Zeruya Shalev

Chciałoby się napisać o takie powieści jak „Los” Zeruyi Shalev walczyliśmy, ale sądzę, że liczba mnoga odebrałaby splendoru pisarce, która wykonała ciężką pracę o wybitnym efekcie. Należy powiedzieć wprost: jej powieść należy do najlepszych. Wydaje się, że Shalev o ludziach wie bardzo dużo albo po prostu umiejętnie ich podgląda. Główną bohaterką „Losu” jest Atara – przedstawicielka lepszej klasy średniej – niepotrafiąca cieszyć się zarówno ze swojego statusu materialnego, co i życia ogólnie. Po śmierci ojca wciąga się w proces poznania jego przeszłości. Nie jest ona łatwoprzyswajalna, ani czarno-biała. Na swej drodze spotka pierwszą żonę ojca, a to już przyczynek do gry z losem, a los – ja wiadomo – nie lubi jak się z nim pogrywa. Bo może skończyć się źle. I generalnie u Shalev źle się kończy, ale pisarka (a wraz z nią bohaterki) w rozpacz nie popadają. Portrety silnych wyszły tu znakomicie. Główna bohaterka przez swojego ojca traktowana z obojętnością, co skłoniło ją do wcześniej wyprowadzki, a później jest magnesem do odkrywania przeszłości właśnie. W jej życiu wydarza się jeszcze rozbicie cudzego małżeństwa, urodzenie syna, ale nade wszystko jest więźniem codzienności wraz zabieganiem, podejmowaniem decyzji, błahością, banałem, aż w końcu łagodną rezygnacją. I to życie autorka opisuje wybitnie wręcz. Choć pojawia się w tle polityka, to nie wysuwa się na plan pierwszy. W życiu naszych bohaterów bywa, że przeszkadza albo wręcz utrudnia ludzkie poznanie. Lepiej to widać patrząc na drugą bohaterkę Rachel. Łatwiej jest, gdyż żyje dłużej, a przez to zbiera się w niej więcej goryczy. Zbiera się ona w wyniku dość intensywnej młodości, z którą konkurencji nie wytrzymuje ułożone w ładzie rodzinne życie. Istotą tej powieści jest znakomicie skonstruowana historia, mocne bohaterki oraz głębsza refleksja nad przemijaniem, które może być przez niezauważone.