-Prosimy do nas - powiedzieli marynarze.
-Choć rozłąka mnie postarza, kocham wiernie marynarza - podśpiewywała staruszka, sadowiąc się przy ladzie.


"W krainie mojej, na Madagaskarze
Wiosna jak wszędzie niesie miłość w darze
I każdy czuje jej radosny zew -
Czarna jak skóra, lecz czerwona krew..."

-Zapisz mi słowa.
Zapalił światło i marynarz podyktował Waleremu słowa tej zachwycającej piosenki. Kirpiczenko bardzo takie piosenki lubił.

-Prosimy do nas - powiedzieli marynarze.
-Choć rozłąka mnie postarza, kocham wiernie marynarza - podśpiewywała staruszka, sadowiąc się przy ladzie.


"W krainie mojej, na Madagaskarze
Wiosna jak wszędzie niesie miłość w darze
I każdy czuje jej radosny zew -
Czarna jak skóra, lecz czerwona krew..."

-Zapisz mi słowa.
Zapalił światło i marynarz podyktował Waleremu słowa tej...

Książka to zestaw dwóch krótkich opowiadań o podobnej tematyce.
Pierwsze „Szkoda, że was tam nie było”, to utrzymana w żartobliwym tonie opowieść o moskiewskim środowisku literacko-artystycznym. Główny bohater poznaje piękną kobietę, aktorkę, w której zakochuje się z wzajemnością. Nie wierzy jednak, że odwzajemnia jego uczucia. Absurdalne, ciepłe, niesamowicie zabawne opowiadanie jest chyba nawet lepsze od kolejnego.
W drugim, tytułowym opowiadaniu, główny bohater spotyka przelotnie w samolocie stewardessę. Oczywiście zakochuje się natychmiast. Dziewczyna staje się jego marzeniem. Nie mając jednak jakiegokolwiek punktu odniesienia, postanawia latać samolotami tak długo, dopóki nie spotka jej kolejny raz. Aksionow ujął mnie w tym opowiadaniu łatwością z jaką opisuje stany uczuciowe bohatera. W zaledwie kilku słowach jest w stanie przekazać całą gamę emocji. Nie ma tu długich, rozbudowanych zdań, które tak lubię czytać, ALE te czytało mi się równie dobrze.

Cechą wspólną obu opowiadań, która nie jest na pierwszy rzut oka widoczna, to absurd życia w czasach ZSRR. Tutaj autor sprytnie zamaskował te brednie i nadał im żartobliwy ton. Jest też specyficzny dla rosyjskich książek klimat, który nie każdy lubi.

Nie znałem wcześniej tego autora, w zasadzie sięgnąłem po tę książkę w poszukiwaniu czegoś krótkiego i akurat trafiło na to. Ale to był dobry traf, chętnie przeczytam inne książki od Aksionowa.
.
https://www.instagram.com/bourboonkid/

Książka to zestaw dwóch krótkich opowiadań o podobnej tematyce.
Pierwsze „Szkoda, że was tam nie było”, to utrzymana w żartobliwym tonie opowieść o moskiewskim środowisku literacko-artystycznym. Główny bohater poznaje piękną kobietę, aktorkę, w której zakochuje się z wzajemnością. Nie wierzy jednak, że odwzajemnia jego uczucia. Absurdalne, ciepłe, niesamowicie zabawne...

Dwa krótkie zabawne opowiadanka o spełnionej i niespełnionej miłości oraz o pogoni za marzeniami i szukaniu szczęścia. Pierwsze dzieje się w środowisku radzieckich filmowców, gdzie główny bohater nie może uwierzyć, że zainteresowała się nim atrakcyjna kobieta. Drugie o mężczyźnie, który pokonując samolotami trasę jak w pół drogi do księżyca, chciał dopędzić kobietę swych marzeń. Sam autor uważał podobno, że to jego najlepsze historie (historyjki raczej). Nie zgadzam się z nim. Tomik odbieram jako literacką zabaweczkę, małą - sympatyczną bzdurkę. Autora poznałam przy okazji monumentalnej „Sagi moskiewskiej” i to było dla mnie arcydzieło.

