Ależ te opowiadania były nudne i nieangażujące, choć sam pomysł na nie był intrygujący. Niestety tym razem Anna Kańtoch bardzo mnie zawiodła.

Ależ te opowiadania były nudne i nieangażujące, choć sam pomysł na nie był intrygujący. Niestety tym razem Anna Kańtoch bardzo mnie zawiodła.

Według mnie ta książka jest raczej dla nastolatków, ewentualnie bardzo młodych osób, które chcą dopiero wstępnie poznać literaturę fantasy (chociaż w przypadku osób w wieku 20+ i tak raczej rekomendowałabym np. Piekarę albo Ursulę le Guin).

Dorosła osoba, która regularnie czyta ma już nieco inny poziom wymagań - odnośnie fabuły, dialogów, postaci itp. Tu wszystko jest jakoś słabo zarysowane, podane bardzo minimalistycznie, wręcz skąpo, przez co miejscami gubiłam się w fabule. Wątki detektywistyczne podane tak, że robił się w tym dość spory chaos, zwłaszcza w drugim opowiadaniu.
Powiem wprost - szkoda, bo Domestic Jordan, jako postać jest bardzo fajny!
Po prostu autorka musiałaby to jeszcze raz edytować i zrobić taki "remaster", żeby to nabrało głębi.
Ale młodym osobom może się podobać i prywatnie nie miałabym problemu, żeby dać ją dziecku w prezencie, bo treści względnie "cenzuralne" i na poziomie, co jest wielkim plusem! O Jacku Piekarze nie da się już tego powiedzieć ;)

Według mnie ta książka jest raczej dla nastolatków, ewentualnie bardzo młodych osób, które chcą dopiero wstępnie poznać literaturę fantasy (chociaż w przypadku osób w wieku 20+ i tak raczej rekomendowałabym np. Piekarę albo Ursulę le Guin).

Dorosła osoba, która regularnie czyta ma już nieco inny poziom wymagań - odnośnie fabuły, dialogów, postaci itp. Tu wszystko jest...

No nie wiem co mam mysleć, część opowiadań była fajna, a część taka sobie, ale ogólnie warto przeczytać.

No nie wiem co mam mysleć, część opowiadań była fajna, a część taka sobie, ale ogólnie warto przeczytać.

Do tej pory przeczytałem trzy książki Anny Kańtoch, czyli trylogię z Krystyną Lesińską w roli głównej. Wiem jednak, że pisarka tworzy też opowiadania. Niektóre nawet były nagradzane. I stąd wybór zbioru opowiadań o Domenicu Jordanie. „Diabeł na wieży” zawiera ich sześć. Jedne są dłuższe, inne krótsze. Jedne są ciekawsze, inne trochę mniej. Na pewno plusem jest główny bohater oraz świat , w którym żyje. Ogólnie czytało się dobrze, choć pewien niedosyt pozostał. Nie na tyle jednak, by nie przeczytać kolejnych tomów. Na pewno po nie sięgnę. Tylko za jakiś czas.

Do tej pory przeczytałem trzy książki Anny Kańtoch, czyli trylogię z Krystyną Lesińską w roli głównej. Wiem jednak, że pisarka tworzy też opowiadania. Niektóre nawet były nagradzane. I stąd wybór zbioru opowiadań o Domenicu Jordanie. „Diabeł na wieży” zawiera ich sześć. Jedne są dłuższe, inne krótsze. Jedne są ciekawsze, inne trochę mniej. Na pewno plusem jest główny...

Bardzo wciągająca i przyjemna lektura, wciągnęłam książkę w niecałe 24h, a już mam w rękach druga cześć i nie mogę się doczekać aż zacznę czytać!

Bardzo wciągająca i przyjemna lektura, wciągnęłam książkę w niecałe 24h, a już mam w rękach druga cześć i nie mogę się doczekać aż zacznę czytać!

