Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy człowiek jest samotny w raju, z łatwością może zamienić go w piekło.

Powiedziano jej, że pierwszym prawem haremu jest cisza. Ale Hurrem nie zamierzała stracić swojej szansy. Ognistowłosa niewolnica z kresów Rzeczpospolitej obudziła samego diabła, by zdobyć Sulejmana- mężczyznę, który mógł mieć wszystkie kobiety świata.
Władca trzech kontynentów nazywał ją Księżycem, wybranką, doradcą. Ale ona miała tylko jedną namiętność- zemstę. Wrogów pokonywała ich własnymi słabościami. Miłość zamieniała w truciznę. Snuła pajęczynę z podszeptów i intryg, by stać się najpotężniejszą kobietą imperium.

Zmysłowa, emocjonująca powieść o tajemnicach haremu Sulejmana II Wspaniałego i złotej epoce imperium osmańskiego.

Korzenie haremu sięgały czasów, gdy Turkowie osmańscy byli tylko koczowniczymi handlarzami zamieszkującymi dzikie równiny Anatolii i Azerbejdżanu. Ideę haremu zapożyczyli od Persów jako udogodnienie dla wojowników, którzy na długie miesiące musieli opuszczać plemię. Gdy Osmanowie zrezygnowali z koczowniczego trybu życia i stworzyli swoją stolicę najpierw w Bursie, a potem w Stambule, harem stał się instytucją samą w sobie. Ewoluowała w nim sztywna hierarchia, własne protokoły i rządy.
Haremem rządził nie sułtan, lecz sułtanka matka- valide sultan. Sułtan był ograniczany prawami haremu tak jak każda z jego mieszkanek. To sułtanka matka zarządzała odosobnioną społecznością eunuchów i dziewic z pomocą naczelnego białego eunucha będącego zarazem kapitanem straży i pośrednikiem pomiędzy sułtanką matką a samym sułtanem.
Dziewczyna, która przybywała do haremu, dostawała posadę w jednym z wielu działów- przy mistrzyni szat lub przy głównej zarządczyni kuchni. Mogła się piąć, by osiągnąć jakieś znaczenie w administracji haremu przez własne zasługi, lecz jedynym sposobem na uzyskanie prawdziwej władzy było stanowisko "w oku sułtana", jeśli przykuła jego uwagę.
Jeśli sułtan faktycznie zapraszał ją do swojego łoża, stawała się ikbal- otrzymywała własne apartamenty i środki finansowe. Mogła przeżyć z panem Życia jedną albo sto nocy. Wszystko to jednak traciło znaczenie, jeśli nie urodziła mu syna- tylko wtedy mogła zostać jedną z jego żon, czyli kadin. Żony mogły być tylko cztery, na tym koniec. Po nich zawsze już wzywano aborcjonistę. Cztery żony od prawdziwej władzy dzielił zaledwie włos- tylko jedna z nich mogła pewnego dnia zostać matką następnego sułtana Osmanów.

Gdy człowiek jest samotny w raju, z łatwością może zamienić go w piekło.

Powiedziano jej, że pierwszym prawem haremu jest cisza. Ale Hurrem nie zamierzała stracić swojej szansy. Ognistowłosa niewolnica z kresów Rzeczpospolitej obudziła samego diabła, by zdobyć Sulejmana- mężczyznę, który mógł mieć wszystkie kobiety świata.
Władca trzech kontynentów nazywał ją Księżycem,...

Sułtanka Kosem. Tom I.

Walka o władzę, intrygi miłosne na sułtańskim dworze i gotowa na wszystko Sułtanka Anioł i Demon w jednej osobie.

Poddani nazywali ją Czarną Królową. Dla sułtana Ahmeda I była Mahpeyker- najdroższym Księżycem. Sama jednak w głębi duszy na zawsze pozostała Anastazją, prostą dziewczyną z greckiej wyspy.
Kiedy trafiła do sułtańskiego haremu, skończyła zaledwie piętnaście lat. Od tej pory miała być jedną z wielu niewolnic na dworze sułtana. Los jednak zadecydował inaczej. Jej niepospolitą urodę, wdzięk i inteligencję dostrzegła babka Ahmeda I. Sułtanka wzięła młodą wieśniaczkę pod swoje skrzydła, przygotowując do roli, którą niegdyś sama pełniła. Anastazja została najpotężniejszą kobietą w imperium osmańskim, żoną sułtana. Już jako sułtanka Mahpeyker Kosem rzuciła wyzwanie pałacowym intrygom, zawsze czujnym wrogom oraz czającej się na każdym kroku śmierci i zdradzie.

Sułtanka Kosem. Tom I.

Walka o władzę, intrygi miłosne na sułtańskim dworze i gotowa na wszystko Sułtanka Anioł i Demon w jednej osobie.

Poddani nazywali ją Czarną Królową. Dla sułtana Ahmeda I była Mahpeyker- najdroższym Księżycem. Sama jednak w głębi duszy na zawsze pozostała Anastazją, prostą dziewczyną z greckiej wyspy.
Kiedy trafiła do sułtańskiego haremu, skończyła...

Sułtanka Kosem. Tom II.

Czarna królowa- ulubienica fortuny, bezwzględna i piękna Sułtanka rządząca światem.

Przepowiednia, którą Anastazja usłyszała przed laty, właśnie się wypełniła. Zwykła nałożnica z haremu została żoną potężnego sułtana Ahmeda I.
Szczęście młodej królowej nie trwa jednak długo. Rodzi sułtanowi kolejne dzieci, córki, a on czeka na syna, następcę tronu. Imperium osmańskie chyli się ku upadkowi, krajem wstrząsają kolejne bunty janczarów, a sułtański dwór pełen jest wrogów, którzy knują przeciwko niej. To, co wydawało się spełnieniem marzeń, okazało się przekleństwem. Mahpeyker Kosem nie podejrzewa, że za władzę, której tak pragnęła, przyjdzie jej zapłacić wysoką cenę.

Sułtanka Kosem. Tom II.

Czarna królowa- ulubienica fortuny, bezwzględna i piękna Sułtanka rządząca światem.

Przepowiednia, którą Anastazja usłyszała przed laty, właśnie się wypełniła. Zwykła nałożnica z haremu została żoną potężnego sułtana Ahmeda I.
Szczęście młodej królowej nie trwa jednak długo. Rodzi sułtanowi kolejne dzieci, córki, a on czeka na syna, następcę...

Bona Sforza di Aragona, żona króla Zygmunta Starego i matka Zygmunta Augusta - ostatniego z dynastii Jagiellonów idzie przez życie kierując się dwoma drogowskazami: słowem "chcę - voglio" i "muszę - must".
Jest niezwykła. Nie mieści się w swoich czasach, przerasta sobie współczesnych, triumfuje i ponosi klęskę. Nie da się jej zamknąć w żadnych ramach, ocenić i pojąć, bo należy do kobiet nieujarzmionych i nieokiełznanych w swym pragnieniu osiągnięcia wszystkiego, co służy państwu i dynastii.
Taka byłam - mówi - posłuchajcie, może uda się wam uniknąć moich błędów.