Dwa krótkie zabawne opowiadanka o spełnionej i niespełnionej miłości oraz o pogoni za marzeniami i szukaniu szczęścia. Pierwsze dzieje się w środowisku radzieckich filmowców, gdzie główny bohater nie może uwierzyć, że zainteresowała się nim atrakcyjna kobieta. Drugie o mężczyźnie, który pokonując samolotami trasę jak w pół drogi do księżyca, chciał dopędzić kobietę swych...

Książka W pół drogi do Księżyca jest zbiorem dwóch krótkich opowiadań nie znanego mi wcześniej autora, po którego sięgnąłem z ciekawości. Nie miałem wobec niej sporych oczekiwań, bo nie wiedziałem czego spodziewać się mam po nim. Wasilij Aksionow proponuje dwa opowiadania o miłości osadzone w trudnych czasach ZSRR, gdzie ludzie muszą żyć w tamtej rzeczywistości.
Szkoda, że was tam nie było to pierwsze krótkie opowiadanie osadzone w świecie artystyczno literackim, gdzie główny bohater spotyka nieziemsko urodziwą aktorkę, która zakochuje się w nim. Autor przedstawia relacje jakie temu towarzyszą z pewną dozą humoru i lekkiej ironii. Nie brakuje tutaj pewnego niedowierzania i chęci upewnienia się przez bohatera czy rzeczywiście tak stało się. Krótkie opowiadanie, napisane z werwą, które kończy się dobrze dla wszystkich. Przyjemna opowieść o miłości spełnionej, ale z wyboistą drogą jaką dostajemy dotyczącą głównych postaci.
W pół drogi do Księżyca jest drugim i zarazem ostatnim opowiadaniem. Historia trzydziestolatka zafascynowana poznaną stewardesą, który marzy o ponownym spotkaniu z nią. Opowieść o ulotnym szczęściu i nie spełnionych marzeniach jakie dręczą z jednej strony miłego wydawało się bohatera, ale mającego nieraz usposobienie awanturnika. Opowiadanie również ciekawe i wciągające jak pierwsze, lecz podejmujące inny temat miłości nie spełnionej, ulotnej jak wiatr, która nie zostaje odwzajemniona.

Książka W pół drogi do Księżyca jest zbiorem zawierającym dwa ciekawe i bardzo dobre opowiadania, które świetnie czyta się. Zostały osadzone w czasach Związku Radzieckiego, gdzie ludzie pomimo kłopotów i trudności próbują żyć normalnie. Autor nie waha się ukazać tamtego okresu ze swoimi wadami, lecz nieraz to robi z podszytą ironią przedstawiając życie mieszkańców od wielu stron. Nie znany mi wcześniej Wasilij Aksionow napisał dwa ciekawe opowiadania podejmujące tematykę miłości i szczęścia ukazując różne jej rodzaje. W pierwszej historii otrzymujemy opowieść o miłości spełnionej, wystawionej na próbę, lecz zakończonej happy endem. Drugie opowiadanie dotyczy nie spełnionej, gdzie bohater biega za swoim marzeniami trzymając się ulotnej nadziei na spotkanie z tą jedyną. Każda z nich wciąga i nie pozwala się oderwać. Sporym na pewno plusem jest ich krótkość i zwięzłość ukazania relacji pomiędzy poszczególnymi postaciami. Autor w kilku słowach potrafi nakreślić i wprowadzić bohaterów stających się dla nas ciekawymi osobami mającymi własne zdanie, problemy lub dylematy. Nie otrzymujemy papierowych postaci, ale mających własne zachowanie i rysy charakteru. Dlatego wzbudziły moją ciekawość i wypadły interesująco. Pomimo długości nie uświadczymy dłużyzn, lecz wszystko zostało tak napisane, że czyta się świetnie.

Książka W pół drogi do Księżyca zaskoczyła mnie tym co otrzymałem sięgając po krótką, aczkolwiek ciekawy zbiór dwóch krótkich opowiadań o miłości. Pomimo wcześniejszych obaw, to jednak zostałem zaskoczony przyjemnymi, podszytymi humorem i ironią opowiadaniami jakie dostałem. Napisane zostały przystępnie, ciekawie i wciągająco. Dlatego świetnie czyta się i mnie wciągnęły. Relacje pomiędzy bohaterami wnoszą wiele do tych krótkich historii i nieraz pełnią główną rolę. Opisy dodają uroku i klimatu. Książka sądzę dla każdego lubiącego dobre opowieści o miłości i marzeniach. Autor potrafił stworzyć ciekawe opowiadania, które sprawiły mi wiele frajdy podczas czytania. Dlatego miło i przyjemnie spędziłem czas przy niej. Nieraz mała książeczka może okazać się bardzo dobrym wyborem i tym razem tak stało się. W pół drogi do Księżyca jest przyjemną i krótką propozycją dla fanów obyczajowych opowieści.

