Diana Gabaldon

Zaczęło się świetnie i bardzo obiecująco - Szkocja, wzmianki o tamtejszej kulturze, ładny język... A w momencie, w którym Claire przeniosła się do przeszłości, cały czar prysł. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz tak długo czytałam książkę. Dłużyła mi się niesamowicie, ale brnęłam w to dalej, w nadziei, że sprawdzą się te wszystkie pozytywne głosy, które obiecywały, że to będzie jedna z najlepszych serii, po jakie w życiu sięgnę. Doczekałam się tymczasem absurdalnej opowiastki o kobiecie, która po przeniesieniu w czasie z prędkością światła dostosowała się do tamtejszych warunków i chociaż co chwilę wspominała o chęci powrotu do swojej rzeczywistości, w gruncie rzeczy nie robiła niczego w tym kierunku. W jej zachowaniu nie było absolutnie żadnej logiki, zresztą żaden z bohaterów mnie nie porwał. Co do samej Claire, można jej zarzucić jeszcze wiele innych rzeczy, chociażby to, że chwilami jest naiwna jak małe dzieciątko, a w następnej scenie butna i wszechwiedząca. Obraża się o potencjalną zdradę ze strony męża, a potem przyznaje się, że sama podczas wojny nie była święta. Gdyby przemyśleć parę wydarzeń, to tam też ciężko odnaleźć chociażby krztę realizmu, ale nie chcę zamieszczać spojlerów, dlatego daruję sobie wymienianie przykładów i tych wszystkich niedopowiedzeń. Do tego obrzydliwe momentami opisy seksu, przez pewien fragment książki przewijające się tak często, że mogłaby pewnie konkurować z Greyem. Niestety, nie kupuję tego i moja przygoda z "Obcą" definitywnie kończy się na pierwszym tomie.