Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciężko mi było ocenić tę książkę, bo jest z nią trochę tak, jak z literaturą dotyczącą Holocaustu czy innych tragedii ludzkich - nie wiadomo czy oceniać ją pod względem literackim czy skupiać się na ważności fabuły.

Książkę czyta się szybko, jest wciągająca, choć niezwykłe okrucieństwo pedofilii nie pozwala czytać jej bez negatywnych emocji. Natomiast literacko jest słaba, w książce jest dużo błędów redaktorskich (źle odmienione słowo, literówki, brak jakiegoś słowa itp.).

Jednak polecam lekturę, bo mówienia o problemie krzywdzenia dzieci nigdy za dużo. Choć lektura nie daje pełnego obrazu krzywdy dziecka i poświęcenia jej opiekunki, to jednak warto ją przeczytać.

Ciężko mi było ocenić tę książkę, bo jest z nią trochę tak, jak z literaturą dotyczącą Holocaustu czy innych tragedii ludzkich - nie wiadomo czy oceniać ją pod względem literackim czy skupiać się na ważności fabuły.

Książkę czyta się szybko, jest wciągająca, choć niezwykłe okrucieństwo pedofilii nie pozwala czytać jej bez negatywnych emocji. Natomiast literacko jest słaba,...

Ta książka bardzo mnie rozczarowała. Po laureacie Bookera spodziewałam się wciągającej fabuły, ciekawego języka, spójnej konstrukcji. Tymczasem po przeczytaniu "Chemii łez" mam poczucie straconego czasu. Bo przecież tyle innych wartościowych pozycji czeka na swoją kolej na moich półkach.

Obawiam się, że największy wpływ na moje rozczarowanie ma streszczenie z okładki, które niewiele ma wspólnego z książką. Siła miłości, przenikanie się płaszczyzn, łącząca ludzi chemia... Mimo szczerych chęci nie doszukałam się tego na kartach powieści.

Nudno, niespójnie, rozczarowująco.

Ta książka bardzo mnie rozczarowała. Po laureacie Bookera spodziewałam się wciągającej fabuły, ciekawego języka, spójnej konstrukcji. Tymczasem po przeczytaniu "Chemii łez" mam poczucie straconego czasu. Bo przecież tyle innych wartościowych pozycji czeka na swoją kolej na moich półkach.

Obawiam się, że największy wpływ na moje rozczarowanie ma streszczenie z okładki,...

Wynudziłam się przy tej książce niemiłosiernie. Pierwsza połowa strasznie niezachęcająca do skończenia lektury. Przeczytałam ją tylko dlatego, że nie chciałam mieć kolejnej książki na półce z zaczętymi i nieskończonymi lekturami.

Druga połowa jest zdecydowanie ciekawsza, akcja nabiera tempa, natomiast nawet przez chwilę nie czułam tej niepewności i strachu, jaki towarzyszył lekturze "Chemii śmierci". Aż 5 gwiazdek za dobry warsztat pisarski, inaczej byłyby maksymalnie 3.

Wynudziłam się przy tej książce niemiłosiernie. Pierwsza połowa strasznie niezachęcająca do skończenia lektury. Przeczytałam ją tylko dlatego, że nie chciałam mieć kolejnej książki na półce z zaczętymi i nieskończonymi lekturami.

Druga połowa jest zdecydowanie ciekawsza, akcja nabiera tempa, natomiast nawet przez chwilę nie czułam tej niepewności i strachu, jaki...

To mój pierwszy kontakt z Marquezem. Zaliczam go do udanych, choć nie bez jakiegoś "ale".

W książce znajduje się 12 opowiadań. Sprawiają one wrażenie nierównych, ale najprawdopodobniej ze względu na fabułę, a nie samą konstrukcję czy warstwę językową. Przez tę nierówność niektóre czyta się przyjemnie, inne trochę mniej.

Punktem stycznym wszystkich tekstów są Karaiby i latynosi mieszkający w różnych częściach świata. Ponieważ nie znam tej kultury właściwie wcale, być może nie dostrzegłam w tekstach czegoś, co było dla Marqueza ważne, co określało tożsamość bohaterów.

Ogólnie dobrze, ale bez nadmiernego zachwytu.

To mój pierwszy kontakt z Marquezem. Zaliczam go do udanych, choć nie bez jakiegoś "ale".

W książce znajduje się 12 opowiadań. Sprawiają one wrażenie nierównych, ale najprawdopodobniej ze względu na fabułę, a nie samą konstrukcję czy warstwę językową. Przez tę nierówność niektóre czyta się przyjemnie, inne trochę mniej.

Punktem stycznym wszystkich tekstów są Karaiby i...