Podobno zakończenie w postaci 2 ostatnich tomów powstało na bazie notatek nie żyjącego wtedy już Herberta seniora. Szczerze, wolałabym dostać lekturę tych notatek niż męczyć się z tym czymś. Uczucie zażenowania, żal i rozczarowanie za cenę zaspokojenia ciekawości-taki jest moim zdaniem bilans zysków i strat.

Podobno zakończenie w postaci 2 ostatnich tomów powstało na bazie notatek nie żyjącego wtedy już Herberta seniora. Szczerze, wolałabym dostać lekturę tych notatek niż męczyć się z tym czymś. Uczucie zażenowania, żal i rozczarowanie za cenę zaspokojenia ciekawości-taki jest moim zdaniem bilans zysków i strat.

Trochę zozczarowujaco zaskakujące zakończenie epickiego cyklu.

Trochę zozczarowujaco zaskakujące zakończenie epickiego cyklu.

Nie będę powtarzał opinii które trafnie opisują minusy tej książki. Smutne że tak wartościowy cykl książek kończy się średniej jakości powieścią przygodową.Często wręcz miałem wrażenie że jest to bardziej literatura dla młodzieży. Dodatkowy minus za to że fizyka świata a zwłaszcza podróży kosmicznych wydaje sję dość niespójna, jakby sami autorzy niekoniecznie wiedzieli jak ma wyglądać.
Podobnie wątek sztucznej inteligencji bardziej przywodzi na myśl karykaturalne "Bajki robotów" Lema niż "Golema XIV".

Nie będę powtarzał opinii które trafnie opisują minusy tej książki. Smutne że tak wartościowy cykl książek kończy się średniej jakości powieścią przygodową.Często wręcz miałem wrażenie że jest to bardziej literatura dla młodzieży. Dodatkowy minus za to że fizyka świata a zwłaszcza podróży kosmicznych wydaje sję dość niespójna, jakby sami autorzy niekoniecznie wiedzieli jak...

Książka jest spójna z poprzednią częścią jakby była kolejnym rozdziałem w tej opowieści, a nie kolejnym tomem. Tu nie mam się do czego przyczepić. Akcja jest wartka, dynamiczna. Wiele się dzieje i jest bardzo angażująca. Często byłam zaskakiwana. Bardzo się cieszę, że autorzy postanowili napisać to zakończenie, bo zaspokoili mój niedosyt z Kapitularza. Postaci zyskały według mnie godne zakończenie. Ja kocham całym sercem.

Książka jest spójna z poprzednią częścią jakby była kolejnym rozdziałem w tej opowieści, a nie kolejnym tomem. Tu nie mam się do czego przyczepić. Akcja jest wartka, dynamiczna. Wiele się dzieje i jest bardzo angażująca. Często byłam zaskakiwana. Bardzo się cieszę, że autorzy postanowili napisać to zakończenie, bo zaspokoili mój niedosyt z Kapitularza. Postaci zyskały...

Banalne zakończenie jak na taką skomplikowaną i wielowątkową sagę. 17 książka z Universum okołoDiunowego. Warto było.

Banalne zakończenie jak na taką skomplikowaną i wielowątkową sagę. 17 książka z Universum okołoDiunowego. Warto było.

Najlepszym podsumowaniem tego wypustu jest ta oto wypowiedź jednego z bohaterów do innego w kulminacyjnych momentach powieści:

"Naprawdę jestem Kwisatz Haderach! A co z tą wielką wojną, Kralizekiem?"

Do wszystkiego co napisałem w recenzji siódmej części doszło kompletne wypaczenie przesłania i sensu sagi, a także koncepcji w nich występujących. Najwidoczniej syn kompletnie nic z tego co napisał ojciec nie zrozumiał. Jest to jeden wielki festiwal żenady, cringe-fest jakich mało. Jest tam tyle idiotyzmów i jest to tak fatalnie napisane, że człowiek nie wie, czy ma się śmiać, czy płakać. Zakończenie tej sagi w satysfakcjonującym stylu jest z pewnością przeogromnie trudnym zadaniem, wielu wielkich pisarzy by pewnie poległo, ale wydawać coś takiego... Mi byłoby wstyd... Naprawdę mam wrażenie, że sam napisałbym lepszą Diunę 7, niż Brian Herbert.

