Swojego czasu z wypiekami na polikach oglądałam serial „Stargate”. Do tej pory mam do niego ogromny sentyment. I właśnie nim się kierując, sięgnęłam po „Anubisa”. Byłam przekonana, że będzie to powieść w stylu wspomnianego serialu. Można powiedzieć, że występuje w tym utworze kilka podobieństw do „Gwiezdnych wrót”, ale jest to raczej echo niż nawiązanie wprost.

Generalnie lektura „Anubisa” była dla mnie niezwykle pouczająca. W życiu bym nie pomyślała, że czerpiąc z egipskich wierzeń można tak skopać książkę. A pan Hohlbein zrobił to po prostu koncertowo. W dodatku popełnił tak irytująco żałosnych i żałośnie irytujących bohaterów, że należą mu się owacje na stojąco za rozbudzanie w czytelnikach (no może nie we wszystkich, ale we mnie na pewno) morderczych żądz. Nie do pobicia w tej dziedzinie jest panna Preussler, gospodyni profesora Mogens’a VanAndt’a, która przyssała się do niego niczym pijawka i podąża za nim jak wierny pies, wprowadzając tak potrzebny dla spowolnienia akcji czynnik katastroficzny. Sam Mogens VanAndt…no nie jest to archeolog w stylu Indiana’y Jones’a. Taki z niego naukowiec jak z koziej dupy trąba i traumatyczna utrata ukochanej niczego w tej kwestii nie tłumaczy. A jego antagonista, doktor Jonathan Graves, jest tak tajemniczy, ale tak tajemniczy, że jestem przekonana, że nawet dla samego autora jest on zagadką.

Podobno w zamyśle „Anubis” miał być powieścią grozy. Ja mam dość bujną wyobraźnię i daję się łatwo nastraszyć, a jednak książka Hohlbeina nie przeraziła mnie w ogóle. Samo sugerowanie okropnych okropności i tajemniczych tajemnic nie zbudowało moim zdaniem nastroju grozy. Nawet początkowo dość gęsto ścielący się trup i tajemniczo znikające zwłoki oraz „straszliwe” ghule gęsiej skórki mi nie wywołały. Raczej byłam zniecierpliwiona tym uchylaniem rąbka tajemnicy i szybkim go opuszczaniem.

Moje wrażenie z lektury „Anubisa” jest takie, że autor miał pomysł, który wcale do końca nie wykrystalizował i wyszło z tego coś, co zaopatrując w chwytliwy tytuł i interesującą okładkę udało się wydać. No i właśnie okładka jest najbardziej wartościowym elementem tej książki.

Swojego czasu z wypiekami na polikach oglądałam serial „Stargate”. Do tej pory mam do niego ogromny sentyment. I właśnie nim się kierując, sięgnęłam po „Anubisa”. Byłam przekonana, że będzie to powieść w stylu wspomnianego serialu. Można powiedzieć, że występuje w tym utworze kilka podobieństw do „Gwiezdnych wrót”, ale jest to raczej echo niż nawiązanie wprost.

Generalnie...