Nie przepadam za opowiadaniami, lubię historie bardziej rozbudowane. Sądziłam, że "Garden Party" to powieść. Przeczytałam, bo literatura angielska i w dodatku ta klasyczna. Musiałam przeczytać ponad połowę tego niewielkiego zbioru, aby docenić ich wartość. Dosyć trudno sprecyzować to, co mnie w nich urzekło. Może to klimat, delikatność tematów, które porusza Katherine Mansfield, liczne niedopowiedzenia. Najlepsze opowiadania moim zdaniem to "Córki zmarłego pułkownika", "Małżeństwo a la mode", "Jej pierwszy bal" i "Pokojówka Jaśnie Pani". Mansfield nie eksperymentuje specjalnie z formą, dużo jest monologów wewnętrznych lub narracji prowadzonej z jednego punktu widzenia, więc tym wyraźniej na tym tle wypada opowiadanie "Pokojówka Jaśnie Pani", gdzie mamy dialog z Panią bez udziału Pani. Nie znajdziemy w tych opowiadaniach jakiejś analizy społecznej, wzorów osobowościowych. Raczej są to opowiadania o emocjach, uczuciach, tym bardziej ciekawi, co budziło te emocje, jakie sytuacje, zdarzenia, jacy ludzie; jaka była wrażliwość człowieka żyjącego sto lat temu. Spotkania z dawną literaturą dają ciekawy obraz tego w jaki sposób się zmieniamy, co na nas wpływa, co jest ważne i co ma znaczenie.

Nie przepadam za opowiadaniami, lubię historie bardziej rozbudowane. Sądziłam, że "Garden Party" to powieść. Przeczytałam, bo literatura angielska i w dodatku ta klasyczna. Musiałam przeczytać ponad połowę tego niewielkiego zbioru, aby docenić ich wartość. Dosyć trudno sprecyzować to, co mnie w nich urzekło. Może to klimat, delikatność tematów, które porusza Katherine...