Wszyscy jesteśmy złoczyńcami - M. L. RIO - 4,75/5 ✨

Chyba najlepszym co może się zdarzyć to zakochać się w książce do której nie miało się żadnych nadziei. Nawet powiem więcej gdzieś przez pierwsze rozdziały byłam pewna, że skończy się to DNF.

Dwie ramy czasowe jedno z dziesięciu lat wcześniej, gdy siedmioro młodych i ambitnych studentów, aż za bardzo wczuło się w swoje rolę i teraz przyszło im grać najważniejsze przedstawienie w swoim życiu. Niewinnych morderstwa jednego z nich. W teraźniejszości Olivier wychodzi na wolność po odsiedzeniu wyroku i opowiada całą i już prawdziwą wersję emerytowanemu detektywowi, który niegdyś go zamknął.

Początki były ciężkie ale im dalej tym tylko lepiej. Kreacja bohaterów to był istny geniusz. Naprawdę nie potrafiłam się oderwać i nie kreować w głowie różnych teorii na temat tego co naprawdę się wydarzyło.

Ale pomijając ten genialny mroczny i pełen napięcia nastrój, najbardziej urzekła mnie relacja głównego bohatera i jego współlokatora. Coś pięknego a zarazem lekko niepokojącego było w tym.

Nie mogłam nie kombinować przy tej książce. Co prawda pewną rzecz przewidziałam, ale naprawdę nic mnie tak nie ucieszyło jak to, że ta moja teoria była trafna.

Naprawdę fenomenalna historia, pełna pasji i niepokoju napisana pięknym językiem. Koniecznie dajcie jej szanse i nie zważajcie się na początku, ona potrzebuję chwili aby się rozkręcić i pożreć wasze serce w całości.

Wszyscy jesteśmy złoczyńcami - M. L. RIO - 4,75/5 ✨

Chyba najlepszym co może się zdarzyć to zakochać się w książce do której nie miało się żadnych nadziei. Nawet powiem więcej gdzieś przez pierwsze rozdziały byłam pewna, że skończy się to DNF.

Dwie ramy czasowe jedno z dziesięciu lat wcześniej, gdy siedmioro młodych i ambitnych studentów, aż za bardzo wczuło się w swoje...

Nie wiem, co myśleć o tej książce. W pewnym momencie byłam skłonna dać jej marne 5 gwiazdek, natomiast zakończenie, które wycisnęło ze mnie litr łez zmieniło moje zdanie. Szkoda, że postaci nie mogły być tak realne i właściwie zarysowane przez całą książkę. Niestety po pierwszym ich stereotypowym przedstawieniu stali się dla mnie miałcy, a już wyjątkowo główny bohater - był do bólu nijaki. Nie czułam przez większość czasu ani ich cierpienia (może zostało pokazane nie w taki sposób, jakiego się spodziewałam?),ani nic nie działo się z akcją pod względem kryminalnym. Chciałam więcej podejrzeń, i nie dlatego, że liczyłam na dobry kryminał, tylko dlatego, że to byłoby logiczne. Poza tym wszyscy się tam naparzali i nie wydawało mi się to momentami naturalne - skąd taka przemiana Richarda? Było w środku tej książki parę dobrych momentów, ale bywała też mocno nużąca. Domyśliłam się zabójcy od razu i nie sądzę, że wpłynął na to mój intelekt i zmysł do zagadek kryminalnych, bo jest to gatunek, do którego nie pałam miłością - to zwyczajnie było oczywiste, jeśli ktoś ma 5 szarych komórek. Tylko tu ewidentnie nie do końca chodziło o szukanie zabójcy, a o przeżywanie drogi bohaterów do szaleństwa i śledzenie ich rozpaczy oraz radzenia sobie z sytuacją. Nie poczułam tego tak, jakbym oczekiwała po tak głośno polecanej książce.

Nie wiem, co myśleć o tej książce. W pewnym momencie byłam skłonna dać jej marne 5 gwiazdek, natomiast zakończenie, które wycisnęło ze mnie litr łez zmieniło moje zdanie. Szkoda, że postaci nie mogły być tak realne i właściwie zarysowane przez całą książkę. Niestety po pierwszym ich stereotypowym przedstawieniu stali się dla mnie miałcy, a już wyjątkowo główny bohater - był...

Fabuła i opowiadana historia były na plus. Jednak coś sprawiło, że ciężko czytało mi się tę książkę. Trochę można powiedzieć się przez nią przekroczyłam, ale historia jest naprawdę w porządku. Jest to historia jednocześnie nudna i ciekawa.