Inteligencja i odwaga, to według autorki książki najbardziej charakterystyczne cechy Bony. I może jeszcze to, że nie umiała kochać, bo jej tego nie nauczono...
Ja, Bona - to próba zrozumienia matki, żony, teściowej i władczyni; taka kolejność wydawała się autorce słuszna i właściwa. Czytelnicy ocenią, czy miała rację?

Wiele razy Bona musiała zastanowić się, czemu kształtując Zygmunta Augusta na olbrzyma ulepiła niziołka? Dała mu koronę, ale nie nauczyła, jak ją godnie nosić. Pokazała, jak przydatne jest słowo "chcę", a nie tłumaczyła, że istnieje także słowo "muszę", albo raczej przekonywała, iż "muszę" go nie dotyczy. Przez prawie rok nie będzie miała dnia wolnego od analizowania i szukania przyczyn swojej klęski. Przyzna, że przegrała, ale to jej nie wystarczy; będzie chciała wiedzieć- dlaczego? Robiąc rachunek sumienia, Bona nadal się oszukuje. Popełnia błędy wielu matek. Przymyka oczy, zaciera ślady wszelkich paskudztw, ukrywa to, co cuchnie. Perfumuje, zasypuje, zagrabia i sadzi kwiatki, nie rozumiejąc, że rosną one nie na pięknej rabatce, tylko na grobie, w którym pochowała swoje nadzieje, złudzenia i plany dotyczące Zygmunta Augusta. Żadne z nich się nie spełniły. Jest mądra i niemądra. Wie, jaki syn powinien być i co zrobić, żeby był, jakim chciałaby go widzieć, ale nie potrafi nic z tą wiedzą uczynić. Ci, którzy obserwują takie marnotrawstwo, mówią, że mieć w ręku możliwości, dobry materiał, talent, pieniądze, pomocnych ludzi, warunki do stworzenia czegoś dobrego i wszystko to zaprzepaścić- to już nie jest głupota. To zbrodnia! Jeśli o Bonie Sforzy niektórzy mówią "zbrodniarka" to w pewien sposób mają rację, bo ona istotnie popełniła grzech nie do odpuszczenia. Wykoślawiła, zdeformowała i okaleczyła własne dziecko. Zrobiła to z miłości, kierowana chęcią stworzenia władcy na miarę Oktawiana Augusta. Wydawało się jej, że potrafi. Do głowy jej nie przyszło, że dla kobiety, jeśli już zostaje matką, najważniejszą sprawą, wręcz obowiązkiem, jest rozumnie wychować swoje dziecko. Cała reszta ma znaczenie drugorzędne, bo sprawy publiczne nie są aż tak istotne jak macierzyństwo. Kobieta-matka dostaje od losu prezent w postaci surowego diamentu. Jest on do niej przypisany, jej przynależny, własny i do niej podobny. Od tej pory ona odpowiada za wszystko, co diamentu dotyczy i co z nim uczyni. Może go oszlifować na szpiczasto albo ośmiokątnie, albo na cienko... Może zastosować fasetki na wzór modnego szlifu Mazarina, może uwolnić jego wewnętrzne światło i stworzyć olśniewający, cudowny brylant, ale może również kamień uszkodzić albo zniszczyć. To się zdarza, chociaż diament jest niewyobrażalnie twardy i spala się tylko w piekielnym ogniu, nie zostawiając po sobie nawet popiołu!
Bona otrzymała sześć diamentów. Jeden zgubiła przez nieostrożność, cztery zlekceważyła, nie doceniając ich wartości i piękna, a jeden według niej najcenniejszy, najpierw źle oznaczyła i oszacowała, potem fatalnie obłupała, dalej kiepsko pocięła i zaokrągliła, aż wreszcie nieumiejętnie i niestarannie wykonała ostateczny szlif, zapominając o tym, że ogień diamentu zależy nie od jego czystości, ale głównie od umiejętności szlifierza. Wykonała fatalną robotę, zaprzepaściła szlachetną urodę powierzonych sobie kamieni, ale co najgorsze- zrobiła to wszystko nie przez pośpiech lub brak umiejętności, tylko przez przeświadczenie, że ważniejsza jest polityka. Nie rozpoznała zadania przeznaczonego tylko dla niej; inne wydawały się jej ciekawsze i ważniejsze. Była pewne, że jest stworzona do wielkich celów i nie powinna się koncentrować na celach mniejszych.

Bona Sforza d’Aragona ur. 2 lutego 1494 w Vigevano zm. 19 listopada 1557 w Bari. Od 1518 królowa Polski i wielka księżna litewska, księżna Rusi, Prus i Mazowsza itd., księżna Bari i Rosano, spadkobierczyni pretensji do Królestwa Jerozolimy od 1524. Żona Zygmunta Starego, matka Zygmunta Augusta i Anny Jagiellonki.

Pełna tytulatura królowej: Bona Dei gratia regina Poloniae, magna dux Lithuaniae, Barique princeps Rossani, Russiae, Prussiae, Masoviae etc. domina. (Bona, z Bożej łaski królowa Polski, wielka księżna Litwy, księżna Bari i Rossano, pani Rusi, Prus, Mazowsza itd.)

Tytulatura skrócona: Bona Sfortia Dei gratia regina Poloniae (Bona Sforza, z Bożej łaski królowa Polski), Bona Sphortia regina Poloniae (Bona Sforza, królowa Polski), Bona Sfortia de Arragonia Regina Poloniae (Bona Sforza d’Aragona, królowa Polski).

Uroczystości zaślubin i koronacji Bony i Zygmunta Starego odbyły się w Krakowie 18 kwietnia 1518r.

Potomstwo Bony Sforzy i Zygmunta Starego:
- Izabela Jagiellonka (1519-1559)Królowa Węgier
- Zygmunt II August (1520-1572)Król Polski
- Zofia Jagiellonka (1522-1575)Księżna Brunszwicka
- Anna Jagiellonka (1523-1596)Królowa Polski
- Katarzyna Jagiellonka (1526-1583)Królowa Szwecji
- Olbracht Jagiellończyk (1527-1527)Królewicz Polski

Bona Sforza di Aragona, żona króla Zygmunta Starego i matka Zygmunta Augusta - ostatniego z dynastii Jagiellonów idzie przez życie kierując się dwoma drogowskazami: słowem "chcę - voglio" i "muszę - must".
Jest niezwykła. Nie mieści się w swoich czasach, przerasta sobie współczesnych, triumfuje i ponosi klęskę. Nie da się jej zamknąć w żadnych ramach, ocenić i pojąć, bo...

Rok 1436. W Wiedniu na świat przychodzi Elżbieta Rakuszanka, córka króla Albrechta II Habsburga i Elżbiety Luksemburskiej. Po śmierci rodziców Elżbieta wraz z rodzeństwem doświadcza surowych warunków życia, a nawet biedy, co nie pozostaje bez wpływu na jej wygląd. Choć dorastająca Elżbieta zdaje sobie sprawę ze swej brzydoty i wie, że ma małe szanse na zamążpójście, marzy o dobrym i czułym mężu.
Los uśmiecha się do niej, gdy na dworze jej brata pojawiają się posłańcy polskiego króla, Kazimierza Jagiellończyka. Wkrótce Elżbieta wyrusza do Krakowa, aby poślubić Kazimierza. Pomimo braku urody Elżbieta rozkochuje w sobie króla Polski, rodząc mu trzynaścioro dzieci, a dzięki zdolnościom dyplomatycznym osadza kilkoro z nich na tronach europejskich.

