Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wybitna powieść! Wielowątkowa, intertekstualna, wyjątkowo swobodnie splatająca realne osoby i wydarzenia z fikcyjnymi. Nie mogę wyjść z podziwu nad ogromem wiedzy, researchu i ogółem pracy jaki Byatt musiała włożyć w tworzenie tej powieści. A wreszcie i sam talent pisarski Byatt wywarł na mnie piorunujące wrażenie, chylę czoła!
To fikcja historyczna z najwyższej półki! I ta forma i konstrukcja - zjawiskowe! W “Opętaniu” liryczne poematy przeplatają się z baśniami, listami, pamiętnikami jak i z tradycyjną narracją obejmująca dwie - rozdzielone kilkunastoma dekadami - płaszczyzny czasowe. A wszystko to utrzymane w aurze tajemniczości, napięcia i pożądania.

„Opętanie” mnie opętało! Jednak nie powiem, że to miłość idealna, bez komplikacji - bowiem były i kryzysy. Ale tu muszę uprzedzić, że moje zarzuty są wyjątkowo subiektywne i w żadnym stopniu nie wpływają na końcową ocenę książki, a i innym te problematyczne dla mnie kwestie nie powinny przeszkadzać w pozytywnym odbiorze powieści. Osobiście wybitnie nie przepadam i unikam jak grafomaństwa Kasi Michalak powieści epistolarnych oraz pamiętników, a „Opętanie” właśnie w 1/3 z takich fragmentów się składa. I przez to w trakcie lektury doświadczyłam i momentów, kiedy z powieścią walczyłam, przymuszałam się do czytania podglądając ile jeszcze zostało mi do końca tych korespondencyjnych dłużyzn. Aż mi głupio, że trochę narzekam, bo to powieść absolutnie genialna, perfekcyjna, a samo zakończenia to już w ogóle wciska w fotel. Mnie z nawiązką wynagrodziło wszystkie nieliczne mankamenty. To był istny wulkan emocji, napięcie aż rozsadzało strony! Dla takich ostatnich rozdziałów warto było trochę się pomęczyć na przegadanych fragmentach.

Wiem, że znalezienie „Opętania” w ludzkiej cenie do najłatwiejszych nie należy, ale uwierzcie mi - ta książka jest warta swojej wysokiej ceny. Nawet gdyby kosztowała 10 razy więcej - nadal byłaby warta każdego wydanego grosza! Wielka powieść, dzieło kompletne.

https://romy-czyta.blogspot.com
https://www.instagram.com/romyczyta
https://www.facebook.com/romyczyta

Wybitna powieść! Wielowątkowa, intertekstualna, wyjątkowo swobodnie splatająca realne osoby i wydarzenia z fikcyjnymi. Nie mogę wyjść z podziwu nad ogromem wiedzy, researchu i ogółem pracy jaki Byatt musiała włożyć w tworzenie tej powieści. A wreszcie i sam talent pisarski Byatt wywarł na mnie piorunujące wrażenie, chylę czoła!
To fikcja historyczna z najwyższej półki! I ta...

Książka w pewnie sposób podobna do czytanego przeze mnie nie tak dawno “Tańca szalonych cieni” Munro, bo też traktująca o ludziach wykluczonych i nieprzystosowanych do życia w społeczeństwie. Problemy poruszane przez dwie autorki są bardzo zbliżone, a jednak same książki są diametralnie różne. Opowiadania Hill są dużo mroczniejsze niż te Munro - ujawnia się w nich ta specyficzna ponura, przygnębiająca atmosfera charakterystyczna dla brytyjskich autorów. Najtrafniej opowieści zawarte w “Albatrosie” określiłabym jako literackie odpowiedniki filmowych kitchen sink dramas.

Zbiór zawiera 5 w miarę krótkich opowiadań, wyjątkiem jest tytułowe - nieco dłuższe. Hill doskonale odnajduje się w krótkiej formie. Historie mimo, że krótkie to niosą ze sobą monstrualny ładunek emocjonalny. Te kilkadziesiąt stron spokojnie wystarczyło abym zdążyła mocno zżyć się z bohaterami. A postacie u Hill są nakreślone doskonale! Realistyczne, pełne lęku, samotne i wyszydzane, niezrozumiane przez innych i wypchnięte na margines społeczeństwa. Jednocześnie mają w sobie pewną klasę, delikatność, kruchość, melancholię.

Muszę przyznać, że nie od razu do “Albatrosa” zapałałam wielką miłością. Wprawdzie pierwsze opowiadanie o autystycznym chłopcu mieszkającym z niepełnosprawną , despotyczną matką od pierwszych stron mnie wciągnęło i poruszyło - tak czytając kolejne historie odczuwałam pewien niedosyt i miałam wrażenie, że wypadają dosyć blado w porównaniu z pierwszym opowiadaniem. Dopiero kiedy po paru godzinach od zakończenia historii zdałam sobie sprawę, że wciąż myślę o nich intensywnie, że cały czas tkwią w mojej głowie, uwierają i nie dają o sobie zapomnieć - zdałam sobie sprawę w jakim byłam błędzie i jak w rzeczywistości każde z opowiadań w “Albatrosie” jest znakomite. Przygnębiające, wzruszające, z dogłębną analizą psychologiczną, a przy tym napisane przepięknym lirycznym pełnym subtelności językiem. Proza z najwyższej półki! Niepozorna Hill okazała się moim największym odkryciem zeszłego roku!

https://romy-czyta.blogspot.com
https://www.instagram.com/romyczyta
https://www.facebook.com/romyczyta

Książka w pewnie sposób podobna do czytanego przeze mnie nie tak dawno “Tańca szalonych cieni” Munro, bo też traktująca o ludziach wykluczonych i nieprzystosowanych do życia w społeczeństwie. Problemy poruszane przez dwie autorki są bardzo zbliżone, a jednak same książki są diametralnie różne. Opowiadania Hill są dużo mroczniejsze niż te Munro - ujawnia się w nich ta...