Fabuła i opowiadana historia były na plus. Jednak coś sprawiło, że ciężko czytało mi się tę książkę. Trochę można powiedzieć się przez nią przekroczyłam, ale historia jest naprawdę w porządku. Jest to historia jednocześnie nudna i ciekawa.

Z początku nie spodziewałam się, że mi się spodoba. Mnogość cytatów była co najmniej niepokojąca. Ale po kilku stronach wsiąkłam w historię i nie mogłam się oderwać od książki.

Z początku nie spodziewałam się, że mi się spodoba. Mnogość cytatów była co najmniej niepokojąca. Ale po kilku stronach wsiąkłam w historię i nie mogłam się oderwać od książki.

Dałam się nabrać, niestety. Ta książka bardzo często jest polecana jako podobna do "Tajemnej historii" Donny Tartt.
Jeśli ktoś z Was też trafił tu z tego powodu, to uciekajcie.

Książka nie dorasta tej wspomnianej do pięt, ale nie szkodzi. Wiadomo, że nic nigdy nie będzie takie samo, ale tutaj zgadzają się tylko pewne założenia. (Studenci i motyw morderstwa - to wszystko.)
Cała reszta, czyli wykonanie, styl, fabuła, bohaterowie i ich rozterki to tylko echo, popłuczyny po dużo lepszych lekturach.

Nie, nie oceniam jej przez ten konkretny pryzmat. Tak po prostu mi się nie podobała. Może gdybym była jeszcze nastolatką, to inaczej bym do tego podeszła, ale niestety, radość z czytania skończyła się bardzo szybko i zastąpiło ją rozczarowanie.

Zostawmy niezbyt ciekawy styl. Zostawmy nawet fabułę, pomimo że była głupkowata - zarówno Richard jak i cała reszta podejmują nieuzasadnione decyzje, a ich zachowanie zmienia się bez sensownego wyjaśnienia. Nie chcę tutaj pisać spojlerów, i nie będę, ale oprócz jednej ważnej, jest i kilka pomniejszych scen będących kwintesencją głupoty i brakiem logicznego myślenia.
Ale ci bohaterowie…
Weźmy Meredith, której na dzień dobry nie polubiłam. Pewna siebie, wyzywająca, najpiękniejsza na świecie, ale boi się, że przez jej fizyczność ludzie nie dostrzegą jej wnętrza.
I ja tak czytam i czytam, i czekam na to jakże ciekawe wnętrze.
I wiecie co, nie doczekałam się. Nie ma go. Ta dziewczyna jest pusta. Dosłownie jest tylko tym, jak wygląda.
Tyle że po kolejnych paru kartkach dochodzi się do wniosku, że nie tylko ona. Wszystkie postacie są po prostu nudne i płaskie, bardzo powierzchowne. Irytujące w dodatku.

Kolejną rzeczą, która mi bardzo przeszkadzała, był Szekspir. Do samego autora i jego sztuk podchodzę dość neutralnie, ale tutaj po prostu było tego za dużo. Bohaterowie dosłownie prawie w każdym dialogu cytowali coś jeden drugiemu, aż mnie skręcało. Na początku to było nawet ciekawe, potem po prostu miałam już tego serdecznie dość i pomijałam wszystkie fragmenty "kopiuj+wklej" ze sztuk. Zgaduję, że tylko fanatykom Szekspira może spodobać się ten element. (Tak, fanatykom, nie mylić z fanami).
Rozumiem czyjeś gusta, ale nie tak przekonuje się czytelnika do fascynacji bohaterów. Zarzucenie mnie tym wszystkim dało efekt wręcz odwrotny i teraz pewnie przez długi czas nie wezmę do ręki nic nawiązującego do sztuk szekspirowskich.

No i na koniec… Owa wielka zagadka była dość prosta do rozwiązania, drogą eliminacji szybko dociera się do odpowiedzi na pytanie "kto". A potem już czyta się z coraz większą frustracją i znużeniem.

Doczytałam tylko dlatego, żeby napisać ten komentarz.
Rozczarowanie przez duże R.

Dałam się nabrać, niestety. Ta książka bardzo często jest polecana jako podobna do "Tajemnej historii" Donny Tartt.
Jeśli ktoś z Was też trafił tu z tego powodu, to uciekajcie.

Książka nie dorasta tej wspomnianej do pięt, ale nie szkodzi. Wiadomo, że nic nigdy nie będzie takie samo, ale tutaj zgadzają się tylko pewne założenia. (Studenci i motyw morderstwa - to...