Historia życia Elżbiety Rakuszanki jest niczym bajkowa opowieść o księżniczce, która w dzieciństwie utraciła rodziców i wraz z osieroconym rodzeństwem została powierzona pod opiekę nieczułego stryja. Zamknięta w zimnym zamczysku marzyła, że kiedyś przyjdzie jej wieść życie ciekawe i radosne u boku wiernego, kochającego ją małżonka. I tak się stało. Chociaż początki jej związku z Kazimierzem Jagiellończykiem nie wróżyły najlepiej, to jednak para ta jest uznawana za jedną z najbardziej udanych w polskiej monarchii.
Na kartach tej powieści ukazane zostało życie Elżbiety od najmłodszych lat aż do śmierci. Ale ze względu na to, że powieść rządzi się swoimi prawami, autorka pozwoliła sobie zmienić nieco niektóre wydarzenia, co nie zwolniło ją też z obowiązku udzielenia informacji na temat faktów historycznych.

Książka przedstawia dzieje wyjątkowej kobiety, która z młodziutkiej nieurodziwej dziewczyny, nieobeznanej z polskim dworem, wyrasta na ukochaną żonę i matkę oraz szanowaną królową.

Rok 1436. W Wiedniu na świat przychodzi Elżbieta Rakuszanka, córka króla Albrechta II Habsburga i Elżbiety Luksemburskiej. Po śmierci rodziców Elżbieta wraz z rodzeństwem doświadcza surowych warunków życia, a nawet biedy, co nie pozostaje bez wpływu na jej wygląd. Choć dorastająca Elżbieta zdaje sobie sprawę ze swej brzydoty i wie, że ma małe szanse na zamążpójście, marzy o...

Kobieta, która wyprzedziła swoją epokę.

Anglia, XIV wiek. Po śmierci męża lady Katarzyna Swynford wychowuje samotnie trójkę dzieci, a po mężu odziedziczyła jedynie zrujnowaną posiadłość. O pomoc zwraca się do Jana z Gandawy, syna króla Edwarda III. Książę proponuje, by została jego kochanką. Zauroczona nim Katarzyna szybko ulega. Ale Jan jest mężem Konstancji Kastylijskiej i zamierza ubiegać się o tron Kastylii. Anglia, uwikłana w wojnę stuletnią, potrzebuje tego sojuszu. Jan musi przedłożyć dobro kraju nad miłość. Pragnąc uniknąć skandalu, publicznie oskarża Katarzynę o to, że go uwiodła i nakazuje jej opuścić dwór. Upokorzona Katarzyna jest pewna, że na zawsze utraciła ukochanego. Jednak uczucie, które połączyło ją z Janem, okazuje się silniejsze niż polityczne racje i konwenanse.

Kobieta, która wyprzedziła swoją epokę.

Anglia, XIV wiek. Po śmierci męża lady Katarzyna Swynford wychowuje samotnie trójkę dzieci, a po mężu odziedziczyła jedynie zrujnowaną posiadłość. O pomoc zwraca się do Jana z Gandawy, syna króla Edwarda III. Książę proponuje, by została jego kochanką. Zauroczona nim Katarzyna szybko ulega. Ale Jan jest mężem Konstancji Kastylijskiej...

Z perspektywy lat Elżbietę I ocenia się jako jedną z najpotężniejszych, a zarazem najbardziej tajemniczych władczyń Anglii. Taki jest osąd historii. Ale w jakim świetle widziała się sama królowa? Rosalind Miles mistrzowsko oddając ducha i klimat epoki, prezentuje nam prywatne i publiczne życie wielkiej królowej.

Książka ta nie jest opracowaniem historycznym, lecz powieścią, w której autorka starała się przybliżyć czytelnikowi tę niezwykłą postać jaką była Elżbieta I. O duszy tajemniczej i umyśle jasnym niczym blask diamentu, jak widział ją Filip II, kobiety, która stała się najsławniejszą królową Anglii. Książka to historia niechcianego dziecka, narodzonego w goryczy i naznaczonego piętnem bękarta, które osiągnąwszy wiek młodzieńczy traci głowę wdając się w erotyczny skandal, a przez całe życie może ją utracić w sensie dosłownym, zasługuje na lepsze poznanie.

Z perspektywy lat Elżbietę I ocenia się jako jedną z najpotężniejszych, a zarazem najbardziej tajemniczych władczyń Anglii. Taki jest osąd historii. Ale w jakim świetle widziała się sama królowa? Rosalind Miles mistrzowsko oddając ducha i klimat epoki, prezentuje nam prywatne i publiczne życie wielkiej królowej.

Książka ta nie jest opracowaniem historycznym, lecz...

Z perspektywy lat Elżbietę I ocenia się jako jedną z najpotężniejszych, a zarazem najbardziej tajemniczych władczyń Anglii. Taki jest osąd historii. Ale w jakim świetle widziała się sama królowa? Rosalind Miles mistrzowsko oddając ducha i klimat epoki, prezentuje nam prywatne i publiczne życie wielkiej królowej.

Książka ta nie jest opracowaniem historycznym, lecz powieścią, w której autorka starała się przybliżyć czytelnikowi tę niezwykłą postać jaką była Elżbieta I. O duszy tajemniczej i umyśle jasnym niczym blask diamentu, jak widział ją Filip II, kobiety, która stała się najsławniejszą królową Anglii. Książka to historia niechcianego dziecka, narodzonego w goryczy i naznaczonego piętnem bękarta, które osiągnąwszy wiek młodzieńczy traci głowę wdając się w erotyczny skandal, a przez całe życie może ją utracić w sensie dosłownym, zasługuje na lepsze poznanie.

Z perspektywy lat Elżbietę I ocenia się jako jedną z najpotężniejszych, a zarazem najbardziej tajemniczych władczyń Anglii. Taki jest osąd historii. Ale w jakim świetle widziała się sama królowa? Rosalind Miles mistrzowsko oddając ducha i klimat epoki, prezentuje nam prywatne i publiczne życie wielkiej królowej.

Książka ta nie jest opracowaniem historycznym, lecz...

Francuskiej księżniczce, Katarzynie de Valois, trzymanej pod kluczem w klasztorze, małżeństwo z Henrykiem V, królem Anglii, wydaje się wybawieniem. Jednak po ślubie młoda i naiwna królowa szybko staje się pionkiem w politycznej grze. Nikt się z nią nie liczy na dworze, gdzie trwa niekończąca się walka o władzę i wpływy.
Gdy po dwóch latach król umiera, Katarzyna z maleńkim synem opuszcza Londyn. Bracia Henryka izolują ją od świata, by utrudnić ponowne zamążpójście. Małżonek Katarzyny zyskałby bowiem decydujący wpływ na wychowanie przyszłego króla Anglii, a dziecko zrodzone z tego małżeństwa mogłoby kiedyś upomnieć się o tron.
Rozpoczyna się bezwzględna rywalizacja o rękę Katarzyny. Kto ją zdobędzie, a kto spróbuje doprowadzić królową do upadku? Jaką rolę w tej grze odegra Owen Tudor?

