Hawking wielkim poetą jest.

Niedaleko padło jabłko od Autora. Książeczka niepozorna, faktycznie jak chuderlawy zbiorek poezji - ale waży więcej niż niejedno wypasione naukowe tomiszcze. Temat i zadanie: w zwięzłej treści i przystępnej formie przedstawić Wszechświat, voila. Czy to się udało?

Autorowi bez wątpienia tak, problem leży raczej po drugiej stronie kartki. Trudno mi sobie wyobrazić bardziej opisowe i kłaniające się w stronę czytelnika ujęcie wniosków, płynących ze stricte matematyczno-fizycznych zdobyczy nauki (siłą rzeczy wywołujących też do tablicy metafizykę). Jednak sama omawiana materia sprawia, że (za każdym razem) czytam tę książkę trochę jak poezję, tzn każde pojedyncze słowo rozumiem, ale stojącego za nimi przekazu i niektórych pojęć nie umiem w pełni ugryźć i poczuć. Mam wielki respekt w stosunku do osób, którym wyobraźnia (i/lub aparat pojęciowy) pozwala objąć ten obraz otaczającego nas Wszechświata w pełni. Mnie się to jeszcze nie powiodło, choć za każdym razem odgryzam z niej jakoś nowy kawałek. A może by raz przeczytać, zakrzywiając czasoprzestrzeń grzechoczącą lodem szklaneczką?
Hmmm... wszystko przede mną, książka na półce.

To lektura bezwzględnie warta podjęcia wyzwania - ona sama w sobie jest łatwa, ale jej wyzwanie już mniej.

Hawking wielkim poetą jest.

Niedaleko padło jabłko od Autora. Książeczka niepozorna, faktycznie jak chuderlawy zbiorek poezji - ale waży więcej niż niejedno wypasione naukowe tomiszcze. Temat i zadanie: w zwięzłej treści i przystępnej formie przedstawić Wszechświat, voila. Czy to się udało?

Autorowi bez wątpienia tak, problem leży raczej po drugiej stronie kartki. Trudno...