Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do książki zachęciło mnie jedno zdanie w usłyszanej przelotnie recenzji: ta powieść to jak powrót do domu po latach tułaczki. Cóż, i Czwarte Skrzydło było jak powrót do domu - ale do tego patologicznego, od którego lata temu się uciekło.

Momentami logika w tej książce sama nie zdała egzaminu i nie przeszła przez most, postacie drugoplanowe są bo wypada, żeby na przykład główna bohaterka miała przyjaciółkę, te smoki to bardziej pudle, przy próbach wmówienia mi, że życie w akademii jest kruche jak sucha gałązka pod butem parskałam śmiechem, bo te śmierci tak nijako były przedstawiane. Oczywiście wpychajmy też na siłę okropne romantyzowanie przystojnych typów, którzy w sumie to chcą nas zabić, ale nie zaprzątajmy sobie teraz tym głowy, bo - o matko! - typ świeci mi właśnie klatą przed nosem i tylko o tym jestem w stanie teraz myśleć - to znaczy musze, bo tak główna bohaterka myśli, a mnie już bolą oczy od wywracania nimi. I te sceny zbliżeń, które skręcały. Frapujące zakończenie? Od kiedy typiara zobaczyła pana X na dziedzińcu i penetrowała go spojrzeniem, wiadomo było jaki będzie z nim plot twist.

Przemawia przeze mnie ogromne rozczarowanie, bo gdy myślałam, że fantastyka młodzieżowa odchodzi już powoli od tych starych, irytujących schematów, to tutaj nagle pojawiło się ono - Czwarte Skrzydło. I zwątpiłam.

Do książki zachęciło mnie jedno zdanie w usłyszanej przelotnie recenzji: ta powieść to jak powrót do domu po latach tułaczki. Cóż, i Czwarte Skrzydło było jak powrót do domu - ale do tego patologicznego, od którego lata temu się uciekło.

Momentami logika w tej książce sama nie zdała egzaminu i nie przeszła przez most, postacie drugoplanowe są bo wypada, żeby na przykład...