Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna z najlepszych powieści polskich autorów. Napisana bardzo przyjemnie i barwnie, gładko jakby oglądało się film. Słowa przenikają nie tylko do serca ale i do duszy, pozostawiając w nim ciepło i miłość do bohaterów. Dawno nie czytałam czegoś tak dobrego, co oceniałabym tak wysoko!

Od samego początku zakochałam się w tej książce. Autor nie tracił czasu na zbędne opisy, po wstępnym opisie przeszedł od razu do wątku, w którym to główny bohater traci pamięć. Przeskoki czasowe są tak zmyślne, że nawet się tego nie odczuwa, zupełnie jakby całkiem naturalnym było, że mija tyle a tyle lat, gdy dzieje się kolejny wątek.

Bohaterowie są wprost cudowni. Każdy jeden zbudowany został w taki sposób, że nie da się ich nie lubić, nawet jeśli zostali stworzeni do tego, by sympatii nie wzbudzać - a do każdego z nich jego własny charakter tak pasuje, że łatwo rozróżnić jednego od drugiego i nawet gdy się czyta dialogi, można by dopasować je do bohaterów nawet bez czytania imion.

Chłonęłam tę powieść na przemian z uśmiechem na ustach i ze łzami w oczach. Naprawdę, porwała mnie bez reszty i oczarowała. Zakończenie czytałam szybko i w napięciu, jak na szpilkach, nie mogąc się go doczekać! Polecam absolutnie każdemu, niezależnie od gatunków powieści, jakie czyta. ♥

Jedna z najlepszych powieści polskich autorów. Napisana bardzo przyjemnie i barwnie, gładko jakby oglądało się film. Słowa przenikają nie tylko do serca ale i do duszy, pozostawiając w nim ciepło i miłość do bohaterów. Dawno nie czytałam czegoś tak dobrego, co oceniałabym tak wysoko!

Od samego początku zakochałam się w tej książce. Autor nie tracił czasu na zbędne opisy,...

Lektura taka na czytanie w przerwach w pracy czy w autobusie. Bohaterowie nie zachowują się jak dorośli, bardziej jak nastolatkowie. Sama fabuła też dosyć infantylna - połowa książki to przygotowanie głównego bohatera do roli Powiernika ale w zasadzie nic nie jest tu opisane, ot parę wyjaśnień który stwór jest który. Same opisy krótkie, niewiele można sobie po nich wyobrazić, dużo ,,domyślałam" sobie sama. Dialogi też bez werwy, bohaterowie za dużo sobie słodzą, wiecznie nazywają się kotusiami i kochaniami, niemal w każdym zwróceniu się do siebie.
Druga połowa to niby rozkręcenie akcji, w końcu coś się zaczęło dziać, ale tak naprawdę zainteresowana poczułam się dopiero na ostatnich stronach (epilog nudny).
Mimo wszystko sięgnę za jakiś czas po kontynuację, bo to cienkie książki, no i mam nadzieję, że się rozkręci, ale ostrzegam, że sama powieść nie jest dla wybrednych i wymagających czytelników.

Lektura taka na czytanie w przerwach w pracy czy w autobusie. Bohaterowie nie zachowują się jak dorośli, bardziej jak nastolatkowie. Sama fabuła też dosyć infantylna - połowa książki to przygotowanie głównego bohatera do roli Powiernika ale w zasadzie nic nie jest tu opisane, ot parę wyjaśnień który stwór jest który. Same opisy krótkie, niewiele można sobie po nich...

Na początku myślałam, że książka ta opowiada o socjopacie - ale im dalej w lekturę, tym większego nabierałam przekonania, że czytam po prostu historię naprawdę zagubionego w życiu człowieka. To zapiski mężczyzny, który nie rozumiał, czym są uczucia i emocje, nie potrafił odnaleźć się w społeczeństwie. W swoich dziennikach opisuje własną tułaczkę po życiu, próby pojęcia, czy jest społeczeństwo, a przede wszystkim - jak w nim funkcjonować. Naprawdę dobra lektura, pozostawia po sobie ślad w pamięci i każe zastanowić się nad własnym życiem.

Na początku myślałam, że książka ta opowiada o socjopacie - ale im dalej w lekturę, tym większego nabierałam przekonania, że czytam po prostu historię naprawdę zagubionego w życiu człowieka. To zapiski mężczyzny, który nie rozumiał, czym są uczucia i emocje, nie potrafił odnaleźć się w społeczeństwie. W swoich dziennikach opisuje własną tułaczkę po życiu, próby pojęcia, czy...

One-punch mana po prostu nie da się nie lubić

One-punch mana po prostu nie da się nie lubić

Tak naprawdę ciężko mi ocenić tę książkę, bo wiem, że Poe jest bardzo cenionym pisarzem i wielu innych inspiruje - może to kwestia doboru opowiadań a może tłumaczenia, ale czytało mi się je bardzo opornie.

Książka podzielona jest na dwa "tomy" to 10 opowiadań i w sumie ze wszystkich dwudziestu opowiadań najbardziej przypadły mi do gustu "Prawdziwy opis wypadku z p. Waldemarem" oraz "Czarny kot".

Myślę, że warte przeczytania, nawet przez osoby, które są przyzwyczajone do lżejszych tekstów i równie lżejszej tematyki.

Tak naprawdę ciężko mi ocenić tę książkę, bo wiem, że Poe jest bardzo cenionym pisarzem i wielu innych inspiruje - może to kwestia doboru opowiadań a może tłumaczenia, ale czytało mi się je bardzo opornie.

Książka podzielona jest na dwa "tomy" to 10 opowiadań i w sumie ze wszystkich dwudziestu opowiadań najbardziej przypadły mi do gustu "Prawdziwy opis wypadku z p....

Zdecydowanie polecam tę lekturę jako coś lekkiego do czytania, czy to na podróż, czy to na wieczór. Napisana lekkim i przyjemnym stylem, prostym językiem. Każde z czterech opowiadań ma w sobie swój urok i coś, co porusza człowieka - nie można tego nazwać wyciskaczem łez, ale nie można się nie uśmiechnąć czy nie wzruszyć choć odrobinkę.

Zdecydowanie polecam tę lekturę jako coś lekkiego do czytania, czy to na podróż, czy to na wieczór. Napisana lekkim i przyjemnym stylem, prostym językiem. Każde z czterech opowiadań ma w sobie swój urok i coś, co porusza człowieka - nie można tego nazwać wyciskaczem łez, ale nie można się nie uśmiechnąć czy nie wzruszyć choć odrobinkę.