Carol Rifka Brunt

„Powiedz wilkom, że jestem w domu” zaintrygowało mnie swoim tytułem, dlatego sięgnęłam po nią ze sklepowej półki. Uwielbiam wilki i wszystko, co z nimi związane, dlatego liczyłam na jakieś zwierzęce klimaty – nic bardziej mylnego! Na 400 stronach możemy czytać o wielu problemach nastoletniej June: o przyjaźni z homoseksualnym wujkiem Finnem, który umiera na AIDS – choroby, która jest dla całej rodziny wielkim piętnem (akcja dzieje się w latach 80.) . Jest to słodko-gorzka opowieść o stracie, zatraceniu i wkraczaniu w dorosłość. June orientuje się, że nie była jedyną bliską osobą dla Finna – jest to dla niej ciosem prosto w serce, ponieważ dziewczyna traktowała wujka jako najważniejszego człowieka na świecie i miała wrażenie, że Finn myśli podobnie. To odkrycie powoduje, że świat nastolatki całkowicie się zawalił. Możemy obserwować melancholijną mądrość, która kiełkuje w dziewczynie, a zarazem jak wypełnia ją zazdrość, żal, gniew, niezrozumienie, utrata i wciąż żywe wspomnienie śmierci wujka. Brunt tworzy wielowymiarowych, nieprzerysowanych, dopracowanych bohaterów, dzięki czemu z łatwością można utożsamić się z umierającym Finnem pochłanianym przez AIDS, niczym płatki śniegu topniejące na słońcu, oraz z pękniętym sercem June, dla którego jedynym plastrem może być podarek pozostawiony przez Finna. Polecam tę książkę każdemu, kto lubi zatracić się w lekturze i odczuwać silne emocje – od złości i zbulwersowania po mocne wzruszenie. Więcej na: https://www.instagram.com/polzywe_recenzje/