Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię serię Prószyńskiego „Na ścieżkach nauki”, bo zwykle są to ciekawe i dobrze napisane pozycje popularyzatorskie. Tym razem musiałam się poddać po dotarciu do połowy książki (choć jest stosunkowo krótka),bo nic z niej nie rozumiałam, choć bardzo próbowałam. Kosmolożka pisze o interesujących sprawach, ale zbyt często zakłada, że czytelnik coś już wie, a co ostatecznie okazuje się być dość zaawansowanym pojęciem i to z wąskiego zakresu wiedzy. Miałam okazję czytać różne książki i o mechanice kwantowej, i o kosmologii czy astronomii, więc jakieś tam podstawy mam. Natomiast czytając „Przed Wielkim Wybuchem”, wielokrotnie trafiałam na fragmenty, gdzie zupełnie nie byłam w stanie zrozumieć, o czym pisze badaczka. Tylko dlatego, że już niektóre zagadnienia są mi znajome mogłam wyłapać do czego Mersini-Houghton nawiązuje, ale często też dochodziło do tego spostrzeżenie, że zamiast coś dobrze wyjaśniać, niepotrzebnie temat jest bardziej gmatwany. Wiele razy wprowadzane były też pojęcia, które wcześniej nie zostały należycie wprowadzone. Przykładowo fragment: „Po zakończeniu inflacji pierwotna zupa fotonów i cząstek zostaje jednolicie rozproszona w całym Wszechświecie jako plamy (duże ilości masy) i pustki (mało masy). Obszary o dużej gęstości, z plamami masy, zapadają się pod własnym ciężarem i formują gwiazdy i galaktyki.” Spodziewam się, że dla nowicjusza może być niezrozumiałe, w jaki sposób możemy mówić o „jednolicie rozproszonych” fotonach i cząstkach, a jednocześnie mieć w kosmosie plamy i pustki. Badaczka jednak wielu rzeczy nie tłumaczy. Innym razem wyjaśnia dokładnie kwestie, które są o wiele bardziej zrozumiałe i powszechnie znane, choć i wtedy zdarza jej się coś prezentować w taki sposób, że może wprowadzić większy mętlik w głowie. Laura Mersini-Houghton była nominowana do Nobla i bez wątpienia jest to osoba kompetentna i o niezwykle sporej wiedzy. Nie idzie to jednak w parze ze zdolnościami popularyzatorskimi.