich jak narodziny dziecka czy kariera aktorska głównej bohaterki dowiadujemy się jakby mimochodem. Na pierwszym planie są pozornie błahe epizody z jej życia,które jednak mają ogromny wpływ na psychikę Rose. Polecam.

Alice Munro jak zwykle znakomita. W subtelny sposób kreśli obraz kobiety, która przez całe życie próbuje dowiedzieć się, kim właściwie jest. Czuje rozdźwięk między własnymi pragnieniami, a tym, co wpojono jej w rodzinnym domu. Dzieciństwo determinuje niemal całe jej życie, a jedną z najważniejszych osób okaże się macocha Flo, z którą połączą Rose niełatwe, ale silne...

"Odette i inne historie miłosne" to moje drugie spotkanie ze Schmittem. Pierwszym był oczywiście "Oskar i Pani Róża" - wiele lat temu. Zastanawiałam się, jakie wrażenie wywrze na mnie ten autor. Myślę, że to nie są dobre opowiadania. Niby wszystko takie piękne, ale w środku puste. Takie literackie wydmuszki. Za mało bajkowe, żeby dać się porwać, ale też za mało realistyczne, żeby były wiarygodne. Po prostu takie sobie historyjki pisane pod publiczkę.

"Odette i inne historie miłosne" to moje drugie spotkanie ze Schmittem. Pierwszym był oczywiście "Oskar i Pani Róża" - wiele lat temu. Zastanawiałam się, jakie wrażenie wywrze na mnie ten autor. Myślę, że to nie są dobre opowiadania. Niby wszystko takie piękne, ale w środku puste. Takie literackie wydmuszki. Za mało bajkowe, żeby dać się porwać, ale też za mało...

Trzy opowiadania Zadie Smith zebrane w tomie "Lost and Found" uznałabym raczej za poprawnie napisane niż za porywające. Podobały mi się "Białe zęby" tej autorki, ale opowiadaniom czegoś brakuje, są dość nużące, a kiedy pojawiały się dialogi miałam wrażenie, że są bardzo nienaturalne. Jakoś nie potrafiłam poczuć zapowiadanego na okładce "elektryzującego efektu".

Trzy opowiadania Zadie Smith zebrane w tomie "Lost and Found" uznałabym raczej za poprawnie napisane niż za porywające. Podobały mi się "Białe zęby" tej autorki, ale opowiadaniom czegoś brakuje, są dość nużące, a kiedy pojawiały się dialogi miałam wrażenie, że są bardzo nienaturalne. Jakoś nie potrafiłam poczuć zapowiadanego na okładce "elektryzującego...

Zbiór siedmiu, momentami brutalnych, a momentami niesłychanie lirycznych, opowiadań młodego irlandzkiego pisarza. Świetny debiut, w którym widać niezwykłą wrażliwość i doskonały zmysł obserwacji Barretta. Akcja wszystkich opowiadań toczy się na irlandzkiej prowincji, bohaterami są jej mieszkańcy, którzy próbują wyrwać się szarości życia, uciekając czasem w alkohol, czasem w narkotyki, czasem w przygodne związki, a czasem w przestępczość... Ale nawet w tym świecie pojawia się tęsknota za uczuciami i pragnienie "czegoś innego"... Najbardziej zapadło mi w pamięć opowiadanie "Przy koniach są spokojni", ale właściwie w "Młodych skórach" nie ma słabych punktów. Pozostaje tylko czekać na kolejne książki Colina Barretta.

Zbiór siedmiu, momentami brutalnych, a momentami niesłychanie lirycznych, opowiadań młodego irlandzkiego pisarza. Świetny debiut, w którym widać niezwykłą wrażliwość i doskonały zmysł obserwacji Barretta. Akcja wszystkich opowiadań toczy się na irlandzkiej prowincji, bohaterami są jej mieszkańcy, którzy próbują wyrwać się szarości życia, uciekając czasem w alkohol, czasem w...

Jak to zwykle bywa ze zbiorami opowiadań pisanych przez różnych autorów, "Barcelona Noir" jest nierówna. Jest tu kilka perełek, trochę średnich opowiadań i parę nudnawych. Najbardziej podobały mi się "Drapieżca", "Zagadka jej głosu" i "Wyższe sfery". Na pewno książka spodoba się miłośnikom Hiszpanii i Barcelony.

Jak to zwykle bywa ze zbiorami opowiadań pisanych przez różnych autorów, "Barcelona Noir" jest nierówna. Jest tu kilka perełek, trochę średnich opowiadań i parę nudnawych. Najbardziej podobały mi się "Drapieżca", "Zagadka jej głosu" i "Wyższe sfery". Na pewno książka spodoba się miłośnikom Hiszpanii i Barcelony.