Katarzyna de Valois, fr. Catherine de Valois lub Catherine de France ur. 27 października 1401, zm. 3 stycznia 1437. Królowa Anglii w latach 1420–1422.
Córka króla Francji - Karola VI Szalonego i Izabeli Bawarskiej. Żona króla Anglii - Henryka V Lancastera. Matka króla Henryka VI Lancastera i babka króla Henryka VII Tudora.

2 czerwca 1420, na mocy postanowień pokoju z Troyes, Katarzyna poślubiła króla Henryka V. W lutym 1421 w Westminster Abbey została koronowana na królową Anglii.

Henryk początkowo miał poślubić Izabelę de Valois, starszą siostrę Katarzyny i królową Anglii jako wdowę po Ryszardzie II. Ożenił się z Katarzyną, bo dzięki temu po śmierci swojego teścia miał odziedziczyć tron Francji i połączyć w jednym ręku korony Anglii i Francji. Działo się to w czasie wojny stuletniej, po słynnej bitwie pod Azincourt, którą Francuzi z kretesem przegrali. Henryk był człowiekiem ambitnym i świetnym wojownikiem, przed realizowaniem marzeń wielu pokoleń władców angielskich, przeszkodziła mu nagła śmierć. Zmarł 31 sierpnia 1422, a na tronie Anglii pozostawił małoletniego syna, którego urodziła mu Katarzyna:
Henryka VI, króla Anglii (6 grudnia 1421 - 20 maja 1471).
W sytuacji, kiedy Anglia i Francja wciąż znajdowały się w stanie wojny, Anglicy nie polubili swojej „francuskiej” królowej. Owdowiała Katarzyna została wygnana z dworu królewskiego, na pocieszenie otrzymała Wallingford Castle. Tam poznała Owena Tudora, biednego szlachcica walijskiego. O Katarzynie i Owenie zaczęły się szerzyć plotki. Dopiero w 1428 zareagował parlament i zakazał Katarzynie poślubienia ukochanego bez zgody króla lub jego rady. Niektórzy historycy uważają, że Katarzyna mogła być żoną Tudora zanim jeszcze parlament wydał ten akt, a inni, że ich sekretny ślub miał miejsce w 1429.

Katarzyna i Owen uznawani są za protoplastów dynastii Tudorów, ich synowie odegrali ważne role w historii Anglii i w losach monarchii Lancasterów i Yorków.

Francuskiej księżniczce, Katarzynie de Valois, trzymanej pod kluczem w klasztorze, małżeństwo z Henrykiem V, królem Anglii, wydaje się wybawieniem. Jednak po ślubie młoda i naiwna królowa szybko staje się pionkiem w politycznej grze. Nikt się z nią nie liczy na dworze, gdzie trwa niekończąca się walka o władzę i wpływy.
Gdy po dwóch latach król umiera, Katarzyna z maleńkim...

XVI- wieczny barwny fresk obyczajowy Francji u progu wojny domowej, z galerią niezwykłych postaci otaczających wizjonera tysiąclecia.

Francja, rok 1556. Na dworze Henryka II niepodzielnie panuje wpływowa metresa władcy, Diana de Poitiers. Odsuwana od męża królowa Katarzyna Medycejska, zrozpaczona ciągłymi upokorzeniami, ucieka się do czarnej magii, by pozbyć się rywalki. Ponieważ jednak kolejne próby zawodzą, wzywa na pomoc nadwornego astrologa. Nostradamusa.

Ludzkości niepotrzebne są czary, żeby zniszczyć świat. Świetnie sobie radzi własnymi środkami.

Nostradamus fr. Michel de Nostredame. Ur. 14 grudnia 1503 w Saint-Remy w Prowansji, zm. 2 lipca 1566. Francuski lekarz, astrolog, matematyk i autor proroctw, okultysta, doradca królowej Francji Katarzyny Medycejskiej. Miał m.in. przepowiedzieć okoliczności śmierci jej męża Henryka II Walezjusza. Zdecydowana większość uczonych twierdzi, że powiązania pomiędzy tetrastychami napisanymi przez Nostradamusa a historycznymi wydarzeniami po ich napisaniu są wynikiem nadinterpretacji i złego tłumaczenia, a nie nadprzyrodzonych zdolności.

XVI- wieczny barwny fresk obyczajowy Francji u progu wojny domowej, z galerią niezwykłych postaci otaczających wizjonera tysiąclecia.

Francja, rok 1556. Na dworze Henryka II niepodzielnie panuje wpływowa metresa władcy, Diana de Poitiers. Odsuwana od męża królowa Katarzyna Medycejska, zrozpaczona ciągłymi upokorzeniami, ucieka się do czarnej magii, by pozbyć się rywalki....

Starożytny Egipt, dworskie intrygi, pieniądze, władza, polityka, magia, a przede wszystkim miłość- w czasach panowania genialnej kobiety faraona w najbogatszym mieście ówczesnego świata, Aleksandrii. Jak Kleopatra straciła dziewictwo? Jak przebiegała edukacja seksualna wielkiej władczyni? Czy słusznie była nazywana największą kurtyzaną starożytności? Jak udało jej się zdobyć i utrzymać miłość największych rzymskich wodzów tamtych czasów, Juliusza Cezara i Marka Antoniusza?

Powieść odsłania nieznane dotąd dzieje najbardziej znanej kobiety starożytności. Ta niezwykle inteligentna władczyni, silna, doskonale wykształcona, świetnie przygotowana do rządzenia i utrzymania niezależności Egiptu nie cofała się przed niczym. Wykorzystywała swoją wiedzę, umiejętności, sprzyjające warunki i wszystkie dostępne jej atrybuty atrakcyjnej, kuszącej i tajemniczej kobiecości, by dominować w męskim świecie.

Książkę bardzo szybko i przyjemnie się czyta. Wciągająca, zawiera wiele faktów historycznych z życia Egipcjan za czasów faraonów.

Ciekawostka:
Z nauk starożytnych kapłanek na zbadanie czy kobieta jest brzemienna. Należało porannym moczem podlewać jęczmień i pszenicę. Jeśli wzejdzie będzie to znaczyło, że dziecko jest w drodze. Ziarna podlewane moczem mężczyzny lub kobiety, która nie spodziewała się dziecka, nie wschodziły. Dodatkowo można było poznać płeć dziecka. Jeśli miał być chłopiec, pierwszy kiełkował jęczmień, jeśli dziewczynka- kiełkowała pszenica.

Starożytny Egipt, dworskie intrygi, pieniądze, władza, polityka, magia, a przede wszystkim miłość- w czasach panowania genialnej kobiety faraona w najbogatszym mieście ówczesnego świata, Aleksandrii. Jak Kleopatra straciła dziewictwo? Jak przebiegała edukacja seksualna wielkiej władczyni? Czy słusznie była nazywana największą kurtyzaną starożytności? Jak udało jej się...

Opowieść o Nefretete- małżonce faraona, ikonie piękna starożytności, której historia po dziś dzień skrywa wiele tajemnic...

