Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lepsza niż "Joyland", nie mogłam się od niej oderwać. I straszy, i śmieszy (np. cudownie odnalezione rodzeństwo - wątek jak żywcem wyjęty z brazylijskiej telenoweli).

Lepsza niż "Joyland", nie mogłam się od niej oderwać. I straszy, i śmieszy (np. cudownie odnalezione rodzeństwo - wątek jak żywcem wyjęty z brazylijskiej telenoweli).

Spodziewałam się, że będzie to książka o wojnie jak wiele innych. Ale dla mnie to nawet nie jest książka o wojnie, raczej o człowieku, ludzkich emocjach, ludzkiej naturze. Nie ma w niej wielkich bohaterów, bitew, kampanii, nie padają nazwiska sławnych generałów. Autorka przedstawia wojnę z perspektywy kobiet-uczestniczek wydarzeń. W ich wspomnieniach wojna to brutalność, śmierć, zapach krwi, strach, ale też radość z przeżycia, ze zwycięstwa, bycia we wspólnocie. Bohaterki opowiadają jak będąc młodymi dziewczynami, wręcz dziećmi, próbowały w tak ekstremalnych warunkach przetrwać i jak starały się odnaleźć w rzeczywistości powojennej, co często okazywało się bardzo trudne. Ich wyznania są szczere i bardzo osobiste. Warto przeczytać tą książkę, bo pokazuje wojnę z zupełnie innej perspektywy niż ta, do której przywykliśmy, a poza tym wywołuje prawdziwe emocje.

Spodziewałam się, że będzie to książka o wojnie jak wiele innych. Ale dla mnie to nawet nie jest książka o wojnie, raczej o człowieku, ludzkich emocjach, ludzkiej naturze. Nie ma w niej wielkich bohaterów, bitew, kampanii, nie padają nazwiska sławnych generałów. Autorka przedstawia wojnę z perspektywy kobiet-uczestniczek wydarzeń. W ich wspomnieniach wojna to brutalność,...