Colin Falconer

"Powieść o bohaterach serialu Wspaniałe Stulecie"- głosi okładka. No cóż, z tym serialem wspólnego ma jedynie tyle, że bohaterowie są Ci sami. Miałam nadzieję na rozwikłanie wielu wątków, których nie udało mi się obejrzeć w filmie, a jednak się nie doczekałam. I tak jak zwykle porównując książkę i film, wieszam wszystkie psy na twórcach filmów, tak dzisiaj muszę się przyznać do zawodu, jaki sprawiła mi książka. Pominę już fakty i mity z życia Sulejmana, bo jak napisał autor książki w epilogu "Jedyni, którzy znają prawdę, już nie żyją". Bardziej chodzi mi o bogactwo dworskich intryg i bohaterów występujących w serialu i ubóstwo emocji dostarczone przez książkę. Ubolewam nad tym, że nie dane mi było oglądać wielu odcinków Wspaniałego Stulecia, bo to dość wartościowy serial.. Niemniej książka sama w sobie nie jest zła. Jest poparta faktami historycznymi, które miały miejsce, zawiera bohaterów, którzy faktycznie występowali na kartach historii, czytając się nie nudzisz, bo emocje są budowane z każdą nową intrygą. Hurrem idzie przez życie jak burza, zbierając za sobą całkiem pokaźny orszak trupów. Jest nieustępliwa, nieobliczalna, nie ma litości, ale również brak jej uczuć, czy to matczynych, czy człowieczych. Całe swoje życie w Turcji jest pusta...Mądra, ale pusta... Jednak trzydzieści pięć lat opisane na zaledwie kilkuset kartkach, to zbyt duże wyzwanie dla pisarza. Trzeba wybrać sobie małe grono bohaterów i spłycić dużą część akcji. Tylko tak tłumaczę sobie zawód, bo spodziewałam się najpiękniejszej, rajskiej wręcz historii miłosnej, która się naprawdę wydarzyła...