Bohaterowie irytujący, "wątek kryminalny" przewidywalny a akcji niewiele, jedynie Vibe na plus.

Bohaterowie irytujący, "wątek kryminalny" przewidywalny a akcji niewiele, jedynie Vibe na plus.

"A jeśli jesteśmy złoczyńcami" to jedna z najlepszych książek, jakie miałam przyjemność czytać. Jest to powieść, która mimo swojej poetyczności momentami staje się bardzo bezpośrednia i przyziemna. Historia ta opowiada o przyjaźni, miłości i obsesji, przy czym kolejność tych elementów nie jest przypadkowa.

Niezwykłą siłą tej powieści jest rozwój postaci. Siedmiu przyjaciół, którzy stanowią centralną grupę tej historii, są wyjątkowo dobrze pokazani, a ich relacje są złożone i wielowymiarowe. Wraz z rozwojem fabuły czytelnik zostaje wciągnięty w sieć ich interakcji i motywacji, co sprawia, że bohaterowie stają się coraz bardziej przekonujący i autentyczni.

Jednym z ciekawych aspektów książki jest poszukiwanie związku między sztuką a życiem. Bohaterowie studiują Szekspira, a tematyka sztuk, które wykonują, jest sprytnie wpleciona w narrację opowieści. To prowokuje czytelnika do refleksji nad wpływem sztuki na nasze życie i relacje międzyludzkie.

Autorka doskonale oddaje obłęd i obsesję, które mogą ogarnąć człowieka, szczególnie w obliczu potrzeby ochrony najbliższych, niezależnie od kosztów. Fabuła stopniowo prowadzi do nieuchronnego finału, w którym każde wydarzenie ma swoje znaczenie, a sekrety bohaterów wychodzą na jaw, zagrażając temu, co zbudowali.

Ta historia poruszyła moje serce swoimi złymi emocjami i zbrodniami, ale także odnalazłam w niej prawdziwą, czystą miłość i siłę przyjaźni. Choć momentami wydawało się, że nic już mnie nie zaskoczy, zakończenie wciąż potrafiło mnie zaskoczyć i pozostawić z pragnieniem więcej. "A jeśli jesteśmy złoczyńcami" to kompletna perełka, której potrzebuje więcej czytelniczych serc, by w pełni docenić jej wartość i niezapomniane doświadczenie czytelnicze.

"A jeśli jesteśmy złoczyńcami" to jedna z najlepszych książek, jakie miałam przyjemność czytać. Jest to powieść, która mimo swojej poetyczności momentami staje się bardzo bezpośrednia i przyziemna. Historia ta opowiada o przyjaźni, miłości i obsesji, przy czym kolejność tych elementów nie jest przypadkowa.

Niezwykłą siłą tej powieści jest rozwój postaci. Siedmiu...

Och co to była za cudowna książka. Obawiałam się, że książka mi się nie do końca spodoba, ponieważ nie jestem największą fanką dzieł Shakespeare’a ale jednak tu mi wszystko zagrało. Chemia między bohaterami jest niesamowita, napięcie i ta niepewność co jest grą aktorską a co prawdą jest chyba najlepszą częścią książki.
Myśle, że gdybym znała wszystkie te dzieła Shakespeare’a, które nasi bohaterowie odgrywają mogłabym jeszcze lepiej odebrać tę historie jednak brak tej wiedzy nie przeszkodziło mi w odbiorze 🤩

Och co to była za cudowna książka. Obawiałam się, że książka mi się nie do końca spodoba, ponieważ nie jestem największą fanką dzieł Shakespeare’a ale jednak tu mi wszystko zagrało. Chemia między bohaterami jest niesamowita, napięcie i ta niepewność co jest grą aktorską a co prawdą jest chyba najlepszą częścią książki.
Myśle, że gdybym znała wszystkie te dzieła...

Z początku ciężka do przebrnięcia przez liczne teatralne monologi, ale z czasem nabiera prawdziwego tempa. Przyjemna lektura, koniec mocno zadziwiający.

Z początku ciężka do przebrnięcia przez liczne teatralne monologi, ale z czasem nabiera prawdziwego tempa. Przyjemna lektura, koniec mocno zadziwiający.

Marna imitacja powieści Donny Tart. Totalnie słaba i bez polotu, zupełna strata czasu...

Marna imitacja powieści Donny Tart. Totalnie słaba i bez polotu, zupełna strata czasu...