Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czyta się nieźle, ale do podnoszonych przez wielu kwestii związanych m.in. z miałkim humorem rodem z kwejka, dołożyłbym jeszcze do przemyślenia (głównie dla autora) kilka kwestii. Ciekawych głównie w związku z tym, że autor sam o sobie pisze, że jest perfekcjonistą :-)

Proponuję w takim razie zwrócić uwagę choćby na język, jakim posługuje się pan Staszek Karwowski przy pierwszym kontakcie z panią Oś. Choć nieudolnie, mocno stylizowany na "wieśniacki". Kilkaset stron dalej (w książce mija raptem parę miesiecy) pan Staszek w rozmowie z księdzem posługuje się piękną polszczyzną, dokonuje złożonej analizy przyczynowo - skutkowej i wyciąga nieoczywiste wnioski. No heloł?!

Poza tym czuję się mocno oszukany heterochromią pani Jonio. Autor widocznie założył, że u ludzi przypadłość ta występuje mniej więcej tak często jak u psów rasy Husky. Skazuje czytelnika na oczekiwanie na jakieś sensowne wyjaśnienie od mniej więcej 1/3 książki, by ostatecznie nie wspomnieć o tym nawet słowem.

A zapowiadało się nieźle :-(

Czyta się nieźle, ale do podnoszonych przez wielu kwestii związanych m.in. z miałkim humorem rodem z kwejka, dołożyłbym jeszcze do przemyślenia (głównie dla autora) kilka kwestii. Ciekawych głównie w związku z tym, że autor sam o sobie pisze, że jest perfekcjonistą :-)

Proponuję w takim razie zwrócić uwagę choćby na język, jakim posługuje się pan Staszek Karwowski przy...

Przerysowany główny bohater, nie do końca rozumiałem jego motywy od samego początku. Opisy zepsutego świata niezłe, ale jakoś nie wczułem się tak jak przy np. Dworcu Perdido :)

Przerysowany główny bohater, nie do końca rozumiałem jego motywy od samego początku. Opisy zepsutego świata niezłe, ale jakoś nie wczułem się tak jak przy np. Dworcu Perdido :)