Chociaż uwielbiam prozę tego autora, to niestety ta książka przedstawia jak bardzo można zmarnować ogromny potencjał, który jest bardzo dobrze wyczuwalny na pierwszych stronach powieści. Niestety im dalej w las to w moim odczuciu to co by mogło być skrócone zaczyna się wlec, a np 500 lat życia skrócono do jednego akapitu.

Chociaż uwielbiam prozę tego autora, to niestety ta książka przedstawia jak bardzo można zmarnować ogromny potencjał, który jest bardzo dobrze wyczuwalny na pierwszych stronach powieści. Niestety im dalej w las to w moim odczuciu to co by mogło być skrócone zaczyna się wlec, a np 500 lat życia skrócono do jednego akapitu.

Czas niedoli opisuje dalsze losy Czarodzieja Belgaratha po śmierci jego małżonki Poledry. Dowiadujemy się o jego rozpaczy i całkowitym braku zainteresowania córkami. Widzimy początki relacji z Polgarą pełne niechęci i żalu z jej strony. W tym tomie poruszone są wątki dotychczas jeszcze nie ujawniane, co najwyżej lekko zasygnalizowane w poprzednich cyklach.
Cechą charakterystyczną tej serii jest narracja w pierwszej osobie. Ma to swoje plusy, Belgarath jest gawędziarzem, dowcipnym, błyskotliwym, chwilami złośliwym. Ma też minusy - poznajemy wszystko od jego strony, łącznie z dialogami które stanowiły ozdobę poprzednich cykli.
Książka sporo uzupełnia, chociaż nie trzeba jej czytać aby świetnie się bawić przy Belgariadzie i Malloreonie.

Czas niedoli opisuje dalsze losy Czarodzieja Belgaratha po śmierci jego małżonki Poledry. Dowiadujemy się o jego rozpaczy i całkowitym braku zainteresowania córkami. Widzimy początki relacji z Polgarą pełne niechęci i żalu z jej strony. W tym tomie poruszone są wątki dotychczas jeszcze nie ujawniane, co najwyżej lekko zasygnalizowane w poprzednich cyklach.
Cechą...

"Belagarath czarodziej", "Czas niedoli" i "Tajemnica", to oczywiście nie żadna trylogia, tylko sztucznie podzielona na trzy części, dla zwiększenia zysku wydawnictwa, jedna powieść opowiadająca losy czarodzieja Belgaratha ze świata Belgariady i Malloreonu. Konsekwencją tych malwersacji, prawdopodobnie naruszających prawa autorskie, jest m.in. to, że we wszystkich filiach Biblioteki Raczyńskich dostępne są jedynie dwa pierwsze tomy, a "Tajemnicę" mogłem przeczytać jedynie dzięki alternatywnym źródłom.
Sami autorzy też się nie popisali, bo powieść "Belagarath czarodziej" jest zwyczajnym skokiem na kasę wiernych czytelników cyklu. Przez prawie 600 stron nie wnosi ona prawie nic nowego do znanych już wcześniej z Belgariady i Malloreonu opowieści o rozłupaniu świata przez Toraka, czy bitwie pod Vo Mimbre. Eddingsowie jedynie uszczegółowili te wydarzenia i to w tak toporny i mało pomysłowy sposób, że głowa mała. Do tego najbardziej intrygujący wątek długowieczności Belgaratha został rozwiązany na zasadzie "bo tak", podobnie jak potencjalnie interesujące wątki innych czarodziejów, którzy pojawili się na krótko i mogli być ciekawym uzupełnieniem historii, ale w pewnym momencie po prostu wzięli i se umarli. Dosłownie!
Trzy plusy, bo mam nieracjonalny sentyment do świata przedstawionego.

"Belagarath czarodziej", "Czas niedoli" i "Tajemnica", to oczywiście nie żadna trylogia, tylko sztucznie podzielona na trzy części, dla zwiększenia zysku wydawnictwa, jedna powieść opowiadająca losy czarodzieja Belgaratha ze świata Belgariady i Malloreonu. Konsekwencją tych malwersacji, prawdopodobnie naruszających prawa autorskie, jest m.in. to, że we wszystkich filiach...

Drugi tom niezwykłego i dodatkowego cyklu do świata, w którym bogowie podobnie jak ludzie zmagają się z losem i "koniecznością". Pomimo, że jest takim cyklem wspomnień Belgaratha o wydarzeniach, które miały miejsce przed przygodami Gariona i o wielu rzeczach już wiemy - ten tom czyta się nadzwyczaj dobrze.

Podejrzewam, a wręcz jestem pewny, że to przez fakt, że autorowi tym rzem naprawdę udało się wcielić w rolę starego czarodzieja wspominającego we życie. To chyba najmocniejsza strona tego tomu, te elementy, które właśnie wskazują na uczucia, na postacie związane z czarodziejem, i odniesienia do więzi pomiędzy nim a córką Polgarą.