Korzenie europejskiej cywilizacji sięgają najdawniejszych czasów starożytnego Egiptu. To wówczas nad Nilem żyła Nefretete- jedna z najbardziej wpływowych kobiet w historii tego kraju. Kim była ta, której imię oznacza "Piękna, która przybyła"? Księżniczką Taduhepą z Mitanii czy córką wpływowego arystokraty, doradcy dworu faraona? Jak została macochą Tutenchamona? I czy Echnaton, jej mąż, rzeczywiście cierpiał z powodu impotencji? Co stało się z potężną królową, jedyną kobietą w starożytnym Egipcie, która w czasie rytuałów używała maczugi hedż, roztrzaskując nią głowy nieprzyjaciół? Gdzie została pochowana?

Boska Nefretete odkrywa wiele sekretów starożytnego Egiptu, odsłania nie do końca poznane obyczaje tej odległej cywilizacji, tajemnicze wierzenia, ówczesną kulturę i architekturę. Autorka zaprasza czytelnika do świata mądrych i silnych kobiet, pielęgnujących wiedzę przodków, obdarzonych niezwykłymi zdolnościami, parającymi się magią i lecznictwem.

Książkę bardzo szybko i przyjemnie się czyta. Wciągająca, zawiera wiele faktów historycznych z życia Egipcjan za czasów faraonów.

Opowieść o Nefretete- małżonce faraona, ikonie piękna starożytności, której historia po dziś dzień skrywa wiele tajemnic...

Korzenie europejskiej cywilizacji sięgają najdawniejszych czasów starożytnego Egiptu. To wówczas nad Nilem żyła Nefretete- jedna z najbardziej wpływowych kobiet w historii tego kraju. Kim była ta, której imię oznacza "Piękna, która przybyła"?...

Władza, polityka i gry o tron w epoce Jagiellonów

Tej samej listopadowej nocy w Krakowie na świat przychodzą dwie dziewczynki: karlica Dosia- nieślubna córka służącej i słodownika, oraz Katarzyna- potomkini królewskiej pary. Jest rok 1526.

Kilka lat później Dosia zostaje sprzedana na dwór jako podarek dla królowej Bony. Maskotka jednak okazuje się sprytniejsza, niż wszyscy myśleli. Ma dostęp do królewskiego stołu, śpi w komnacie królewien i towarzyszy córkom Zygmunta Starego- Jadwidze, Izabeli, Zofii, Annie i Katarzynie- od pełnego nadziei dzieciństwa aż po nieszczędzącą im upokorzeń dorosłość. Zna ich lęki i marzenia. Ociera łzy królewny Anny, kiedy zalotnicy wybierają jej młodszą siostrę Katarzynę. Podąża śladami Bony Sforzy knującej kolejną intrygę przeciwko wybrance serca Zygmunta II Augusta. Czuwa u boku królewny Katarzyny, nieszczęśliwej i uwięzionej przez chorego psychicznie króla Szwecji Eryka XIV w twierdzy Gripsholm pod Sztokholmem, stając się powierniczką swej pani i skrycie usuwając z jej drogi wrogów.
Oczami karlicy Dosi poznajemy koleje królewskiego życia, obserwujemy damy dworu, mieszczki, wieśniaczki i ladacznice. Zaglądamy do wawelskich komnat, pracowni alchemików, izb porodowych i domów rozpusty. Dosia widzi wszystko. I nie zapomina...

Zaskakująca, nowatorska, fabularyzowana opowieść o wyjątkowym momencie w historii Polski, w którym dynastia Jagiellonów znajduje się u szczytu potęgi i zarazem na skraju przepaści.

Książka składa się z następujących rozdziałów:
- Dziedzictwo Ewy. Narodziny.
- Czas kobiet. Połóg i oczyszczenie.
- Pożyczone mleko. Opieka nad dzieckiem.
- Potwory królowej. Służba na dworze monarchy.
- Tkanina opowieści. Rzemiosło artystyczne a wychowanie dziewcząt.
- Serce i trzewia władzy. Społeczeństwo jako organizm.
- Dotyk węża. Horyzont geograficzny.
- Terminując władzę. Kształcenie królewskich córek.
- Pokora Gryzeldy. Ideał małżeństwa.
- Tkaczka z Itaki. Modele kobiecej cnoty.
- Wytworni rycerze i piękne damy. Turnieje w ceremoniale dworskim.
- Ukryte źródła. Sekrety w kulturze dworskiej.
- Zew Kirke. Renesansowe czary i leki.
- Uczniowie Paracelsusa. Rewolucja naukowa.
- Umysł i ręka. Korespondencyjna Republika Wiedzy.
- Panny piękne jak anioły. Taniec w kulturze dworskiej.
- Najsroższy łowca. Śmierć.
Jeśli przyjrzymy się uważnie tytułom rozdziałów i treści książki ujrzymy obraz życia kobiety od jej narodzin aż do śmierci.

Władza, polityka i gry o tron w epoce Jagiellonów

Tej samej listopadowej nocy w Krakowie na świat przychodzą dwie dziewczynki: karlica Dosia- nieślubna córka służącej i słodownika, oraz Katarzyna- potomkini królewskiej pary. Jest rok 1526.

Kilka lat później Dosia zostaje sprzedana na dwór jako podarek dla królowej Bony. Maskotka jednak okazuje się sprytniejsza, niż...

Książka z cyklu Tudorów.

Trzy kobiety na dworze Tudorów łączy silna rodzinna więź. Gdy jednak każda z nich włoży na głowę koronę, ich przyjaźń zamieni się w bezwzględną rywalizację.
Początek XVI wieku w Anglii. Król Henryk VII Tudor poprzez sojusze i małżeństwa dzieci próbuje umocnić swoją władzę. Jego starsza córka Małgorzata wkrótce zostanie królową Szkocji, młodsza z nich Maria poślubi króla Francji Ludwika XII, a następca tronu pojmie za żonę infantkę hiszpańską Katarzynę Aragońską. Trzy młode kobiety zaczynają konkurować i w końcu zwracają się przeciwko sobie. W miarę doświadczanych zdrad, niebezpieczeństw i namiętności odkrywają jednak, że w ich trudnym życiu jedyne oparcie może stanowić wyjątkowa więź między nimi, silniejsza od tej, która połączyła je z mężczyznami.

Małgorzatę opisano w formie powieściowej, używając pierwszoosobowej narracji w czasie teraźniejszym, ponieważ autorka chciała się skupić na psychologii jej postaci. Pragnęła przedstawić od podszewki wszystkie jej trzy małżeństwa, o których przetrwały tylko nieliczne zdawkowe relacje. Nie mamy pojęcia, co Małgorzata czuła, tracąc prawo do opieki nad córką, opuszczając z konieczności starszego syna i pogrążając się w żałobie po młodszym. Historykowi co najwyżej wolno spekulować o uczuciach swego bohatera, jednakże pisarz może, a wręcz powinien odtworzyć jego życie wewnętrzne.
Tudorówna pragnąca szczęścia w małżeństwie to istna rzadkość. Historycy obyczajowości zgadzają się co do tego, że w wyższych warstwach praktycznie wszystkie małżeństwa były aranżowane aż do XVIII wieku. A jednak dwu Tudorównom, dwu księżniczkom krwi, Małgorzacie i jej siostrze Marii przejawiającym romantyczne ambicje i niezależność, udalo się stawić czoło męskim opiekunom. Zwłaszcza Małgorzata jawi się jako niezwykle nowoczesna kobieta przez to, że pragnęła wyjść za mąż z miłości, dążyła do rozwodu z mężczyzną, który ją rozczarował i ponownego ślubu z wybrankiem serca, a przy tym cały czas miała nadzieję zachować władzę i prawo do opieki nad dziećmi. To, że zdołała dopiąć swego w świecie, w którym prawo i Kościół służyły mężczyznom, w kraju niespokojnym i niebezpiecznym w czasach, gdy ani w Szkocji, ani w Anglii nie mogło być mowy o panującej samoistnie królowej, świadczy nie o braku racjonalności, lecz o determinacji, zdolnościach i pasji.