Książka W pół drogi do Księżyca jest zbiorem dwóch krótkich opowiadań nie znanego mi wcześniej autora, po którego sięgnąłem z ciekawości. Nie miałem wobec niej sporych oczekiwań, bo nie wiedziałem czego spodziewać się mam po nim. Wasilij Aksionow proponuje dwa opowiadania o miłości osadzone w trudnych czasach ZSRR, gdzie ludzie muszą żyć w tamtej rzeczywistości.
Szkoda, że...

Książka to w zasadzie dwa niewielkie objętościowo opowiadania, które można przeczytać przy kawie.
Pierwsze opowiadanie to "Szkoda, że was tam nie było" w cudowny sposób pokazuje wyrywek moskiewskiego świata artystyczno-literackiego z przemiłym polskim akcentem. Mamy tutaj bohaterów zmagających się z życiem, jednak całość jest podana w bardzo przyjemny sposób, z humorem i werwą. Delektowałem się tym opowiadaniem w sposób nieopisywalny, bo dawno nie miałem takiej przyjemności w trakcie lektury. Niech ten cytat będzie zachętą:
"- To pan jest ten Korzinkin?
Nie wiem, co mnie napadło, ale poczułem, że nie zniosę żartów ze strony Iriny.
- Co to znaczy ten?! - krzyknąłem. - Co to w ogóle znaczy - ten? To kłamstwo! Nie jestem żaden ten, jestem sam w sobie, bez nich wszystkich i wcale nie ten!
- Niech się pan uspokoi - szepnęła mi Irina prosto w twarz, prosto w oczy i pogłaskała mnie po policzku. - Co panu jest? - Wstała i powiedziała głośno: - Wrócę tu za piętnaście minut i bardzo bym chciała, żeby przez ten czas zmienił pan o mnie zdanie na lepsze."
Drugie opowiadanie, to tytułowe, jest nie mniej dobre. Skupia się ono na pokazaniu radzieckiego trzydziestolatka, który z jednej strony jest romantykiem a z drugiej typowym dla okresu gburem i awanturnikiem.
Warto sięgnąć po tę niepozorną książeczkę, bo kryje się w niej więcej niż mogłoby się wydawać.

Książka to w zasadzie dwa niewielkie objętościowo opowiadania, które można przeczytać przy kawie.
Pierwsze opowiadanie to "Szkoda, że was tam nie było" w cudowny sposób pokazuje wyrywek moskiewskiego świata artystyczno-literackiego z przemiłym polskim akcentem. Mamy tutaj bohaterów zmagających się z życiem, jednak całość jest podana w bardzo przyjemny sposób, z humorem i...

Książka zawiera dwa opowiadania. Pierwsze nosi tytuł "Szkoda, że was tam nie było" ("Żal czto was nie było s nami"),drugie jest zatytułowane "W pół drogi do Księżyca" ("Na połputi k Łunie"). Opowiadania w gruncie rzeczy o miłości z interesującą radziecką otoczką.
Pierwsze opowiadanie o miłości spełnionej, dziełko z happy endem. Główny bohater poznaje przez przypadek piękną kobietę, znaną aktorkę. Ona zakochuje się w nim, a on nie wierzy, że tak piękna istota może do niego żywić tak wzniosłe uczucia. Wystawia tę znajomość na próbę, wyjeżdża. Z tej próby związek obojga wyjdzie zwycięsko. Drugie opowiadanie o miłości nie spełnionej, o pogoni za idealną kobietą, która pozostanie jednak w końcu tylko pięknym marzeniem. Wspomnienie o pięknej kobiecie będzie dla głównego bohatera chwilą szczęścia, jasnym promykiem w trudach ciężkiej codziennej pracy w lesie.
Dwa bardzo dobre opowiadania. Akcja obu z nich rozgrywa się w Związku Radzieckim. Warto zwrócić uwagę na tło społeczne, obyczajowe tych krótkich historii oraz na ciekawie ukazaną przez autora rzeczywistość radziecką. To dodatkowe atuty książki. Siedem gwiazdek za wszystko, za całokształt, za ogół.