Frank nazywał opętanych jasnowidzących w swoich powieściach terminem "abomination", fatalnie przetłumaczonym przez Marszała jako "Zły Duch" i troszkę lepiej przez Łozińskiego jako "paskudztwo". Dość dobrze ten termin oddaje to czym jest ta powieść.
JEST ABOMINACJĄ.

Najlepszym podsumowaniem tego wypustu jest ta oto wypowiedź jednego z bohaterów do innego w kulminacyjnych momentach powieści:

"Naprawdę jestem Kwisatz Haderach! A co z tą wielką wojną, Kralizekiem?"

Do wszystkiego co napisałem w recenzji siódmej części doszło kompletne wypaczenie przesłania i sensu sagi, a także koncepcji w nich występujących. Najwidoczniej syn...

Kilka dni temu pisałem Wam na temat książki „Łowcy Diuny”, natomiast dzisiaj chciałbym Wam opowiedzieć o książce „Czerwie Diuny”, która jest drugą częścią miniserii Diuna 7 oraz ostatnim tomem wliczającym się w „Kroniki Diuny”.
Od zakończenia „Diuny: Kapitularz” mija 21 lat. Wojna o której mowa było od stuleci wchodzi w decydującą fazę. Konflikt ten może zakończyć Kwisatz Haderach, jednak ten nadal pozostaje w ukryciu.
Tom ten pozwala odnaleźć odpowiedzi na nurtujące nas pytania. Kim jest wróg z zewnątrz, z którym musi zmierzyć się ludzkość. Ostatecznie dowiadujemy się kim jest wspomniany Kwisatz Haderach. Jednak niektóre wątki mi jakoś nie specjalnie podeszły. Oryginalna seria Franka Herberta opowiadała, że melanż może występować tylko na Diunie. Jednak tutaj takie planety mnożą się w zastraszającym tempie. Melanż i Czerwie znajdują się w innych miejscach wszechświata niż na Kapitularzu i na oryginalnej Diunie.
Mimo, że Kroniki Diuny mają się ku końcowi to jednak „Łowcy” podobali mi się bardziej. Chociaż z drugiej strony „Czerwie” czytały mi się o wiele lepiej. Ale mogło to być spowodowane tym, że już chciałem poznać odpowiedzi na pytania, które nurtowały mnie od zakończenia „Diuny: Kapitularz”. Jendak wciąż nie ma pewności czy są to odpowiedzi Franka Herberta czy są to odpowiedzi jego syna i Kevina J. Andersona. Tego jednak już nigdy się nie dowiemy.
„Czerwie Diuny” to 552 strony (czyli 30 mniej niż „Łowcy”),które przeczytałem w ciągu pięciu dni i dziewięciu posiedzeń (czyli trzy dni szybciej niż pierwszą część i przy takiej samej ilości posiedzeń). Wynik ten plasuje „Czerwie” niemalże w pierwszej dwudziestce książek przeczytanych na Tronie. Jeśli przebrnęliście przez 7 części cyklu nie możecie odpuścić sobie historii zawartej w tym tomie.

https://www.facebook.com/czytamnatronie

Kilka dni temu pisałem Wam na temat książki „Łowcy Diuny”, natomiast dzisiaj chciałbym Wam opowiedzieć o książce „Czerwie Diuny”, która jest drugą częścią miniserii Diuna 7 oraz ostatnim tomem wliczającym się w „Kroniki Diuny”.
Od zakończenia „Diuny: Kapitularz” mija 21 lat. Wojna o której mowa było od stuleci wchodzi w decydującą fazę. Konflikt ten może zakończyć Kwisatz...