Małgorzata Tudor ur. 28/29 listopada 1489 w Londynie, zm. 18 października 1541 w Perthshire. Królowa Szkocji w latach 1503–1513, później regentka w imieniu swego małoletniego syna. Małgorzata była drugim dzieckiem i najstarszą córką króla Anglii Henryka VII Tudora i Elżbiety York, córki króla Edwarda IV; młodszą siostrą Artura, księcia Walii i starszą króla Henryka VIII i Marii Tudor, królowej Francji.

Książka z cyklu Tudorów.

Trzy kobiety na dworze Tudorów łączy silna rodzinna więź. Gdy jednak każda z nich włoży na głowę koronę, ich przyjaźń zamieni się w bezwzględną rywalizację.
Początek XVI wieku w Anglii. Król Henryk VII Tudor poprzez sojusze i małżeństwa dzieci próbuje umocnić swoją władzę. Jego starsza córka Małgorzata wkrótce zostanie królową Szkocji, młodsza z...

Oskarżana o czary, morderstwa młodych kobiet, a nawet kąpiel w ich krwi. Do dziś krążą legendy o jej wyjątkowym okrucieństwie wobec sług, a także kochankach obojga płci.
Czy Elżbieta była bestią wyzutą z ludzkich uczuć, brutalnie mordująca niewinne kobiety, aby zachować młodość? A może padła ofiarą politycznych rozgrywek?

Jedenastoletnia Elżbieta, siostrzenica Stefana Batorego, opuszcza rodzinny dom i zostaje zmuszona do zaręczyn. Szybko musi odnaleźć się w roli żony i kochanki. Sama wśród obcych, zabiega o ich względy, by przetrwać w świecie pełnym wyrafinowanych intryg, gry o władzę i przemocy.
Osamotniona, oślepiona tęsknotą za nieodwzajemnioną miłością, poddaje się szalonemu złudzeniu, że przelana krew pomoże jej zdobyć władzę i posłuch. Setki młodych kobiet przybywają do zamku, by go już nigdy nie opuścić...
Przez stulecia legenda o Elżbiecie Batory żyła własnym życiem i stała się inspiracją do pisarstwa.

Oto prawdziwa, napisana z rozmachem opowieść o Hrabinie z Siedmiogrodu, jednej z z najbardziej inteligentnych i światłych kobiet swoich czasów.

Jaka naprawdę była Elżbieta? Niech za podpowiedź służy oto ten tekst:
Zawsze, ale ro zawsze potrzeba utrzymania porządku w gospodarstwie wymagała wymierzania kar służącym, które od czasu śmierci Ferenca zachowywały się jeszcze gorzej niż zwykle. Spędzałam wiele ciężkich godzin w lochach Varanno, z batem lub pałką w dłoni, dajac nauczkę leniwym i bezczelnym. bywały dni, że odwiedzałam podziemia, aż bolały mnie ramiona, a wiele ubrań poplamiłam krwią. Któregoś razu musiano mnie zanieść do sypialni, bo nie mogłam chodzić w wyczerpania. A każdego dnia o zmroku przyprowadzano kolejne dziewczęta zasługujące na karę za obijanie się przy pracy lub kradzież, a także te, które puszczały się z chłopcami stajennymi albo odszczekiwały się starszym służącym. Z reguły najładniejsze i cieszące się największym wzięciem sprawiały najwięcej kłopotu. Wydawało im się, że za urodę przysługują im specjalne względy, a do mnie należało pozbawienie ich złudzeń. Urodzenie się piękną było przekleństwem, nie darem.
Większość dobrze znosiła kary- po kilku dniach dochodziły do siebie i wracały do pracy z odświeżoną pokorą. Czasem jednak trafiały się jednostki wyjątkowo słabowite, które zamiast z powrotem do domu, trafiały na cmentarz. Nie żałowałam ich, gdyż zgon oznaczał dla mnie oszczędność czasu i środków potrzebnych na przywrócenie winowajczyni do zdrowia. Zapewniałam każdej obrządek pogrzebowy, a nawet śpiewaków, by przyzwoicie przeszły na tamten świat. Nikt nie mógł mi zarzucić zaniedbywania mojego chrześcijańskiego obowiązku, choć pastor pełniący od wieków funkcję pastora rodziny, miał czelność zagrozić mi, że doniesie władzom o moich nocnych działaniach.

Jak widać powyższy tekst jasno wskazuje jakie warunki panowały w domostwie Elżbiety Batory. Twarda ręka i cmentarz dla słabowitych, które nie wytrzymały dyscypliny. Nie nadaremno nazwano ją po śmierci seryjną morderczynią. Jak w każdej plotce i w tej pojawiło się źdźbło prawdy. I ukazało jaka naprawdę była Elżbieta.

Elżbieta Batory, węg. Báthory Erzsébet ur. 7 sierpnia 1560 w Nyírbátor, zm. 21 sierpnia 1614 r. w Čachticach. Arystokratka węgierska zwana Krwawą Hrabiną z Čachtic – od nazwy zamieszkiwanego przez nią zamku w Čachticach, którego nie należy mylić z pobliską twierdzą w Trenczynie na Słowacji (węg. Csejte); siostrzenica króla polskiego Stefana Batorego. Nazywana jest najsłynniejszą seryjną morderczynią w historii. Nazywana czasami „wampirem z Siedmiogrodu”.

Oskarżana o czary, morderstwa młodych kobiet, a nawet kąpiel w ich krwi. Do dziś krążą legendy o jej wyjątkowym okrucieństwie wobec sług, a także kochankach obojga płci.
Czy Elżbieta była bestią wyzutą z ludzkich uczuć, brutalnie mordująca niewinne kobiety, aby zachować młodość? A może padła ofiarą politycznych rozgrywek?

Jedenastoletnia Elżbieta, siostrzenica Stefana...

Książka z cyklu Tudorów.

Intymny portret ostatniej żony Henryka VIII, która w niebezpiecznym otoczeniu starzejącego się króla walczyła o własne życie i niezależność.