Moim szczególnie ulubionym fragmentem jest ten, w którym Belgarath odwiedza Las Driad w celu przygotowania małżeństwa pomiędzy jednym z Borunów a królową driad. Takie puszczenie oka do czytelnika ;)

Ten tom zdecydowanie poprawia moją własną opinię na temat tego dodatkowego cyklu. Zakończył bowiem moje odczucie "powrotu" nieco na siłę, a stał się uzasadnieniem do takich wspomnień.

Drugi tom niezwykłego i dodatkowego cyklu do świata, w którym bogowie podobnie jak ludzie zmagają się z losem i "koniecznością". Pomimo, że jest takim cyklem wspomnień Belgaratha o wydarzeniach, które miały miejsce przed przygodami Gariona i o wielu rzeczach już wiemy - ten tom czyta się nadzwyczaj dobrze.

Podejrzewam, a wręcz jestem pewny, że to przez fakt, że autorowi...

Już na samym początku tej książki, miałam dziwne poczucie, że czegoś mi brakuje, całkiem słusznie, nie ma w niej prologu. Chwila poszukiwań i już wiedziałam o co chodzi, zwyczajnie wydawca stworzył trzy tomy z jednej powieści. Historia opowiadana przez Belgaratha stanowi całość i w „Czasie niedoli” mamy do czynienia z tomem trzecim i czwartym całej opowieści.

W drugiej odsłonie historii opowiadanej z perspektywy Belgaratha dowiadujemy co się działo pomiędzy narodzinami jego córek, a atakiem Nyissan na Rivę. Mamy okazję poznać Belgaratha również z mniej chlubnej strony, dowiadujemy się o jego słabościach i potknięciach. Polgara i Beldaran, bliźniacze córki czarodzieja są całkowicie różne, nie tylko pod względem wyglądu. Ale Konieczność, która kieruje poczynaniami uczniów Aldura ma względem nich różne plany. Beldaran w wieku szesnastu lat zostaje żoną Rivy, natomiast Polgara staje się Ukochaną, jedyną boską uczennicą.

Mamy świetną okazję prześledzić niełatwe relacje, jakie wiążą Belgaratha z Polgarą. Ich konflikty i brak porozumienia w wielu kwestiach, nikną jednak gdy trzeba działać dla wspólnego dobra, by spełniło się wszystko, co zajść powinno. Zaczynamy też poznawać, czym tak naprawdę jest Konieczność, jedna z dwóch sił dążących do ostatecznej konfrontacji między światłem a ciemnością. Druga z Konieczności kieruje i prowadzi uczniów Toraka.

W powieści dzieje się dużo, choć niezbyt szybko. Ogrom czasu jaki obejmuje wymusza skrótowe podejście, do wielu wydarzeń i pełniejsze opisy dotyczą jedynie ważnych z punktu widzenia Konieczności wydarzeń. Ponieważ książka jest swego rodzaju kroniką, to choć przewija się przez nią wiele różnych postaci, żadnej z nich nie poznajemy zbyt dobrze.

Lektura upłynęła mi się dość przyjemnie, choć nieco monotonnie. Zarys fabuły był mi bardzo dobrze znany z wcześniejszych książek Eddingsa, a nieco kronikarski styl opowieści mógł miejscami nużyć. Zdecydowanie irytowała mnie Polgara, ale nie przepadałam za nią, ani w Belgariadzie, ani w Malloreonie. Jej władcza postawa i podejście, że zawsze wie lepiej, co jest dobre dla innych sprawia, że bardzo trudno mi z nią sympatyzować.

Ponownie mamy do czynienia z dobrze napisaną książką, Mimo że temat nieco już się wyeksploatował, ciekawie jest śledzić wydarzenia z perspektywy Prastarego. Brakuje mi tu nieco słownych potyczek między bohaterami, które tak bardzo umilały lekturę innych powieści autora. W porównaniu z poprzednimi powieściami osadzonymi w tym uniwersum, zdecydowanie mało tu humoru, ale to z pewnością konsekwencja kronikarskiego stylu całej opowieści.

Lekturę drugiego tomu opowieści Belgaratha czarodzieja zaliczam do udanych. Jest to dobre uzupełnienie Belgariady i Malloreonu, dlatego nie polecam zaznajamiania się z autorem od tej powieści. Miłośników autora natomiast zachęcam, by zagłębili się w historię stworzonego przez Eddingsa świata.

Już na samym początku tej książki, miałam dziwne poczucie, że czegoś mi brakuje, całkiem słusznie, nie ma w niej prologu. Chwila poszukiwań i już wiedziałam o co chodzi, zwyczajnie wydawca stworzył trzy tomy z jednej powieści. Historia opowiadana przez Belgaratha stanowi całość i w „Czasie niedoli” mamy do czynienia z tomem trzecim i czwartym całej opowieści.

W drugiej...

Lepsza pozycja od części poprzedniej, gdzie niestety było zbyt dużo polityki i za mało akcji. Tutaj już coś zaczyna się dziać - no i w końcu pojawia się Pol, przez co jest śmieszniej i o wiele mniej sztywno;)

Lepsza pozycja od części poprzedniej, gdzie niestety było zbyt dużo polityki i za mało akcji. Tutaj już coś zaczyna się dziać - no i w końcu pojawia się Pol, przez co jest śmieszniej i o wiele mniej sztywno;)