Tak obrzydliwe zakończenie błogosławionej i świętej serii Diuna, po trzecim tomie staczała sie na dno, jednak ta cześć to wspaniały przykład partactwa, zaskakiwała mnie coraz to nowymi bzdurami na każdym kroku, domyślałem sie jakie to dno, jak przeczytałem na wstępie bzdury jakoby autorzy szli za wskazówkami Franka w kierunku w jakim on sam chciałby zakończyć ten cykl… autorzy czerwi i łowców jak dla mnie wykorzystali prawa do tytułu i nabazgrali masę bzdur niszcząc całkowicie klimat zbudowany przez Herberta…jestem niezwykle rozgoryczony i zasmucony wrażeniami jakie przyniósł mi finał Diuny

Tak obrzydliwe zakończenie błogosławionej i świętej serii Diuna, po trzecim tomie staczała sie na dno, jednak ta cześć to wspaniały przykład partactwa, zaskakiwała mnie coraz to nowymi bzdurami na każdym kroku, domyślałem sie jakie to dno, jak przeczytałem na wstępie bzdury jakoby autorzy szli za wskazówkami Franka w kierunku w jakim on sam chciałby zakończyć ten cykl…...

Brian Herbert i Kevin J. Anderson otrzymują ode mnie wyróżnienie specjalne za najgorzej zrealizowany plot twist. Otóż obaj panowie postanowili w finałowej części opowieści o Diunie pobawić się w Agatę Christie, z tym że zamiast zapytać "kto zabił?" zaproponowali zagadkę pod tytułem "kto zniszczył?". Z jakiegoś powodu nie wzięli pod uwagę, że logiczne rozwiązanie jest tylko jedno, w związku z czym uważny czytelnik może na nie wpaść po jakichś 30 sekundach od zaistnienia problemu. Nawet gdyby ktoś nie połączył ze sobą kilku faktów, mógłby z kolei nadrobić zaległości dzięki umieszczanym w co drugim rozdziale "podpowiedziom" - równie subtelnym, co dorosły czerw.

Przeszedłbym nad tym problemem do porządku dziennego, gdyby nie to, że konstruowana przez Herberta i Andersona zagadka jest głównym motorem napędowym fabuły przez dobre 350 stron. Co więcej, umieszczeni na "Itace" najbardziej inteligentni ludzie w historii ludzkości posiadają dokładnie te same informacje, co czytelnicy, i nie są w stanie z nimi nic zrobić. Tkwią miesiącami w bezradności zupełnie jakby ktoś nałożył na nich potężną blokadę umysłową. Gdy w końcu doszło do tego z dawna wyczekiwanego zwrotu akcji, chciało mi się bić brawo z zażenowania i poczucia ulgi - dopóki nie dowiedziałem się, że to jeszcze nie koniec! :)

Nie licząc opisanego wyżej wątku, zbyt wiele o tej książce powiedzieć nie jestem w stanie. Jest nudna, miejscami pozbawiona logiki i schematyczna. Zawiera wątki prowadzące donikąd (czytaj: niepotrzebne). Zakończenie nie jest nawet w połowie tak satysfakcjonujące, jak można by się spodziewać.

Jeśli musiałbym znaleźć jeden plus, to wskazałbym na włożenie w usta jednego z bohaterów słów, które z powodzeniem można by odnieść do całej serii (wliczając w to książki autorstwa Franka Herberta): "I tych wszystkich Duncanów Idaho. Jak uciążliwi się stali!".

Brian Herbert i Kevin J. Anderson otrzymują ode mnie wyróżnienie specjalne za najgorzej zrealizowany plot twist. Otóż obaj panowie postanowili w finałowej części opowieści o Diunie pobawić się w Agatę Christie, z tym że zamiast zapytać "kto zabił?" zaproponowali zagadkę pod tytułem "kto zniszczył?". Z jakiegoś powodu nie wzięli pod uwagę, że logiczne rozwiązanie jest tylko...

Ocena trochę na wyrost, zgrabnie dokończone ale wiele wątków które były misternie budowane w kilku tomach zostały rozwiązane banalnie bez polotu i na skróty.

Ocena trochę na wyrost, zgrabnie dokończone ale wiele wątków które były misternie budowane w kilku tomach zostały rozwiązane banalnie bez polotu i na skróty.