Katherine Mansfield

Pierwszą moją myślą po przeczytaniu ostatniego zdania „Opowiadań” Katherine Mansfield w przekładzie Magdy Heydel wydanych przez łodzką Officynę było: „Jak się cieszę, że je przeczytałam.”. No po prostu czysta radość. Przyjemność obcowania z wyśmienitą literaturą, ale też osobowiścią i wrażliwością autorki. Opowiadania Katheriny Mansfield są misternie napisane. Koronkowo wręcz. Te postacie nakreślone zaledwie paroma słowami, ten subtelny dowcip i ironia, zmysł obserwacji, ta niesamowita przenikliwość w obserwowaniu świata i ludzi, ich złożonych i ulotnych uczuć i emocji, a jednocześnie przesycone są pisarską dojrzałością, napisane przez bardzo świadomą, choć tak młodą (Mansfield zmarła na gruźlicę mając zaledwie 34 lata) autorkę. To są bez wątpienia perełki. Jednak muszę być szczera i uprzedzić, że żeby rozsmakować się w tych opowiadaniach musiałam wykazać się cierpliwością. Początkowo ten świat nie za bardzo mnie wciagał… ot miniaturki, podpatrywanie życia, jakiś błysków. Na przykład, pulchna, podstarzała aktorka nie może znaleźć pracy i zalega z czynszem, więc idzie z mężczyzną poznanym w barze, albo młoda żona, przepełniona entuzjazmem do świata podsłuchuje jak mąż umawia się na randkę z inną kobietą, co do której była pewna, że żywi uczucia do niej, albo podstarzała aktorka co niedziela chadza na koncerty strojąc się w kołnierz z lisa aż pewnego dnia para młodych ludzi komentując jej wygląd wybija ją ze sfery dobrego samopoczucia i sprawia, że tamta uświadamia sobie, że jest już światu niepotrzebna… jednak żywe pióro Mansfield powoduje, że wciagamy się w ten świat. Ona umie uderzyć w czułą strunę, w blasku słońca dostrzec mrok, w radosnej chwili przebłysk rozpaczy. Bardzo to subtelne, ale też bardzo sugestywne. Poza tym te postacie to jest istna menażeria, ale wszystkim autorka oddaje kawałeczek serca. Jest czuła na biedę, wprowadza do swoich opowiadań przedstawicieli niższych warstw społecznych i czyni to po mistrzowsku jak w opowiadaniu „Garden party” (z bardzo aktualnym pytaniem czy przyzwoitym jest świętować gdy innym, mniej uprzywilejowanym, dzieje się krzywda). Obraz świata początku XX wieku, jaki przebija z tej prozy jest nie do przecenienia. Nie zdziwiło mnie, gdy przeczytałam w posłowiu autorstwa tłumaczki (bardzo interesującym zresztą),że Mansfield zaczytywała się Czechowem. To było moje pierwsze skojarzenie, że jej opowiadania są bardzo czechowowskie. A jednocześnie tak bardzo mansfieldowskie. Wyborna lektura wymagająća uważnego i czułego czytania!