Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od 2 tomu mam z tym cyklem problem. Autor potrafi stworzyć interesujące postacie, zaskakującą fabułę, ma pomysły na rozwój społeczeństw w określonych warunkach, po czym… 80% książki wypełniają rozmamłane, nużące sceny rozmów i przemyśleń z których, co najgorsze, nic ostatecznie nie wynika. Kiedy w końcowych 20% wreszcie zaczyna się coś dziać i wątki zaczynają się łączyć w całość, wszystko się kończy. W tym tomie było to wyjątkowo groteskowe, gdy plan, na którym opierała się cała fabuła został wyłożony kawa na ławę praktycznie na paru ostatnich stronach.

Męczą mnie dialogi w stylu:
„- Napijesz się kawy? - spytała. Ach tak, teraz rozumiał wszystko! Kawy! A więc o to jej chodziło! A więc na tym będzie polegał plan Matki Wielebnej.
- Piję z mlekiem – odpowiedział. Kiwnęła głową i wiedział, że zrozumiała, co chciał przekazać – że jest gotów poprzeć jej plany, ale tylko jeśli zgodzi się z nim w tej jednej kwestii.”
Może autor orientował się w tych wszystkich domysłach i niedopowiedzeniach, ja na pewno nie.

W tym tomie najciekawszymi postaciami są Teg i Sheeana. Odrade miała bardzo ciekawy wstęp w postaci jej wspomnień o odebranej rodzinie. Niestety, przez większośc ksiażki jej zachowanie nie odbiega zbytnio od wzorcowej Bene Gesserit. A szkoda, myślę że można by pociagnąć wątek jej tęsknoty za rodziną w relacjach z Tarazą i Tegiem.
Na Duncany już patrzeć nie mogę. Ten tutaj dodatkowo został BOGIEM SEKSU.
Miałam duże nadzieje wobec Waffa, w końcu świat Bene Tleilax zaczął odkrywać rąbka tajemnicy. Niestety Waff szybko zmył się ze swojej ojczyzny i przez resztę książki był pacynką w rękach Bene Gesserit. Skoro wiedźmy w kontaktach z absolutnie każdym spoza zakonu dominują do tego stopnia, jakim cudem w ogóle mają jeszcze jakichś wrogów?

Czcigodne Macierze, rządzące wszechświatem za pomocą super seksu są… eee… nie kupuję tego pomysłu. Nie pomaga fakt, że praktycznie nic nie zostało powiedziane o tym jak faktycznie wygląda ich społeczeństwo. A była taka okazja do porównania skrajnych szowinistów męskich (bene Tleilaxu) i kobiecych (Macierze).

Ale mimo to wszystko nie mogę powiedzieć, że to złe książki. Bo pod całym tym rozmamłaniem JEST dużo dobrego. Pojedyncze sceny potrafią być naprawdę dobrze napisane i fantastycznie budować postacie. Gdyby tylko odwrócić proporcję akcji i rozwoju postaci do przekombinowanych dialogów i przemyśleń.

Od 2 tomu mam z tym cyklem problem. Autor potrafi stworzyć interesujące postacie, zaskakującą fabułę, ma pomysły na rozwój społeczeństw w określonych warunkach, po czym… 80% książki wypełniają rozmamłane, nużące sceny rozmów i przemyśleń z których, co najgorsze, nic ostatecznie nie wynika. Kiedy w końcowych 20% wreszcie zaczyna się coś dziać i wątki zaczynają się łączyć w...