Pamiętam, że na tym moście, w czerwcu, słońce było takie ogromne, zmarli z cmentarza
pachnieli polnymi kwiatami, chłopcy szli w świetlistych ubraniach i życie było tak piękne,
że krzyknęłam z radości i uniosłam się nad ziemię. Moja przyjaciółka, Jeanette Coutourier,
schwyciła mnie za nogi. Długo miałam do niej żal. Najpiękniej było na ulicy Caulaincourt,
otaczała wtedy serpentyną całe wzgórze. Auta stojące wzdłuż chodnika tworzyły podwójną
niebieską kreskę, która wiła się jak dym, a niebo było różowe. Może się mylę, jeśli tak, to
powiedzcie, ale pamiętam, że drzewa były zielone przez cały rok. Na ulicy Caulaincourt było
mniej przechodniów niż na moście, ale chłopcy stali w oknach, przy drzwiczkach samochodów,
a zwłaszcza na drzewach. Obrzucali nas westchnieniami, słodkimi liścikami i piosenkami
tak czułymi, że łzy napływały do oczu.
Pamiętam, że na tym moście, w czerwcu, słońce było takie ogromne, zmarli z cmentarza
pachnieli polnymi kwiatami, chłopcy szli w świetl...
Rozwiń
Zwiń