Zaledwie kilka miesięcy po pochowaniu piątej żony Henryk VIII planuje ponowne małżeństwo. Jego wybór pada na niedawno owdowiałą Katarzynę Parr. Młoda kobieta wie, że życzenie króla jest rozkazem i choć zamierzała wyjść za przystojnego Tomasza Seymoura, porzuca swoje plany. Po ślubie z Henrykiem Katarzyna jednoczy rodzinę królewską, a w samym sercu dworu gromadzi krąg uczonych. Jawne poparcie królowej dla reformy religijnej sprawia, że zaczynają przeciwko niej spiskować dworzanie aspirujący do władzy. Król początkowo szaleje za młodą żoną, ale wkrótce ulega podszeptom tych, którzy oskarżają ją o herezję. Aby ocalić życie, Katarzyna musi uprzedzić spiskowców.

Kateryn the Quene KP jak sama się podpisywała jest tak słabo znana. Jako ostatnia królowa małżonka Henryka VIII przeżyła tego słynnego żonobójcę, który pochował jej cztery poprzedniczki. To czyni z niej chyba najwytrwalszą kobietę w historii. Katarzyna Parr zmierzyła się skutecznie z wieloma spiskami zawiązanymi przez zwolenników papizmu w łonie Kościoła Anglii, chętnych przywrócić kraju rzymski katolicyzm i wychowała dwoje młodszych dzieci króla w wierze protestanckiej, która później stała się sednem ich panowania. Zarazem przyjaźniła się z najstarszą córą króla, katoliczką Marią i czyniła starania o przywrócenie jej królewskiego statusu. Jako regentka- najważniejsza osoba w kraju- stała na straży pokoju pod nieobecność monarchy.
Pod wieloma względami nie różniła się od pozostałych żon Henryka VIII: została regentką jak infantka hiszpańska Katarzyna Aragońska, urodziła się i wychowała na angielskiej ziemi jak Katarzyna Howard, była wykształconą i wysoce inteligentną reformistką religijną jak Anna Boleyn, a także- wywodząc się z Północy- outsiderką jak Anna Kliwijska. Wychowała syna Joanny Seymour i darzyła miłością jej brata; być może, gdyby Joanna nie umarła, zostałyby szwagierkami.
Jednakże najbardziej interesująca w Katarzynie Parr jest jej uczoność. Nie wiadomo, jaką rozległą miała wiedzę, pojawiając się na dworze Henryka VIII jako młoda wdowa po baronie z Północy, Johnie Neville'u. Istnieje możliwość, że studiowała język łaciński i francuski pod okiem preceptora swojego brata, lecz zapewne nauka skończyła się wraz z opuszczeniem domu przez tego ostatniego. Znalazłszy się na dworze królewskim, gdzie dyskutowano gorączkowo o Biblii: czy ma być po łacinie czy w języku ojczystym, o hostii: czy to tylko opłatek czy ciało Chrystusa, o Kościele: czy powinien być papistowski czy reformowany- niewątpliwie podjęła dalsze studia.
Jej znajomość łaciny dowodzi korespondencja z pasierbem, małym księciem Walii. Jej wiedzę teologiczną poświadczają jej publikacje. Katarzyna Parr była pierwszą kobietą, która opublikowała swoje prace pod własnym nazwiskiem i po angielsku, co stanowi prawdziwy przełom. Wcześniej tylko nieliczne przedstawicielki płci pięknej zapisywały swoje przemyślenia, a czyniły to raczej w języku średnioangielskim znanym z Chaucera aniżeli w łatwiej zrozumiałym nowoangielskim Szekspira, używanym już przez Katarzynę Parr. Nawet zaś te kobiety, które coś publikowały- najczęściej przekłady pism mężczyzn- robiły to anonimowo. Żadna inna kobieta przez Katarzyną Parr nie poważyła się opublikować opatrzonej własnym nazwiskiem oryginalnej pracy, tak jak ona uczyniła w wypadku swego tłumaczenia modlitw i psalmów. Jej ostatnie dzieło, zatytułowane Lamentacje grzesznika, było nie przekładem, lecz oryginalną pracą.

Rada jak być dobrym władcą:
Niewiasta może rządzić. Ale musi kierować się wolą Boga i używać swego rozsądku i mądrości. Nie wolno jej pragnąć władzy dla samej władzy. Musi godzić się z odpowiedzialnością, która idzie z nią w parze. Musi się przygotować i rządzić roztropnie. Tryumfem jest myśleć jak prawdziwy król, dążyć do czegoś więcej niż własna wielkość, umieć się ukorzyć dla dobra ogółu. Nie chodzi o to, aby niewiasta rządziła za wszelką cenę, lecz o to, by u władzy znalazła się taka, co ma rozum i przejmuje się tym, co robi.

Książka z cyklu Tudorów.

Intymny portret ostatniej żony Henryka VIII, która w niebezpiecznym otoczeniu starzejącego się króla walczyła o własne życie i niezależność.

Zaledwie kilka miesięcy po pochowaniu piątej żony Henryk VIII planuje ponowne małżeństwo. Jego wybór pada na niedawno owdowiałą Katarzynę Parr. Młoda kobieta wie, że życzenie króla jest rozkazem i choć...

Pajęczyna kłamstw i intrygi szpiegów na dworze Tudorów.
Gra, w której stawką jest korona... albo śmierć.

Jest rok 1553. Na angielskim tronie zasiada Maria I Tudor, później znana jako Krwawa Maria. Królowa bezwzględnymi metodami próbuje przywrócić w Anglii katolicyzm i zawrzeć sojusz z Hiszpanią. Poddani jednak buntują się przeciw jej rządom. Szepty w pałacowych korytarzach powtarzają imię księżniczki Elżbiety jako kandydatki do przejęcia tronu. Maria zaś czeka tylko na fałszywy krok siostry, by raz na zawsze pozbyć się rywalki.

Tymczasem na skutek spisku hiszpańskiego ambasadora listy Elżbiety wpadają w niepowołane ręce, a ich treść wystarczy, by skazać księżniczkę na śmierć. Czy wiernemu szpiegowi uda się odzyskać je na czas?

Spisek Tudorów to trzymająca w napięciu do ostatniej strony opowieść o bezwzględnej walce dwóch sióstr o tron oraz o spisku, który dopomógł Elżbiecie Wielkiej sięgnąć po koronę- choć mógł zaprowadzić ją prosto na szafot.

Książka ta jest oparta na zajściach prowadzących do kluczowego i często pomijanego wydarzenia w historii dynastii Tudorów: buntu Wyatta. Gdyby powstanie to zakończyło się zwycięstwem, przyszłość Anglii najprawdopodobniej wyglądałaby zupełnie inaczej. Dokładnie zaplanowana, ale ujawniona w ostatnim momencie rewolta upadła. Od wieków historycy spierają się o to, czy Elżbieta wiedziała o spisku przeciwko siostrze, królowej Marii I, i czy była w jakikolwiek sposób zaangażowana w ową intrygę.

Pajęczyna kłamstw i intrygi szpiegów na dworze Tudorów.
Gra, w której stawką jest korona... albo śmierć.

Jest rok 1553. Na angielskim tronie zasiada Maria I Tudor, później znana jako Krwawa Maria. Królowa bezwzględnymi metodami próbuje przywrócić w Anglii katolicyzm i zawrzeć sojusz z Hiszpanią. Poddani jednak buntują się przeciw jej rządom. Szepty w pałacowych...

