Kuszona

Szósty tom Domu Nocy jest głównie sprzątaniem po zawierusze i lizaniem ran. Zdecydowanie nie jest tak nudny jak poprzedni (i ma zdecydowanie mniej przypominajek) jednak nadal czegoś mi w nim brakuje. Zdecydowanie wolałam początkowe części skupione na szkole i jej ciekawostkach i chyba trochę żałuje, że seria poszła w stronę zbawiania świata. Nie miałabym nic przeciwko, gdyby cykl ograniczył się wyłącznie do nauki w Domu Nocy i jego tajemnic (na mniejszą skalę). Zostaje tutaj również wprowadzona druga narracja, co, do której jestem dość neutralna. Wiadomo, że Stevie i Afrodyta to ważne postacie, więc fajnie, że nie mamy tylko mówione, co robiły i co planują, jednakże ich narracje nie różnią się zbytnio od Zoey. Mam wrażenie, że autorki nie przemyślały (narracji) tych postaci. Nie nadały im żadnej wyjątkowej cechy, stylu czy czegoś innego, co różniłoby się od wersji opowiedzianej przez główną bohaterkę. Natomiast, muszę to przyznać, zakończenie tego tomu jest zaskakujące i choć napisane jest trochę chaotycznie i kliszowo (podsłuchiwanie),to pozostawia uczucie satysfakcji.

Szósty tom Domu Nocy jest głównie sprzątaniem po zawierusze i lizaniem ran. Zdecydowanie nie jest tak nudny jak poprzedni (i ma zdecydowanie mniej przypominajek) jednak nadal czegoś mi w nim brakuje. Zdecydowanie wolałam początkowe części skupione na szkole i jej ciekawostkach i chyba trochę żałuje, że seria poszła w stronę zbawiania świata. Nie miałabym nic przeciwko,...

Kolejna część walki dobra że złem..., Tylko tym razem jakaś większą stanowczość głównej bohaterki ukazuje ją trochę w innym świetle, przez co czyta się tę część ciekawiej. Zaskakujące decyzję i perypetie bohaterów powodują to, że chce się sięgnąć po kolejną część.

Kolejna część walki dobra że złem..., Tylko tym razem jakaś większą stanowczość głównej bohaterki ukazuje ją trochę w innym świetle, przez co czyta się tę część ciekawiej. Zaskakujące decyzję i perypetie bohaterów powodują to, że chce się sięgnąć po kolejną część.

Szósty tom cyklu Domu Nocy. Jak przez poprzednie pięć części mieliśmy akcję dziejącą się tylko z pierwszej osoby, głównej bohaterki Zoey, tak od tej części mamy już inną narrację. Część rozdziałów jest dalej opowiadana z pierwszej osoby, jednak pozostałe są już oczami pozostałych bohaterów i są spisane z trzeciej osoby. Pozwala to nie tylko przeżywać razem z bohaterami ale również skupić się bardziej na otoczeniu, w którym dzieje się akcja. Po wygnaniu zła z Domu Nocy nasi bohaterowi myślą, że wszystko wróci chodź na chwilę do normalności. Jednak szybko okazuje się, że tak się nie stanie. Śmierć i nienawiść jaką zastali w szkole świadczy tylko o tym, że ich walka nie dobiegła końca. Przed nimi kolejne wyzwanie jakiemu muszą stawić czoła. Między innymi fatalny wyjazd do Wenecji kończący się śmiercią i rozpaczą. Ciągłe wybory między złem, a dobre. A do tego dziwne i jednocześnie niesamowite uczucie do kogoś kto nie jest ani człowiekiem, ani ptakiem. Istotą zrodzoną z nienawiści i gwałtu. Nasuwa się tu wiele pytań. Czy nasi bohaterowie sobie z tym wszystkim poradzą? Cóż, odpowiedzą na to zapewne kolejne części. Was zachęcam do zapoznania się z serią, a ja chwytam w ręce kolejny tom i zabieram się za czytanie!

Szósty tom cyklu Domu Nocy. Jak przez poprzednie pięć części mieliśmy akcję dziejącą się tylko z pierwszej osoby, głównej bohaterki Zoey, tak od tej części mamy już inną narrację. Część rozdziałów jest dalej opowiadana z pierwszej osoby, jednak pozostałe są już oczami pozostałych bohaterów i są spisane z trzeciej osoby. Pozwala to nie tylko przeżywać razem z bohaterami ale...

Podobało mi się zakończenie tej książki, tego się nie spodziewałam. Dodatkowo coraz bardziej zaczynają mnie irytować ciągłe kłamstwa Stevie Rae.

Podobało mi się zakończenie tej książki, tego się nie spodziewałam. Dodatkowo coraz bardziej zaczynają mnie irytować ciągłe kłamstwa Stevie Rae.

