Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wielbicielom akcji czy rozbudowanych plotów fabularnych zdecydowanie odradzam tę pozycję. Przy "Oksanie" należy rozsiąść się w fotelu i nastawić się na odczuwanie, bowiem jest to powieść drogi wybitnie sentymentalna. Powolność narracji wprowadza nas w ostatnie tygodnie bogatego życiorysu głównego bohatera, który w obliczu śmiertelnej diagnozy pakuje walizki i świadomie odwraca się od szpitalnej obsady, aby pożegnać się z urokami życia, a jedyny element nadający jej tempa jest zegarem odmierzającym jemu czas pozostały do końca.

Wielbicielom akcji czy rozbudowanych plotów fabularnych zdecydowanie odradzam tę pozycję. Przy "Oksanie" należy rozsiąść się w fotelu i nastawić się na odczuwanie, bowiem jest to powieść drogi wybitnie sentymentalna. Powolność narracji wprowadza nas w ostatnie tygodnie bogatego życiorysu głównego bohatera, który w obliczu śmiertelnej diagnozy pakuje walizki i świadomie...

Kierując się sentymentem z czasów studencki, po 10 latach przerwy sięgnęłam po powieść Kundery. Była to jedna z lepszych decyzji czytelniczych ostatnich tygodni. Autor bez reszty uwiódł mnie sposobem prowadzenia narracji i doborem słownictwa. Powieść dotyka emocjonalnej warstwy człowieczeństwa na tak wielu poziomach, że trudno uwierzyć notatce wydawcy o tym, że ma się do czynienia z literackim debiutem słynnego Czecha. Czytałam łakomie, żałując, że moje rozpasanie nieuchronnie zbliża mnie do końca "Żartu". Okazuje się, że pewne fascynacje nie przemijają.

Kierując się sentymentem z czasów studencki, po 10 latach przerwy sięgnęłam po powieść Kundery. Była to jedna z lepszych decyzji czytelniczych ostatnich tygodni. Autor bez reszty uwiódł mnie sposobem prowadzenia narracji i doborem słownictwa. Powieść dotyka emocjonalnej warstwy człowieczeństwa na tak wielu poziomach, że trudno uwierzyć notatce wydawcy o tym, że ma się do...

Trzy obrazy przedstawiające pożegnania namalowane przepiękną prozą. Nic tu nie jest na siłę, ani krzty przesady; zarówno w warstwie emocjonalnej jak i w poznawczej utworu. Świetnie uchwycone portrety psychologiczne bohaterek tych trzech mini-powieści zachęcają do dalszej eksploracji twórczości Tokarczuk, do której z chęcią powrócę w swoich czytelniczych wyborach.

Trzy obrazy przedstawiające pożegnania namalowane przepiękną prozą. Nic tu nie jest na siłę, ani krzty przesady; zarówno w warstwie emocjonalnej jak i w poznawczej utworu. Świetnie uchwycone portrety psychologiczne bohaterek tych trzech mini-powieści zachęcają do dalszej eksploracji twórczości Tokarczuk, do której z chęcią powrócę w swoich czytelniczych wyborach.

Osoby, które poszukują wrażeń i nagłych zwrotów akcji nie powinny sięgać po tę lekturę.
Utwór sączy się literka po literce karmiąc powoli rozsmakowanych w języku literackim odbiorców. Fabuła jako najmniej istotny element kompozycji, mogłaby być zgoła inna, a bohaterowie przedstawieni pełnią w niej funkcję punktów odniesienia od których autor odbija się i wypływa na szerokie wody słowa. Kluczowy dla zrozumienia tego dzieła jest ów Ceremoniał, który przewija się w sposobie bycia postaci, ich codziennym rytuałom, jakim się poddają oraz, co najważniejsze, w celebracji poetyckiego języka, jakim posługuje się autor.
Odkładając książkę na półkę pozostaję oczarowana.

Osoby, które poszukują wrażeń i nagłych zwrotów akcji nie powinny sięgać po tę lekturę.
Utwór sączy się literka po literce karmiąc powoli rozsmakowanych w języku literackim odbiorców. Fabuła jako najmniej istotny element kompozycji, mogłaby być zgoła inna, a bohaterowie przedstawieni pełnią w niej funkcję punktów odniesienia od których autor odbija się i wypływa na...