Dość nużąca, choć oryginalnie zaprojektowana powieść gotycka o akcji umiejscowionej w magicznych krainach orientu, gdzie panuje ich pyszny władca – kalif Wathek – który skuszony wszystkimi bogactwami świata sprzymierza się z mrocznymi duchami, co rzuca cień na jego życia i doprowadza koniec końców do jego upadku; żeby zaspokoić swoją próżność będzie musiał na zawsze porzucić swoją wiarę i wreszcie człowieczeństwo. Jak żaden inny pasuje mi do treści książki ten właśnie cytat: 'Przed porażką – wyniosłość, duch pyszny poprzedza upadek'. Nieskończona pycha Watheka będzie wymagała równie wielkiej ofiary.

Jako fan powieści gotyckich muszę z żalem stwierdzić, że 'Wathek' nie spodobał mi się, mimo że jest na wskroś przesiąknięty elementami tego gatunku. Nie mogłem się po prostu za nic wciągnąć. Nie wiem czy wina leży w tym, że powstała ona pod aż nazbyt silnym wpływem drażniącego mnie osobiście orientalizmu, czy może też nadmiaru motywów fantastycznych, ale jakoś po prostu nie mogłem czerpać radości z jej czytania. Książka Williama Beckforda wydała mi się strasznie mdła/pisana na siłę. Gdyby akcja została usytuowana w jakimś kraju starego kontynentu to może miałbym inne zdanie. Czuję ścisły związek tego gatunku z Europą więc prawdopodobnie to jest przyczyną mojego nieukrywanego zawodu.

Trudno mi znaleźć jakieś plusy, które mogłyby przykryć wady. Kreacja postaci wydała mi się interesująca, choć z drugiej strony były one dla mnie za bardzo płytkie/czarno-białe. Nie lubię zbytnio takich charakterów, ale miejscami pozytywnie zaskakiwały, tak jak i niektóre pomysły autora. Jeśli ktoś przepada za tego typu literaturą, to może ona być ciekawą odskocznią od innych książek z obrębu tego gatunku. Książka jest z pewnością napisana pięknym językiem więc jeśli komuś na tym zależy to będzie ona strzałem w dziesiątkę. Nie będę ukrywał: po prostu nie polecam. Choć książka należy już do klasyki, to nie jest według mnie dziełem wybitnym. Jest o wiele więcej dobrych powieści gotyckich wartych uwagi niż ta.

Dość nużąca, choć oryginalnie zaprojektowana powieść gotycka o akcji umiejscowionej w magicznych krainach orientu, gdzie panuje ich pyszny władca – kalif Wathek – który skuszony wszystkimi bogactwami świata sprzymierza się z mrocznymi duchami, co rzuca cień na jego życia i doprowadza koniec końców do jego upadku; żeby zaspokoić swoją próżność będzie musiał na zawsze...

Mocno zapomniana, a niesłusznie, "orientalna" powieść gotycka, proto-horror w realiach mitycznego bliskiego Wschodu.

Do kalifa Watheka, władcy potężnego i zamożnego, zgłasza się wędrowny, oferując mu różnorakie dobra, wśród nich piękne zaklęte miecze. Obiecuje on władcy wiele więcej, dostęp do "pałacu podziemnego ognia", w którym ukryte są nieprzebrane bogactwa i talizmany, dzięki którym możliwe jest władanie całym światem. Wathek musi jednak w tym celu złożyć ofiarę z życia pięćdziesięciu dzieci.

Zdeprawowany kalif bez wahania przyjmuje ofertę, doprowadza do śmierci dzieci a przy pomocy lubianego wezyra uspokaja wzbudzonych poddanych. Dla uzyskania przychylności Giaura ( pod takim mianem znany był kupiec, w rzeczywistości demoniczny byt z piekła rodem) Wathek oraz jego równie niegodziwa matka dokonują kolejnych zbrodni.

W końcu nadchodzi dzień, w którym wezwany przez demona władca wraz z całym orszakiem wyrusza w podróż ku "pałacowi podziemnego ognia". W trakcie wędrówki zatrzymuje się on w posiadłości jednego ze swych poddanych, uwodzi jego córkę przyrzeczoną innemu. Dziewczyna, ku rozpaczy ojca czuje ogromny pociąg do bogactwa i władzy i bez skrupułów ulega jego czarowi.

Obydwoje zstępują do "pałacu podziemnego ognia", gdzie, jak się jednak łatwo było domyślić, czeka ich kara za popełnione bezeceństwa i zbrodnie

+

Trudno zbornie streścić fabułę Watheka - to niewielka książeczka, ale bardzo gęsto napisana, pełna wydarzeń, postaci, czarów, cudowności i grozy. To taka turbodoładowana mrokiem i nieco "sataniczną" atmosferą braku hamulców moralnych opowieść z tysiąca i jednej nocy - niezmiernie oryginalne połączenie gotyku i orientu. Jej lektura naturalnie stanowi pewne wyzwanie czytelnicze, książeczka powstała grubo ponad 200 lat temu i z dzisiejszej perspektywy jej styl jest dość wymagający - ale nie aż tak, jak by się mogło wydawać na pierwszy rzut oka (w mojej ocenie czytało się ją sporo "nowocześniej", żwawiej niż takiego "Frankensteina"). Fabuła obfituje w widowiskowe zdarzenia i pełne makabry sceny, akcja jest dynamiczna, a postaci świetnie wykreowane i zapadające pamięć. Nie, no ma "Wathek" dobrego drajwa, dobrze się czyta i silnie zapada w pamięć.