Czytając tę część miałam nadzieję że to będzie już ostatnia ale okazało się że jest jeszcze drugie tyle. W tej książce był wyraźny spadek poziomu, już nie jest średnia tylko po prostu słaba, zniknęło wszystko to co podobało mi się w poprzednich częściach. Książka jest wyraźnie wydłużana bez powodu. Dosłownie 1/2 wszystkich słów dało by się wyciąć i sama fabuła nic by na tym nie straciła. Sama główna bohaterka jak była irytująca tak jest nadal a najgorszym dla tej części było to że o ile wcześniej inne postacie miały jakieś zdanie i odrębne charaktery tak teraz "Dom Nocy" mógłby zmienić nazwę na "Dom Chodzących Żywych Trupów" i bardziej by pasowało. Absolutnie nie dało się czytać jak poboczne postacie snuły się niczym zombie za główną bohaterką.

Czytając tę część miałam nadzieję że to będzie już ostatnia ale okazało się że jest jeszcze drugie tyle. W tej książce był wyraźny spadek poziomu, już nie jest średnia tylko po prostu słaba, zniknęło wszystko to co podobało mi się w poprzednich częściach. Książka jest wyraźnie wydłużana bez powodu. Dosłownie 1/2 wszystkich słów dało by się wyciąć i sama fabuła nic by na tym...

Niezwykła seria!
Duet matki i córki w formie autorek świetnie połączył okruchy życia dnia codziennego z wydarzeniami nadnaturalnymi. Znajdziemy tutaj miłość i przyjaźń, a także i przeciwstawne do nich emocje. Czytając tą serię stajemy się światkami ewolucji bohaterów i nie raz stracimy możliwość rozróżnienia dobra od zła.
Mocno polecam w długie zimowe wieczory (chwilę zajmie przeczytanie wszystkich tomów)!

Niezwykła seria!
Duet matki i córki w formie autorek świetnie połączył okruchy życia dnia codziennego z wydarzeniami nadnaturalnymi. Znajdziemy tutaj miłość i przyjaźń, a także i przeciwstawne do nich emocje. Czytając tą serię stajemy się światkami ewolucji bohaterów i nie raz stracimy możliwość rozróżnienia dobra od zła.
Mocno polecam w długie zimowe wieczory (chwilę...

Ciąg dalszy rozterek miłosnych Zoey i jej gromadki przyjaciół, jeśli chodzi o wampiryzm to praktycznie go tutaj nie ma ale w takim wykonaniu nie przeszkadza mi to.

Ciąg dalszy rozterek miłosnych Zoey i jej gromadki przyjaciół, jeśli chodzi o wampiryzm to praktycznie go tutaj nie ma ale w takim wykonaniu nie przeszkadza mi to.

Mimo, że nadal jestem ciekawa losów Zoey i jej przyjaciół, to z przykrością muszę stwierdzić, że to już drugi pod rząd tom, w którym nic się nie dzieje. Jest nieco więcej akcji niż w poprzednim, ale spokojnie zmieściłoby się to w połowie objętości książki. Trochę wieje nudą, jest też nieco irytująco, bo po pierwsze Zoey znowu nie mówi wszystkiego swoim sojusznikom i jestem pewna, że będzie z tego prędzej czy później jakiś kwas, po drugie Steavie Rea jest równie skryta, bez powodu. Cała ta akcja z Krukiem jest słaba, nie rozumiem jej motywów, ale że wyszukiwanie we wszystkim i wszystkich pierwiastka dobra jest w świecie Domu Nocy bardzo modne, więc nasza Czerwona Kapłanka nie mogła postąpić inaczej. Trochę odsunięto w cień Bliźniaczki i Damiena, ani razu nie utworzono też kręgu, przyjaciele tylko snują się za główną bohaterką. Heath jest super, Stark nawet nawet, ten trójkąt dostarcza mi najwięcej rozrywki. W przeciwieństwie do mocno naciąganej historii miłosnej pomiędzy Dariusem i Afrodytą, jakoś tego nie kupuję. No cóż, jadę dalej, zobaczymy co mnie czeka.

Mimo, że nadal jestem ciekawa losów Zoey i jej przyjaciół, to z przykrością muszę stwierdzić, że to już drugi pod rząd tom, w którym nic się nie dzieje. Jest nieco więcej akcji niż w poprzednim, ale spokojnie zmieściłoby się to w połowie objętości książki. Trochę wieje nudą, jest też nieco irytująco, bo po pierwsze Zoey znowu nie mówi wszystkiego swoim sojusznikom i jestem...

Rewelacja. W końcu autorki zmieniły styl pisania i wszystko, co wydawało mi się płytkie i niepotrzebne w poprzednich częściach zniknęło. Od razu zabieram się za czytanie kolejnej części i licze, że poziom zostanie utrzymany

Rewelacja. W końcu autorki zmieniły styl pisania i wszystko, co wydawało mi się płytkie i niepotrzebne w poprzednich częściach zniknęło. Od razu zabieram się za czytanie kolejnej części i licze, że poziom zostanie utrzymany

Młodzieżówka w stylu zmierzchu

Młodzieżówka w stylu zmierzchu