Książka zawiera dwa opowiadania. Pierwsze nosi tytuł "Szkoda, że was tam nie było" ("Żal czto was nie było s nami"),drugie jest zatytułowane "W pół drogi do Księżyca" ("Na połputi k Łunie"). Opowiadania w gruncie rzeczy o miłości z interesującą radziecką otoczką.
Pierwsze opowiadanie o miłości spełnionej, dziełko z happy endem. Główny bohater poznaje przez przypadek piękną...

Nie jest, a raczej nie było łatwo wydawać serię z dobrą prozą zagraniczną w czasach komuny, bo trzeba było uwzględniać tzw. literaturę radziecką, wynajdując w tym morzu propagandy i zwyczajnej chały utwory warte miana literatury. Redaktorom serii Koliber zawsze się to udawało. Tym razem chodzi o cieniutki tomik zawierający dwie nowelki naprawdę niezłe, i to z wielu względów. Pierwsze opowiadanie utrzymanie jest w tonie żartobliwym, dzięki czemu poważne sprawy, dylematy życiowe bohaterów podane są w lekkostrawnym sosie, co wcale nie czyni ich błahymi. I do tego jakże sympatyczny polski akcent. Druga nowela jakimś cudownym sposobem bez zgrzytu łączy portret sowieckiego prostaka z romantycznym, ale niebanalnym wybuchem prawdziwego uczucia. Autor umiał, nie upiększając sowieckiej rzeczywistości, pokazać nam jej ludzką stronę, umiał nam powiedzieć, że ludzie wszędzie czują i przeżywają podobnie głęboko, niezależnie od warunków, w jakich przyszło im żyć.

Nie jest, a raczej nie było łatwo wydawać serię z dobrą prozą zagraniczną w czasach komuny, bo trzeba było uwzględniać tzw. literaturę radziecką, wynajdując w tym morzu propagandy i zwyczajnej chały utwory warte miana literatury. Redaktorom serii Koliber zawsze się to udawało. Tym razem chodzi o cieniutki tomik zawierający dwie nowelki naprawdę niezłe, i to z wielu...

Zabawne, lekkie, w dobrym stylu. Momentami zatrzymują uwagę perełki - niezwykle trafne, lapidarne opisy stanów emocjonalnych.
W drugiej warstwie zawsze mnie przerażająca rzeczywistość życia w ZSRR. Ludzie przyzwyczają się do każdych warunków, ale też w każdych warunkach zachowają humor.

Zabawne, lekkie, w dobrym stylu. Momentami zatrzymują uwagę perełki - niezwykle trafne, lapidarne opisy stanów emocjonalnych.
W drugiej warstwie zawsze mnie przerażająca rzeczywistość życia w ZSRR. Ludzie przyzwyczają się do każdych warunków, ale też w każdych warunkach zachowają humor.

Przeczytane błyskawicznie, bo i ile można ślęczeć nad około 80-stronicową książeczką w formacie kieszonkowym? A wygrzebałam ją, ku wielkiemu zaskoczeniu, z domowej biblioteczki.
Są to dwa opowiadania spod pióra rosyjskiego pisarza, nieznanego mi do tej pory, bo i niby skąd. Wielbiciele takiej literatury na pewno będą usatysfakcjonowani - ma ten charakterystyczny dla niej klimat. Ja preferuję raczej literaturę angielską, ale cóż... Horyzonty rozwijać trzeba ;)
Każde z tych opowiadań ma pewien urok, chociaż zdają się kunsztem nie dorównywać minizbiorkowi Sillitoe, z jakim miałam ostatnio do czynienia. Nie przeczę jednak, że to kawałek dobrej literatury, przy którym i uśmiechnąć, i zadumać się można...

Przeczytane błyskawicznie, bo i ile można ślęczeć nad około 80-stronicową książeczką w formacie kieszonkowym? A wygrzebałam ją, ku wielkiemu zaskoczeniu, z domowej biblioteczki.
Są to dwa opowiadania spod pióra rosyjskiego pisarza, nieznanego mi do tej pory, bo i niby skąd. Wielbiciele takiej literatury na pewno będą usatysfakcjonowani - ma ten charakterystyczny dla niej...