Nigdy żadnej książki nie czytałem tak długo i z tak wielką niechęcią. Choć nie mogę nie mieć uznania dla pracy autora i widzę jej zalety na początku chcę zaznaczyć, że jest to niezwykle nieprzystępna pozycja.

Gdy zastanawiam się nad tą książką przychodzi mi na myśl blog. Wyobrażam sobie, że autor pisał blog, albo chciał pisać i różne notki, przemyślenia, zebrane fakty na różne tematy trzymał w szufladzie, a gdy zebrało się tego 500 stron pomyślał, że można połączyć te notki fabułą i wydać jako niezwykle głęboką powieść.

Mamy w powieści olbrzymią ilość różnych refleksji, omówień konkretnych tematów, które mogłyby się znaleźć na blogu publicysty wrzucającego różne materiały z których nie udało mu się zrobić felietonu, lub artykułu. Raz są one przedstawiane jako wykład lingwisty (np. omówienie różnorodności etnicznej Kaukazu), innym razem dialog (np. o wspólnocie ideowej narodowego socjalizmu, z radzieckim komunizmem), a nawet po prostu w pierwszej osobie od tak wykłada nam sprawę narrator (np. propozycje kar dla homoseksualistów rozważane przez prawników z SS), lub główna postać wykłada takie rozważania jakiejś jak się później okazuje całkiem nieznaczącej dla fabuły postaci (np. rozważania nad zgodnością aktów homoseksualnych z ideami narodowosocjalistycznymi).

By rozważania miały powiązania z wydarzeniami głównego bohatera jest on przerzucany z miejsca na miejsce przez autora, choć niezbyt widać uzasadnienie fabularne dla takich posunięć, a różne problemy na które natrafia główny bohater są rozwiązywane w oparciu o zasadę że jest szczęściarzem. Po prostu wielokrotnie powtórzony zabieg Deus ex machina.

Brak fabuły i spójności dzieła autor zdecydował się ukryć epatowaniem perwersjami. Sporo jest perwersji seksualnych skierowanych głównie w kazirodztwo, ale też bierną sodomię (analny homoseksualizm). Wydaje się jednak, że od seksu ważniejszy dla autora jest odbyt. Wszystko co można do odbytu wsadzić, co z niego może wypłynąć, lub problemy z tym, że nic się nie chce przez niego wydobyć. Defekowanie się głównego bohatera, taplanie się w kale, czucie kału, podcieranie tyłka jest jednym z głównych tematów powieści. Choć pojawiają się też mdłości i wymioty.

Gdzieś pomiędzy tymi wadami książki gubi się jej najważniejszy element czyli różne motywacje, wśród nazistów, ale i one ze względu na sąsiadowanie z sytuacjami absurdalnymi, dziwnymi majakami nie wydają się zbyt wiarygodne. Choć najbardziej zaburza odczucie wiarygodności fakt, że główny bohater raz jest totalnym idiotą, a innym razem przewiduje w Rosji rządy Władimira Putina, albo los powojennych Niemiec, czy też zmiany na froncie wschodnim nim one nastąpiły.

Ogółem nie polecam.

A nie napisałem nic o fabule.

Główny bohater jest prawnikiem i członkiem SD, którego losy śledzimy w czasie trwania II wojny światowej.

PS: W powieści pojawia się również wątek kryminalny trochę jak z serialu Colombo, ale również niezwykle słaby.

Nigdy żadnej książki nie czytałem tak długo i z tak wielką niechęcią. Choć nie mogę nie mieć uznania dla pracy autora i widzę jej zalety na początku chcę zaznaczyć, że jest to niezwykle nieprzystępna pozycja.

Gdy zastanawiam się nad tą książką przychodzi mi na myśl blog. Wyobrażam sobie, że autor pisał blog, albo chciał pisać i różne notki, przemyślenia, zebrane fakty na...