Epicka dark fantasy dla dorosłych. Jest tutaj wszystko, co rozrywkowa dusza z ambicjami zapragnie - wielowymiarowi, niejednoznaczni i pogłębieni charakterologicznie protagoniści, przemierzający wraz z rozwojem fabuły swe ekspiacyjne podróże od punktu a do z, by na końcu dostąpić odkupienia, wielowątkowa, dynamiczna, wciągająca fabuła wypełniona po brzegi wydarzeniami, epicka akcja non stop, na każdej stronie, w każdym zdaniu coś się dzieje, interesujący świat przedstawiony w klimatach barkerowskich, do tego sensowne zwroty akcji. Rozrywka totalna, jaką tylko Barker potrafił tworzyć w czasach swej twórczości natchnionych ("Kobierzec", "Wielkie, sekretne widowisko"),zdecydowanie zasłużona pozycja w serii Uczta Wyobraźni.
No oczywiście można by psioczyć, że bohaterowie żyją sobie po 200 lat "bo tak", ale nie o to chodzi, żeby psuć sobie odbiór świata przedstawionego, w którym barkerowskie niesamowitości po prostu są i trzeba się z nimi pogodzić.
Powieść jest tak dobra, że czytelnik w ogóle nie czuje propagandy feministycznej i LGBT, które są spoiwem motywacji protagonistów, a jednocześnie jedynie istotnym elementem dobrze zakotwiczonym w fabule. Do tego Barker pisał o gender, zanim to było modne (jedna z postaci jest ni to facetem, ni to babą). I to właśnie jest umiejętność sprzedania w sztuce swojej ideologii w sposób nienachalny, gdzie sztuka na tym nawet zyskuje.
Powieść totalna, łyknąłem w jeden weekend, nie mogłem się oderwać.

Epicka dark fantasy dla dorosłych. Jest tutaj wszystko, co rozrywkowa dusza z ambicjami zapragnie - wielowymiarowi, niejednoznaczni i pogłębieni charakterologicznie protagoniści, przemierzający wraz z rozwojem fabuły swe ekspiacyjne podróże od punktu a do z, by na końcu dostąpić odkupienia, wielowątkowa, dynamiczna, wciągająca fabuła wypełniona po brzegi wydarzeniami,...

"Imajica" rozwija się długo i mozolnie, przez chwilę chwyta za gardło, a potem zaczyna tracić rozpęd; znowu się podrywa, przez chwilę trzyma tempo, wreszcie znowu zwalnia. I tak przez 900 stron. Są tu jedne z najlepszych pomysłów Barkera, jak i jedne z najprzeciętniejszych. Nie jestem fanem światów przedstawionych (jest ich pięć, a wystarczyłyby maksymalnie trzy). Jestem fanem pojedynczych postaci i pomysłów, nadmiernie rozcieńczonych przez rozwlekłą fabułę, ale wciąż doskonałych. Jestem fanem moralnych szarości, które wypadają wyjątkowo przekonująco i ludzko. Dobrze mi było dyskutować o książce po jej przeczytaniu. Może nie uwielbiam "Imajiki", ale szanuję.

"Imajica" rozwija się długo i mozolnie, przez chwilę chwyta za gardło, a potem zaczyna tracić rozpęd; znowu się podrywa, przez chwilę trzyma tempo, wreszcie znowu zwalnia. I tak przez 900 stron. Są tu jedne z najlepszych pomysłów Barkera, jak i jedne z najprzeciętniejszych. Nie jestem fanem światów przedstawionych (jest ich pięć, a wystarczyłyby maksymalnie trzy). Jestem...

Dylogia Imajica to moje pierwsze dzieło Barkera (a skłonił mnie do czytania film Hellraiser na podstawie scenariusza tegoż autora). Jest to fantasy typu High (równoległy świat) z dużą domieszką horroru. Główny bohater (nie świadom swoich mocy) wraz z przyjaciółmi wałęsa się po tym świecie, nieprzyjaznym, mrocznym. Niezły warsztat pisarski autora, więc książkę nawet lekko się trawi. Ale niestety nie jest to dzieło, które bym zaliczał do panteonu Wielkich. A co Barkera spróbowałem innej jego twórczości - z miernym rezultatem, i już nie będę do niej wracał. Więc jest to jedyna jego pozycja. którą zaliczyłem w całości. I niech tak już zostanie.

Dylogia Imajica to moje pierwsze dzieło Barkera (a skłonił mnie do czytania film Hellraiser na podstawie scenariusza tegoż autora). Jest to fantasy typu High (równoległy świat) z dużą domieszką horroru. Główny bohater (nie świadom swoich mocy) wraz z przyjaciółmi wałęsa się po tym świecie, nieprzyjaznym, mrocznym. Niezły warsztat pisarski autora, więc książkę nawet lekko...

Nie wiem, co jest ze mnę nie tak, ale mi się podobało. Ten przedziwny gatunkowy misz-masz trafił w moje gusta. A że jestem wyrozumiały i tolerancyjny, to tym bardziej nie mogłem się oderwać od książki, która ma już ponad trzydzieści lat. I w sumie to nawet specjalnie się nie zestarzała. "Imajica" to książka oddająca hołd nie tylko wyobraźni, ale i wspomnianej wcześniej tolerancji. Autor raz po raz łamie powszechne tabu (teraz to przesadziłem, ale celowo),aby poprzez terapię wstrząsową pokazać nam coś istotnego i ważnego. Że w literaturze fantastycznej nie ma granic. I że akurat tutaj ich być nie powinno.

