Od jednotomowych książek zdecydowanie o wiele bardziej gustuję w seriach. Jest to spowodowane tym, że zwykle lubię na dłużej znaleźć się w jednej historii i nie zaczynać od razu kolejnej, ponieważ wtedy nie potrafię się wczuć w nową powieść. Nie przepadam jednak za taśmowcami, czyli cyklami, które mają sześć i więcej tomów. Zawsze mi się wydaje, że ta pięć to bezpieczna liczba części. Dlatego cały czas zadaję sobie pytanie, czemu dalej ciągnę Dom Nocy, bo jak wszyscy (lub nie) wiedzą w Polsce zostały już wydanych dziewięć pozycji opowiadających o Zoey Redbird i to jeszcze nie koniec. Ostatnio skończyłam czytać Kuszoną, czyli to, według mnie, pozalimitowe dzieło autorstwa P.C. Cast oraz jej córki, Kristin Cast. Wyszedł z tego, jak zwykle, niezły chaos.

Jak zawsze większość książki skupia się na rozterkach i kłótniach Zoey z jej chłopakami. Tym razem jej kolekcja powiększa się jeszcze o Starka, czyli łącznie mamy już trzech (licząc oczywiście Heatha i Erica), wykluczając Kalonę, którego dziewczyna wygnała w poprzedniej części. Ogólnie rzecz biorąc tak jak w pięciu(!) poprzednich częściach, tak i w tym tomie nasza młoda adeptka rozrabia. Tym razem mamy jeszcze wgląd na historie innych, które okazują się jeszcze mniej ciekawe. W każdym razie nasi bohaterowie muszą przekonać Najwyższą Radę, że Neferet i Ereb kłamią. Jednak czy w tym całym zamieszaniu wampirka odnajdzie prawdę?

Jak wiadomo Dom Nocy do literatury ambitnej nie należy. Do tej dobrej też nie. Mimo to ma wielu fanów (głównie fanek) i do tej pory w jakiejś części do nich należałam. Jednak ten tom przelał czarę goryczy i gdyby nie fakt, że mam jeszcze siódmą część na półce, to pewnie dałabym sobie spokój. Bo ile można? W tej książce akcja ruszyła właściwie dopiero na ostatnich 100 stronach, bo wcześniej całą treść zajmowały rozterki i problemy sercowe Zoey. O ile na początku mnie śmieszyły, to po pewnym czasie skończyła mi się cierpliwość. Choć może nie do końca, bo ta seria ma to do siebie, że ogólnie czyta się ją bardzo szybko i dopiero po zakończeniu lektury da się wyłapać setki błędów, których wcześniej się nie zauważało. Dlatego zwykle wolę trochę odczekać aż zabiorę się za pisanie recenzji, lecz tym razem jestem w stu procentach pewna swojej opinii o Kuszonej.

Ciągle mnie zadziwia, jak bardzo przewidywalna i banalna jest ta seria. Wszystkie w niej ocieka schematycznością, a mimo to dalej się ją czyta. Ja cały czas miałam nadzieję, że w końcu coś zacznie się naprawdę dziać i że autorki zmienią swoje podejście. Wszystko to okazało się na nic i dlatego przejście przez praktycznie nieistniejącą fabułę książki było bardzo irytujące. Jednak nie było trudne, bo jak wspomniałam, po mimo swoich błędów nad tą powieścią nie da się siedzieć tydzień, tylko czyta się ja w kilka godzin. Nie chodzi tu tylko o oto, że ma mało stron, ale o sposób, w jaki została napisana. P.C. Cast i Kristin Cast piszą prosto i lekko. Nie można je oskarżyć o wielką wyobraźnię i uznać za skarbnicę bogatego słownictwa, ale pomimo tego lubię ich pióro i już do niego przywykłam.

Przez tą serię powstało wiele sporów. Jedni podpisują się pod nią rękami i nogami oraz zarzekają się, że autorki popełniły arcydzieło, a inni piszą, że Dom Nocy jest gniotem niewartym uwagi. Ja pomimo tego, że ta część wyjątkowo nie przypadła mi do gustu, dalej znajduję się gdzieś pomiędzy. Uważam, że skoro książka wzbudza takie emocje, to musi coś w sobie mieć. Na pewno nie będzie to porywająco fabuła. Myślę, że kluczową rolę mogą tu odgrywać bohaterowie. Zwykle jest tak, że to główna bohaterka przykuwa największą uwagę, lecz tutaj niekwestionowaną idolką czytelniczek stała się Afrodyta. To ona podtrzymuje ten cykl, na jako takim poziomie i swoim paskudnym, wrednym i sarkastycznym charakterze rozwiewa tą nudę i pseudo tajemniczość.

Sądzę, że nie muszę polecać, ani odradzać sięgnięcia po Kuszoną. Ci, którzy lubią tę serię i tak ją przeczytają, a ci, którzy już się poddali nie sięgną po kolejne tomy nawet pod groźbą śmierci. Dlatego też ja wstrzymuje się od głosu w tej sprawie i dalej jestem, co do Domu Nocy neutralna. Wybór należy do was.

Od jednotomowych książek zdecydowanie o wiele bardziej gustuję w seriach. Jest to spowodowane tym, że zwykle lubię na dłużej znaleźć się w jednej historii i nie zaczynać od razu kolejnej, ponieważ wtedy nie potrafię się wczuć w nową powieść. Nie przepadam jednak za taśmowcami, czyli cyklami, które mają sześć i więcej tomów. Zawsze mi się wydaje, że ta pięć to bezpieczna...