Jestem urzeczona stylem Pani Anny Kańtoch. Dałam się jej porwać do mrocznego, pełnego tajemnic świata Domenica Jordana – charyzmatycznego badacza, lekarza i naukowca. Postać niesamowita, wykreowana tak dobrze, że aż prawie namacalna. Czytając starłam się podświadomie go zaszufladkować w „DOBRY”, „ZŁY”, ale ani to kryształowy heros stający w obronie słabszych, ani też zły bohater.. Z opowiadania na opowiadanie przeskakiwał w mojej głowie z jednej szufladki do drugiej niczym konik polny. Dopiero w połowie książki odpuściłam i pozwoliłam mu po prostu siedzieć na blacie, z jedną nogą w jednej ,a drugą w drugiej. Podobne rozkminki miałam czytając pierwsze tomy cyklu Jacka Piekary o Mordimerze Madderdinie.

Autorka nie bawi się w pisaninę- paplaninę. Jest daleka od plątania swojego bohatera w głupiutkie romanse, po których zmienia się o 180 stopni (najczęściej w bezpłciową papkę). Podoba mi się to, że nie skupia się zanadto na seksualności swoich postaci- co niestety zdarza się autorkom dość często i psuje całkiem dobre pozycje. Styl Pani Anny jest lekki, przyjemny, nie wyczuwam w nim fałszywych nutek stylizowania na podpatrzoną gdzieś formą, nie irytuje tysiącami ulepszających go zabiegów stylistycznych. No dobra, muszę to powiedzieć głośno- Anna Kańtoch jest fenomenalna i jak dziecko cieszę się na „Zabawki Diabła’.

Jestem urzeczona stylem Pani Anny Kańtoch. Dałam się jej porwać do mrocznego, pełnego tajemnic świata Domenica Jordana – charyzmatycznego badacza, lekarza i naukowca. Postać niesamowita, wykreowana tak dobrze, że aż prawie namacalna. Czytając starłam się podświadomie go zaszufladkować w „DOBRY”, „ZŁY”, ale ani to kryształowy heros stający w obronie słabszych, ani też zły...