Nie porwała mnie pani Anna swoimi opowiadaniami. No nie porwała i co ja na to poradzę? Już wiem, że zdecydowanie bardziej zjadliwa jest dla mnie w formach dłuższych niż opowiadania. Ja się zwyczajnie wynudziłam jak przysłowiowy mops. Te postacie jakieś takie płaskie. Domenic Jordan, mało sympatyczny i też prócz gburowatości i znajomości z wysoko postawionymi kościelnymi, jednowymiarowy.

Również "czasy" mi nie odpowiadały. Magicy, uroki, czarownice, demony, jasnowidzące, jakoś to mocno wydumane, a jednocześnie zupełnie mnie, nieprzekonujące.

Jedyne opowiadanie, które trochę zwróciło moją uwagę i nawet mnie trochę zaciekawiło, to opowiadanie trzecie w kolejności pt."Damarinus", ale pewnie dlatego, że "złoczyńcą" nie okazał się żaden stwór dziwacznie nadprzyrodzony.

Nie porwała mnie pani Anna swoimi opowiadaniami. No nie porwała i co ja na to poradzę? Już wiem, że zdecydowanie bardziej zjadliwa jest dla mnie w formach dłuższych niż opowiadania. Ja się zwyczajnie wynudziłam jak przysłowiowy mops. Te postacie jakieś takie płaskie. Domenic Jordan, mało sympatyczny i też prócz gburowatości i znajomości z wysoko postawionymi kościelnymi,...

Najprościej można określić ten zbiór opowiadań jako próbę przeniesienia Sherlocka Holmesa (klasycznego) w świat fantasy stylizowany na rzeczywisty. Mamy tutaj do czynienia z zagadkami mającymi, znamienitym doktorem specjalizującym się w ich rozwiązywaniu i czasami zaskakującymi odkryciami. Niestety, o ile formuła prezentuje się wybornie, o tyle fantastyka tutaj - paradoksalnie - oddziera te zagadki z chęci wytłumaczenia ich od podstaw. Wiele sekretów pochodzi od demonów, legend itd. i chociaż wytłumaczenie zawsze jest choć trochę zaskakujące i bardziej normalne, to ten pierwiastek fantastyczny zawsze ma miejsce. I przez to trudno czuć się w pełni zaskoczonym.

Nie powiem, te opowieści mogą być ciekawe, choć przyznaję, że niekiedy mnie nudziły. Najlepiej, gdybyście sami przeczytali te opowiadania i wyrobili sobie opinie, ale chyba mnie trochę już odstręczają osoby, które w genialny sposób (nie mówiąc o tym czytelnikowi) dochodzą do rozwiązania zagadki, praktycznie bez większego wysiłku. To pasuje do atmosfery wiktoriańskiej Anglii, ale w świecie fantasy albo trzeba dodać coś jeszcze, albo po prostu iść w kierunku "klasycznego" kryminału z policjantami. Tym niemniej, przez większość książki bawiłem się dobrze, także moja krytyka jest bardziej rozczarowaniem, bo spodziewałem się więcej.

Najprościej można określić ten zbiór opowiadań jako próbę przeniesienia Sherlocka Holmesa (klasycznego) w świat fantasy stylizowany na rzeczywisty. Mamy tutaj do czynienia z zagadkami mającymi, znamienitym doktorem specjalizującym się w ich rozwiązywaniu i czasami zaskakującymi odkryciami. Niestety, o ile formuła prezentuje się wybornie, o tyle fantastyka tutaj -...