Nastoletnia Lukrecja Borgia i jej starszy brat Cesare w karnawałowym przebraniu wędrują po Rzymie...
Tak zaczyna się rewelacyjna powieść historyczna, zgodna z najlepszymi wzorami płaszcza i szpady, osnuta na tle losów papieskiej córki i jej brata. Wśród bohaterów papież, rodzina Borgiów, dynastia aragońska i Machiavelli. Atmosfera zagęszcza się, a z wód Tybru wydobywane są kolejne zwłoki. Bohaterowie równie dobrze posługują się sztyletem, jak trucizną. W końcu prawie wszyscy umierają w nagłych okolicznościach. Z życiem uchodzi Lukrecja i jej synek...

Książka bardzo ciekawa, obfituje w liczne fakty historyczne, fajnie i szybko się czyta.

Lukrecja Borgia ur. 18 kwietnia 1480 w Subiaco, zm. 24 czerwca 1519 w Ferrarze. Córka kardynała Rodrigo Borgii, późniejszego papieża Aleksandra VI, księżna Ferrary.
W 1493 została wydana za mąż za Giovanniego Sforzę, pana na Pesaro. Małżeństwo zostało unieważnione w 1497. W następnym roku poślubiła Alfonsa Aragońskiego, królewicza neapolitańskiego. Drugi mąż Lukrecji zginął zamordowany prawdopodobnie na polecenie jej brata, Cezara. W 1503 wyszła za mąż po raz trzeci, za Alfonsa I d’Este, księcia Ferrary. Pod nieobecność męża zajmowała się zarządem państwa. Znana była jako m.in. protektorka artystów.
Przez dłuższy czas była owiana złą sławą, przypisywano jej kazirodcze stosunki z ojcem i bratem Cezarem. W związku z tym stała się popularną bohaterką utworów literackich, a później także filmowych. W II połowie XIX w. jej postać została zrehabilitowana przez historiografię.

Nastoletnia Lukrecja Borgia i jej starszy brat Cesare w karnawałowym przebraniu wędrują po Rzymie...
Tak zaczyna się rewelacyjna powieść historyczna, zgodna z najlepszymi wzorami płaszcza i szpady, osnuta na tle losów papieskiej córki i jej brata. Wśród bohaterów papież, rodzina Borgiów, dynastia aragońska i Machiavelli. Atmosfera zagęszcza się, a z wód Tybru wydobywane są...

Kiedy młodziutka księżniczka Katarzyna przybyła na rosyjski dwór, by poślubić przyszłego cara Piotra III, jej życie przestało należeć tylko do niej. Wszyscy plotkowali o jej nieszczęśliwym małżeństwie, a gdy szła pałacowym korytarzem, setki par oczu próbowały przeniknąć wzorkiem jej suknię, by odgadnąć, czy Katarzynie wreszcie udało się zajść w ciążę.

Jako caryca szybko nauczyła się ukrywać wszystkie radości i smutki, bo każda jej słabość mogła zostać wykorzystana przeciwko niej.

Jak udawało jej się dokonać trudnych wyborów między głosem serca a racją stanu? Czy władza i korona były dla niej ważniejsze niż rodzina i miłość?

Autorka opisuje rozterki carycy, ukazując nieznane dotąd prywatne oblicze wielkiej władczyni. Cesarzowa nocy to intymna spowiedź kobiety, która miała wszystko, czego zapragnęła...a może wszystko, prócz najważniejszego? Brakowało jej prawdziwej miłości, gdyż na miłość męża nie miała co liczyć. Co rekompensowała sobie licznymi kochankami.

Kiedy młodziutka księżniczka Katarzyna przybyła na rosyjski dwór, by poślubić przyszłego cara Piotra III, jej życie przestało należeć tylko do niej. Wszyscy plotkowali o jej nieszczęśliwym małżeństwie, a gdy szła pałacowym korytarzem, setki par oczu próbowały przeniknąć wzorkiem jej suknię, by odgadnąć, czy Katarzynie wreszcie udało się zajść w ciążę.

Jako caryca szybko...

Młodziutka, na pozór niewinna księżniczka Zofia Fryderyka Augusta Anhalt-Zerbst, a po przejściu na wiarę protestancką Katarzyna Aleksiejewna przybywa na życzenie carycy Elżbiety do Pałacu Zimowego. Zostaje przedstawiona jako kandydatka na żonę Piotra- następcy rosyjskiego tronu. Wybór ten zdecydowanie nie wszystkim przypada do gustu.
Aby przetrwać, musi przyswoić sobie reguły pałacowej gry i pamiętać o jednym: wszyscy oszukują.

Katarzyna Wielka to napisana z ogromnym rozmachem powieść, która pozwala zajrzeć, niczym przez dziurkę od klucza do komnat i alków Pałacu Zimowego, by odkryć historię przemiany i dochodzenia do władzy jednej z najbardziej bezwzględnych kobiet w historii.
Powieść ta, to historia życia i panowania Katarzyny Aleksiejewny opowiedziana przez jej zausznicę Barbarę, Warwarę Nikołajewną Malikina.

Katarzyna II Aleksiejewna Wielka, ros. Екатерина II Алексеевна; urodzona jako Zofia Fryderyka Augusta, niem. Sophie Friederike Auguste zu Anhalt-Zerbst-Dornburg. Ur. 2 maja 1729 w Szczecinie zm. 6 listopada w Petersburgu. Księżniczka anhalcka, żona wielkiego księcia, później cesarza rosyjskiego Piotra III, a po dokonaniu zamachu stanu samodzielna cesarzowa Rosji w latach 1762-1796. Podziwiana przez zachodnich filozofów za mądrość, umiłowanie wiedzy, sztuki i sprzyjanie oświeceniu, nazywana przez nich „Semiramidą Północy”. Nakaz Katarzyny II z 1767 roku definiujący zasady polityki i system prawny zapoczątkował okres absolutyzmu oświeconego w Rosji. Zreformowała oświatę i utworzyła pierwszą w Rosji szkołę dla dziewcząt (1764). Dokonała reformy podziału administracyjnego Rosji. Doprowadziła do sekularyzaji dóbr duchownych, uwłaszczenia chłopów cerkiewnych i zmniejszenia ich obowiązków względem cerkwi (1764). Wydała Manifest o wolności gospodarczej (1775) oraz Gramotę o prawach i wygodach miejskich (1785), oficjalnie ustanawiając stan mieszczański i samorząd miejski. Gramota o prawach, wolności i przywilejach szlacheckich (1785) doprowadziła do wzmocnienia pozycji szlachty i jednocześnie pogorszenia sytuacji chłopów z majątków szlacheckich, którzy byli pozbawieni większości swych praw i stali się obiektem handlu. Po powstaniu chłopskim Jemieljana Pugaczowa wprowadziła politykę represji wobec każdego przejawu niezadowolenia. Uczestniczyła w rozbiorach Polski.

Młodziutka, na pozór niewinna księżniczka Zofia Fryderyka Augusta Anhalt-Zerbst, a po przejściu na wiarę protestancką Katarzyna Aleksiejewna przybywa na życzenie carycy Elżbiety do Pałacu Zimowego. Zostaje przedstawiona jako kandydatka na żonę Piotra- następcy rosyjskiego tronu. Wybór ten zdecydowanie nie wszystkim przypada do gustu.
Aby przetrwać, musi przyswoić sobie...