Najbardziej jednak pozostaje w czytelniku ta, przywołana już, atmosfera zepsucia i deprawacji. Absolutna amoralność bohaterów, samego kalifa, jego upiornej matki i żądnej bogactw kochanki szokuje do dziś. Czuć, że sam autor doskonale się bawił piętrząc okropieństwa - końcowa "kara za grzechy" jest dość zdawkowa i pozbawiona energii, której pełno było w scenach zbrodni i grzechów. Bo też i William Beckford to niebanalna postać - taki trochę Oscar Wilde swoich czasów, piekielnie bogaty hedonista i sybaryta (do granic, za którymi jego własne bezeceństwa i niemoralne wyczyny, głównie jawny homoseksualizm - Beckford otaczał się za życia tabunami młodych przystojnych "przyjaciół"),a jak się przy okazji "Watheka" okazało, wielce uzdolniony autor.

"Wathek" w anglojęzycznych opracowaniach jest należycie honorowany i uznawany za część klasycznej literatury grozy. Za ważkie i godne uwagi dzieło uznawał go sam Lovecraft w swym "Nadnaturalnym Horrorze W Literaturze". Gorąco polecam odważnym czytelnikom.

Mocno zapomniana, a niesłusznie, "orientalna" powieść gotycka, proto-horror w realiach mitycznego bliskiego Wschodu.

Do kalifa Watheka, władcy potężnego i zamożnego, zgłasza się wędrowny, oferując mu różnorakie dobra, wśród nich piękne zaklęte miecze. Obiecuje on władcy wiele więcej, dostęp do "pałacu podziemnego ognia", w którym ukryte są nieprzebrane bogactwa i...

Dla mnie ksiażka ta była koszmarem. Gotycki nastrój grozy umieszczony we wschodnim klimacie był niestrawny. Podczas czytania nie odczuwałam strachu tylko zażenowanie. Przeszłam przez tą ksiazke z krwią w oczach. Nie chcę byc jednak taka niesprawiedliwa, ponieważ opowieść ma swoje dobre strony. "Opowieść arabska" posiada dobrze nakreślony orjentalny klimat, a i główny bohater jest postacia dynamiczną, są zwroty akcji i ciekawe, niejednolite postacie. Wyobrażam sobie także, że dla ludzi z kultury arabskiej powieść ta może być ciekawsza.

Dla mnie ksiażka ta była koszmarem. Gotycki nastrój grozy umieszczony we wschodnim klimacie był niestrawny. Podczas czytania nie odczuwałam strachu tylko zażenowanie. Przeszłam przez tą ksiazke z krwią w oczach. Nie chcę byc jednak taka niesprawiedliwa, ponieważ opowieść ma swoje dobre strony. "Opowieść arabska" posiada dobrze nakreślony orjentalny klimat, a i główny...

Książka dla miłośników prozy sprzed dwóch wieków i to raczej tych zakochanych w klimatach orientalnych. Mnie jakoś nie urzekła i nie zrobiła na mnie wielkiego wrażenia. Opowieści o władcach opętanych obsesją posiadania dóbr i podporządkowania sobie wszelkich istot ludzkich i nieludzkich napisane są znacznie ciekawiej choćby w "Księdze tysiąca i jednej nocy".

Książka dla miłośników prozy sprzed dwóch wieków i to raczej tych zakochanych w klimatach orientalnych. Mnie jakoś nie urzekła i nie zrobiła na mnie wielkiego wrażenia. Opowieści o władcach opętanych obsesją posiadania dóbr i podporządkowania sobie wszelkich istot ludzkich i nieludzkich napisane są znacznie ciekawiej choćby w "Księdze tysiąca i jednej nocy".

„But the unquiet and impetuous disposition of the Caliph would not allow him to rest there: he had studied so much for his amusement in the life-time of his father as to acquire a great deal of knowledge, though not a sufficiency to satisfy himself; for he wished to know everything; even sciences that did not exist.”

Powieść wydana oryginalnie w 1786 r., nosi w sobie cechy powieści gotyckiej. Co trzeba oddać, dawno nie czytałam tak dziwnej i mało strasznej książki. Jak na gotycki horror oczekiwalibyśmy dziś czegoś nieco innego. Nie można jednak zapomnieć, że książka ta nie była pisana stricte dla nas, a dla Europejczyków końca wieku XVIII. Na tamte czasy to rzeczywiście musiało poruszać. Całość moich odczuć doskonale opisuje poniższy cytat, z którym się niezmiernie zgadzam:

„- Dziwny gość z tego Williama Beckforda. Napisał cudaczną powieść gotycką Vathek, o demonach, ofiarach z ludzi i nieokiełznanej żądzy poznania wszystkiego.” – Jennifer Lee Carrel – „Wciąż mnie prześladują...”

Dalsza część recenzji na:

http://czytamjestempodrugiejstronielustra.wordpress.com/2014/05/07/william-beckford-vathek-an-arabian-tale/#more-386

lub

http://czytam-jestempodrugiejstronielustra.blogspot.com/2014/05/william-beckford-vathek-arabian-tale.html#more

„But the unquiet and impetuous disposition of the Caliph would not allow him to rest there: he had studied so much for his amusement in the life-time of his father as to acquire a great deal of knowledge, though not a sufficiency to satisfy himself; for he wished to know everything; even sciences that did not exist.”

Powieść wydana oryginalnie w 1786 r., nosi w sobie cechy...

Uwielbiam XVIII wieczną powieść grozy/gotycką (późniejszą też). Ekstra, mistrz, mistrz, mistrz.

Uwielbiam XVIII wieczną powieść grozy/gotycką (późniejszą też). Ekstra, mistrz, mistrz, mistrz.

książkę pamiętam z dzieciństwa , jeśli zapadła mi w pamięci to wystarczy za ocęnę

książkę pamiętam z dzieciństwa , jeśli zapadła mi w pamięci to wystarczy za ocęnę