Dopiero po przeczytaniu tej książki zaczęłam zastanawiać się, co tak właściwie mnie do niej przyciągnęło. Być może przyciągnął mnie do niej mój wielki sentyment do Hiszpanii – tym bardziej tej XVI wiecznej, może było to zamiłowanie do historii, albo po prostu chęć spróbowania czegoś nowego, bo przyznaję, iż książki historyczne lub w jakikolwiek sposób z historią związane nie są tymi, które czytam najchętniej i najczęściej, co nie znaczy również, że omijam je szerokim łukiem. Nie jestem zaznajomiona z tym gruntem na tyle, żebym mogła bez zawahania sięgać po kolejne książki o tej tematyce. „Więzień” jednak pokazał mi, że do książek historycznych wcale nie muszę podchodzić z dystansem, że mogą być one fantastyczną przygodą i mile spędzonym czasem.

„Więzień” to historia młodego szlachcica żyjącego w Hiszpanii w XVI wieku. Luis María Monroy de Villalobos to chłopiec, który snuje rycerskie fantazje i marzy o tym, aby dołączyć do wojsk królewskich. Gdy umiera jego ojciec, znany, szanowany i podziwiany rycerz marzenie Luisa ma wreszcie szansę się spełnić. Spełniając ostatnią wolę swojego ojca wyrusza do zamku w Belvís, gdzie będzie służył jako paź, aż w końcu stanie się rycerzem. Jego przeznaczeniem będzie tragiczna w skutkach walka na Dżerbie, lecz zanim to się wydarzy, Luis przeżyje niesamowitą i niezapomnianą przygodę.

Przyznam szczerze, że początkowo nie byłam tą książką zachwycona. Miałam problem z tym, żeby wciągnąć się w czytaną przeze mnie historię, z trudem brnęłam przez kolejne strony i bałam się, że będzie mi to towarzyszyć do końca książki. Po chwili wszystko się jednak odmieniło, lektura ta wciągnęła mnie tak bardzo, że ciężko mi było się od niej oderwać i żałowałam, że „Więzień” ma tylko 670 stron. Pomimo iż nie jest to książka bez wad, czytanie jej było prawdziwą przyjemnością i wspaniałą przygodą, głównie biorąc pod uwagę moje zainteresowanie historią, które sprawiło, że lekturę tę doceniłam dwa razy bardziej.

Tło historyczne ukazane jest za czasów panowania Karola V i później, po jego śmierci, za panowania Filipa II, który był jego synem. Doceniam to, iż autor nie tylko wspomniał o owych władcach, przybliżył czytelnikowi również postać Karola V, który w kilku rozdziałach tej książki staje się jedną z głównych postaci. Wiele innych bohaterów, a także wydarzeń to rzeczywiste wydarzenia, które zapisały się na kartach historii, jak chociażby wspomniana już wyżej przeze mnie walka na Dżerbie, która była jedną z najbardziej katastrofalnych i absurdalnych walk w historii. Interesująca i szokująca jest również informacja o Wieży Czaszek, znanej również jako borj er-Russ, która została zbudowana nad brzegiem morza, na Dżerbie, z ciał zamordowanych hiszpańskich rycerzy.

Autor w swej książce wziął pod uwagę to, co w XVI wieku cenione było najbardziej. W owych czasach ważną rolę odgrywała muzyka i poezja, dlatego we „Więźniu” znaleźć można niemało tekstów przeróżnych utworów. W lekturze tej istotna jest również religia, ponieważ to ona często była powodem wielu walk i bitew, myślę więc, że w przeciwieństwie do mnie ludzie wierzący nie powinni nad tym ubolewać, jednak dla mnie było to coś, co mi przeszkadzało. Istotną rolę odgrywają również powieści rycerskie, zakazane wówczas przez Święte Oficjum, które tak ukształtowały wyobrażenia Luisa o byciu rycerzem.

Nie doszukiwałam się specjalnie żadnych wartości w tej książce, nie musiałam tego robić, gdyż one same mnie znalazły. Ile znaczy przekonanie i wierność wybranym siebie ideałom? Czym jest walka za coś, co się kocha, szanuje i za co chce się oddać życie? Cieszę się, że te i więcej kwestii pojawiło się w tej książce, bo choć nie skłoniły mnie one do głębokiego umysłu, myślę, że znajdą się osoby, które poświęcą temu więcej uwagii. Żałuję tylko jednego. Tego, iż autor nie skupił się bardziej na psychologii bohaterów, ponieważ przez całą książkę miałam wrażenie, jakby postacie były bezbarwne i bez tej charakterystycznej iskry, która czyni ich żywymi i plastycznymi bohaterami. Niemniej zachęcam do przeczytania tej książki, ja nie żałuję poświęconego jej czasu i cieszę się, że miałam możliwość poznać tę historię.

„- Na Boga, mężu! Czy będziesz zważał na słowa mojego nieszczęsnego ojca? Czy nie widzisz, że nie jest już przy zdrowych zmysłach i majaczy?
- I to jest właśnie w tym wszystkim najgorsze, żono – odparł. – Wszak pijacy i szaleńcy zawsze mówią prawdę.”

Dopiero po przeczytaniu tej książki zaczęłam zastanawiać się, co tak właściwie mnie do niej przyciągnęło. Być może przyciągnął mnie do niej mój wielki sentyment do Hiszpanii – tym bardziej tej XVI wiecznej, może było to zamiłowanie do historii, albo po prostu chęć spróbowania czegoś nowego, bo przyznaję, iż książki historyczne lub w jakikolwiek sposób z historią związane...