Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O tej książce słyszałam dużo i zawsze chciałam po nią sięgnąć. Kiedy mi się to wreszcie udało, męczyłam się z nią przez bite 5 miesięcy. Czy zostałam rozczarowana? Chyba nie za bardzo miałam być czym, bo nie wiedziałam czego oczekiwać. Opis jest tak tajemniczy, że spokojnie możemy się spodziewać, że powieść będzie jedną wielką zagadką. To co się jednak wydarzyło w tym wypadku, zaszokowało mnie. Było to moje pierwsze spotkanie z tą autorką. Pierwsze i chyba ostatnie, choć podobno warto jeszcze sięgnąć po Baśniarza. Książka zwyczajnie mnie znudziła, a przeczytanie tych ponad 400 stronic było męczarnią, drogą przez piekło.
"W miłości będziesz zawsze i spalona, i przebita sztyletem."
Chyba powinnam doszukać się mimo wszystko plusów. Spróbuję tego dokonać, choć nie obiecuję, że mi to wyjdzie. Pragnę zacząć od licznych retrospekcji, przewijających się przez opowieść. Przez połowę książki są one tak poplątane, że tylko bardziej mieszają w głowie. Z czasem jednak dostrzegłam ich sens i doceniam trud włożony w spisanie tej szalonej (bo chyba tylko tak to mogę nazwać) wizji. Lecimy dalej... Wydaje mi się, że mogę wyróżnić pomysł na książkę, a przede wszystkim zakończenie, które rzuciło (?) mnie na kolana, jeśli chodzi o jego spektakularność. Właściwie to na tym zalety by się kończyły. Momentami odczuwałam, że czytam jakieś fanfiction (i to dość słabe). Co poniektóre wydarzenia w powieści nie trzymały się kupy, więc wychodzi na to, że to opowiadanie było większym laniem wody niż mój podręcznik od wosu (co jest dużym wyczynem!).
"Niektóre uczucia muszą pozostać nieodwzajemnione."
Bohaterowie są dość ciekawi, ale za to denerwujący jak jasna cholera. Każda postać różni się charakterem, sposobem myślenia oraz poziomem uległości, co zrobiło na mnie ogromne wrażenie, w jaki sposób można ich wszystkich połączyć w jedną całość. Główną rolę w naszym mini przedstawieniu odgrywa Jari, który ulga urokowi lasu i zostaje przez niego wciągnięty w wir, z którego bardzo ciężko jest się wydostać. 'Im dalej w las, tym więcej drzew' To znane powiedzenie wydaje mi się być najbardziej trafionym określeniem dotyczącym postawy młodego wędrowcy. Im dłużej pozostaje on w lesie, tym bardziej sprawy się komplikują, pokazując nową rzeczywistość, obalając przy tym poprzednią wizję jakże prawdziwego na ówczesną chwilę świata. Pragnę wspomnieć jeszcze o Jaschy, jednak tylko parę słów, gdyż nie chcę Wam zepsuć frajdy w poszukiwaniu sensu "Dopóki śpiewa słowik". To właśnie ta dziewczyna jest powodem całego zamieszania, ale również przyczyną rozwiązania zagadki. Nie dajcie się zwieść pozorom! Wasz umysł zostanie oszukany setki razy w ciągu 416 stron, a odpowiedź na wszystkie pytania przyjdzie z czasem.
"Ale kto umie patrzeć, widzie nie tylko piękno, widzi też cierpienie. Może lepiej być ślepym?"
Na koniec chciałabym tylko powiedzieć, że z chęcią zobaczyłabym ekranizację tej fatalnej (jak dla mnie) historii. Jestem ciekawa jak twórcy poradziliby sobie z takim wyzwaniem, jakim jest powieść Pani Michaelis.

http://somethingmorethanbooks.blogspot.com/

O tej książce słyszałam dużo i zawsze chciałam po nią sięgnąć. Kiedy mi się to wreszcie udało, męczyłam się z nią przez bite 5 miesięcy. Czy zostałam rozczarowana? Chyba nie za bardzo miałam być czym, bo nie wiedziałam czego oczekiwać. Opis jest tak tajemniczy, że spokojnie możemy się spodziewać, że powieść będzie jedną wielką zagadką. To co się jednak wydarzyło w tym...