Nie wiem, co jest ze mnę nie tak, ale mi się podobało. Ten przedziwny gatunkowy misz-masz trafił w moje gusta. A że jestem wyrozumiały i tolerancyjny, to tym bardziej nie mogłem się oderwać od książki, która ma już ponad trzydzieści lat. I w sumie to nawet specjalnie się nie zestarzała. "Imajica" to książka oddająca hołd nie tylko wyobraźni, ale i wspomnianej wcześniej...

Początek świetny miałem ochotę czytać te ksiażke, ale ok 200 str wszedł wątek fascynacji homoseksualnej, sorry nie moje klimaty. Mowie pass bo widze ze ta ksiazka mi nie podejdzie. Grube tomiszcze, wole zaczac inna ksiazke.

Początek świetny miałem ochotę czytać te ksiażke, ale ok 200 str wszedł wątek fascynacji homoseksualnej, sorry nie moje klimaty. Mowie pass bo widze ze ta ksiazka mi nie podejdzie. Grube tomiszcze, wole zaczac inna ksiazke.

Homo i transseksualny romans. Kompletnie nie moje klimaty. Odlozylem. po 200 stronach

Homo i transseksualny romans. Kompletnie nie moje klimaty. Odlozylem. po 200 stronach

Specyficzna książka - rozpędza się i obiecuje naprawdę wiele, ale w pewnym momencie następuje dość drastyczny spadek. I pod względem tempa fabuły, i pod względem innowacyjności wprowadzanych rozwiązań. Szkoda, zapowiadało się naprawdę nieźle.

Specyficzna książka - rozpędza się i obiecuje naprawdę wiele, ale w pewnym momencie następuje dość drastyczny spadek. I pod względem tempa fabuły, i pod względem innowacyjności wprowadzanych rozwiązań. Szkoda, zapowiadało się naprawdę nieźle.

Homoseksualny manifest przeplatany jakąś nibyfantastyczną namiastką fabuły.

Pierwsza książka, której nie dałem rady przeczytać w całości. Historia poszatkowana w drobny mak, której części nijak się ze sobą nie kleją. Irracjonalne postaci, podejmujące kuriozalne decyzje. Co drugi akapit traktuje o ich przeżyciach wewnętrznych, które opierają się ciągle na tym samym: dekadencji, gniewie i pożądaniu. Średnio raz na rozdział bardzo obrazowy opis intymnej sceny, która pisana jakby z wypiekami na twarzy szesnastolatka, miałaby czytelnika wprowadzać w wir uczuć głównych bohaterów. W efekcie jednak żenuje i wzbudza obrzydzenie. Pomysł na "fabułę" bardzo wtórny, bohaterowie bardzo słabo wykreowani, zakończenie (tak, przeskoczyłem specjalnie parę rozdziałów do zakończenia) przewidywalne do bólu.

Autor faktycznie jest zadeklarowanym gejem. Ok, bardzo dobrze, że powiedział o tym kiedyś wprost. Szkoda tylko, że swoje dewiacje przelewa na papier w tak gorszącej formie. Tutaj nie chodzi zupełnie o to, że to jest w większości opis męskich członków, napletków, stosunków oralnych etc. Tutaj chodzi o to, że jest to na siłę wpychane czytelnikowi jakby do gardła.

Wyszło niesmacznie. Wyszło źle.

Homoseksualny manifest przeplatany jakąś nibyfantastyczną namiastką fabuły.

Pierwsza książka, której nie dałem rady przeczytać w całości. Historia poszatkowana w drobny mak, której części nijak się ze sobą nie kleją. Irracjonalne postaci, podejmujące kuriozalne decyzje. Co drugi akapit traktuje o ich przeżyciach wewnętrznych, które opierają się ciągle na tym samym:...

dostałem tą książkę na urodziny. przeczytałem bo wypadało ale chętnie skończyłbym po 100 stronach. prawdziwa rzeźnia w ubojni!! książka tak słaba że aż ujmująca w swojej beznadziejności , autor musi mieć dobrego dilera.

dostałem tą książkę na urodziny. przeczytałem bo wypadało ale chętnie skończyłbym po 100 stronach. prawdziwa rzeźnia w ubojni!! książka tak słaba że aż ujmująca w swojej beznadziejności , autor musi mieć dobrego dilera.

To żadna Uczta Wyobraźni.
Książka nie zawiera jednej głębszej myśli, za to absurdalnie dużo taniej przemocy i seksu. Nie każda opowieść musi mieć porywającą fabułę, ale nic nie tłumaczy nieciekawych, za to irracjonalnie zachowujących się bohaterów.
Całość ma 900 stron, przynajmniej o 700 za dużo...
Meh.

To żadna Uczta Wyobraźni.
Książka nie zawiera jednej głębszej myśli, za to absurdalnie dużo taniej przemocy i seksu. Nie każda opowieść musi mieć porywającą fabułę, ale nic nie tłumaczy nieciekawych, za to irracjonalnie zachowujących się bohaterów.
Całość ma 900 stron, przynajmniej o 700 za dużo...
Meh.