DNF

DNF

Bardzo dobrze czytało mi się "Diabła na wieży". Nie jest to książka wybitna czy zaskakująca, ale przypadła mi do gustu na tyle, że sięgnęłam po następne tomy.
Książkę tworzą opowiadania, w których główna fabuła skonstruowana jest wokół zagadki kryminalnej, której czoła musi stawić Domenic Jordan. Opowiadane historie łączą w sobie pracę detektywa ze zjawiskami nadnaturalnymi.
Konstrukcja opowiadań jest dość schematyczna: główny bohater przyjmuje zlecenie, gromadzi informacje i odnajduje sprawcę. Jednak ta powtarzalność nie jest nużąca, a momentami snute historię potrafią na prawdę zaniepokoić.
Jeżeli chodzi o kreację głównego bohatera to bez trudu dopatrzymy się w Domenicu Jordanie cech Sherlocka Holmesa. Pan Jordan jest inteligentny, błyskotliwy, sarkastyczny, posiada analityczny umysł, pomimo tego, że obraca się w towarzystwie, to dużo bardziej ceni sobie samotność. Oczywiście postać Dominica nie byłaby kompletna bez skrywanej głęboko tajemnicy. Nad bohaterem unosi się widmo trudnej i mrocznej przeszłości.
Jak już pisałam na poczatku, to nie jest wybitne dzieło, które każdy musi przeczytać, jednak te krótkie, ale treściwie opowiadania, mogą dostarczyć czytelnikowi przyjemności.

Bardzo dobrze czytało mi się "Diabła na wieży". Nie jest to książka wybitna czy zaskakująca, ale przypadła mi do gustu na tyle, że sięgnęłam po następne tomy.
Książkę tworzą opowiadania, w których główna fabuła skonstruowana jest wokół zagadki kryminalnej, której czoła musi stawić Domenic Jordan. Opowiadane historie łączą w sobie pracę detektywa ze zjawiskami...

Niespodziewanie jest to druga pozycja spod pióra Anny Kańtoch która trafiła mi się na przestrzeni kilku miesięcy.
W związku z tym, że pochodzi z dość wczesnej fazy pisarstwa autorki, widzę pewne niedoskonałości w warsztacie, ale nie uważam ich za wyznacznik stylu, jakim Kańtoch się posługuje.
Fabularnie jest dość zachowawczo, kilka tajemniczych historii związanych z morderstwami, tajemniczymi chorobami i intrygami, które łączy postać Domenica Jordana.
To bardziej taka lektura lżejsza, pozwalająca odsapnąć po ciężkim dniu, w moim przypadku średnio angażująca. Przez pewien etap książki nie mogłam pozbyć się przekonania o wysokim podobieństwie między Domenickiem Jordanem i Brune Kearem z powieści Agnieszki Hałas, ale w pewnym momencie ta różnica zaczęła być dużo bardziej widoczna, bo Jordan nie należy do typowych "przeklętych" bohaterów. Jego kreacja jednak, choć z widocznym pewnym konceptem, wypada średnio interesująco.
Ostatni tekst dość mocno w mojej ocenie zepsuł poziom, bo o ile wcześniejsze opowiadania były w porządku, ale bez szału, o tyle ostatni jakoś nie trafił do mnie z rozwiązaniem zagadki. W mojej ocenie było to dość naciągane, ale to jeden tekst z kilku.
Fanom lekkiej fantastyki, szczególnie zmęczonych zastępami "błyskotliwych" heroin otoczonych stadkiem napalonych facetów mogę spokojnie ten zbiorek polecić. Nic nadzwyczajnego, ale jest to rozrywka nie wpędzająca w zażenowanie. Do tego, jak wspominałam, są to początki pisarstwa Kańtoch i cieszę się, że w pierwszej kolejności poznałam możliwości jej stylu dzięki Niepełni.

Niespodziewanie jest to druga pozycja spod pióra Anny Kańtoch która trafiła mi się na przestrzeni kilku miesięcy.
W związku z tym, że pochodzi z dość wczesnej fazy pisarstwa autorki, widzę pewne niedoskonałości w warsztacie, ale nie uważam ich za wyznacznik stylu, jakim Kańtoch się posługuje.
Fabularnie jest dość zachowawczo, kilka tajemniczych historii związanych z...